ဗုဒၶဟူးေန႕ ေန႕လယ္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္

 ကၽြန္မဆီမွာ ရွင္တို႕ကိုေျပာျပရင္ (နည္းနည္းေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္)အံ့အားသင့္ေစမယ့္ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ နဲ႕ပတ္သက္ျပီးေတာ့ေပါ့။ လူနာလို႕လည္း ေျပာခ်င္ေျပာေပ့ါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာ ့ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ လူေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာ့ ကိုယ္အေကာင္းပဲေျပာခ်င္ၾကတ ာဆုိေတာ့ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ကၽြန္မလည္းအပါအ၀င္ေပါ့။ လူနာဆုိလို႕ ကၽြန္မကို ဆရာ၀န္လားလို႕ ေမးလာမယ္ဆုိရင္ ဟုတ္ကဲ့လို႕ေျဖရမွာပဲ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေဆးကုရမယ့္အလုပ္ကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မရဲ႕မိဘမ်ားက သိပ္ၾကိဳက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မဆရာ၀န္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ေရာဂါကုဆရာ ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ အေအာင္ျမင္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေလးနဲ႕ေတာ့ လူအမ်ားၾကား ကၽြန္မဦး ေမာ့နိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ နိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႕ နိုင္ငံထဲက လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ ခံယူခ်က္မ်ားအားျဖင့္ အားလံုး ျခံဳၾကည့္ရင္ေတာ့ မဆုိးလွပါဘူး။ ကၽြန္မ အဲဒီေန႕က ေဆးရံုကို အရင္ေန႕ေတြလိုပဲ လာခဲ့တယ္။ ထမင္းဘူးကို ခံုေပၚမွာခ်ျပီး ဂ်ဴတီကုတ္ကို၀တ္တယ္။ျပီးေတာ့ဒီေန႕ၾကည့္ ရမယ့္ လူနာေတြစာရင္းကို ကၽြန္မေတာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့လိုက္ၾကည့္တယ္။ ေန႕လယ္ပိုင္းေလာက္ထိေပါ့။ ေန႕လယ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ မ နားေနခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေနျပီ။ ကၽြန္မရဲ႕နားေနခန္းအေရွ႕က ဘာပင္မွန္းေသခ်ာမသိတဲ့ သစ္ပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္က မတ္မတ္ၾကီး တည္လို႕။ အကိုင္းေတြက သူ႕ကိုယ္ကေန ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ပစ္စလက္ခတ္ကေလးေတြလိုမ်ိဳး ထုးိထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႕ ထြက္ခ်င္တဲ့ေန ရာကို ထြက္လို႕။ လူနာခန္းေတြကေနၾကည့္မယ္ဆုိရင္လည္း တကယ္ဆုိရင္ျမင္ရနိုင္တယ္။ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မတို႕ေဆးရံုက လူနာေတြ ကို ထားတဲ့အခန္းေတြမွာ မ်က္ႏွာေလးေပၚရံုျမင္ရတဲ့ အလံုပိတ္သံတံခါးၾကီးတစ္ခုကိုပဲ တပ္ထားတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆုိတာ သူတို႕အ ခန္းထဲမွာ မရွိဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဆီၤေရာက္လာတာ ၾကာေနတဲ့ တခိ်ဳ႕လူနာေတြဆုိရင္ အသားအေရာင္ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကျပီ။ တ ကယ့္တကယ္တမ္းဆိုရင္ စိတ္ေနမေကာင္းလို႕ ေရာက္လာၾကတဲ့လူနာေတြရဲ႕ အခန္းေတြမွာ အျပင္ဘက္နဲ႕ဆက္သြယ္နုိင္ဖို႕ ျပတင္း ေပါက္ေလးတစ္ခုေတာ့ ထားေပးသင့္တယ္မဟုတ္လား။ ထားေပးသင့္တယ္မဟုတ္လားလို႕ ကၽြန္မတျခားဆရာ၀န္ေတြကိ ုေမးၾကည့္ဖူး တယ္။ သူတို႕အားလံုး တညီတည္းေခါင္းခါတယ္။ ရူးေနတဲ့လူေတြကို ျပတင္းေပါက္ေပးလိုက္ရင္ ေမ်ာက္လက္ထဲအနုျမဴအပ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ။ ခင္ဗ်ားဒါကိုမယံုလို႕ စမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားဘက္က ဘယ္သူမွ လိုက္ၾကမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္မကသာ လူနာေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမယ္၊ ဘာညာေလွ်ာက္ေတြးေနတာပါ။ သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕အခန္းမွာျပတင္း ေပါက္မရွိတဲ့ ကိစၥကိ္ု သာမန္ကိစၥတစ္ခုလို႕ပဲ သေဘာထားေနၾကသလားေတာ့ မသိဘူး။ ဘယ္လိုမွ မေနၾကဘူး။ျပတင္းေပါက္ မရွိတာကို တကယ္ပဲ ဘယ္လိုမွ မခံစားၾကရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အစကတည္းက ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့အခန္းထဲ ေရာက္လာၾကရတဲ့ အတြက္ ျပတင္းေပါက္မတပ္ထားတာကို နစ္နစ္နာနာကိစၥၾကီးလို႕ မေတြးျဖစ္ၾကတာလား။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ အ ခန္းမွာ ျပတင္းေပါက္ကိုမတပ္မက္ၾကတဲ့ လူေတြအတြက္ ျပတင္းေပါက္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ နားေနခန္းထဲမွာ ထိုင္ျပီး ကၽြန္မ ခဏခဏ ေသာကေတြပြားရတယ္။( ဒါမေကာငး္ဘူးလို႕ အတၱ၀ါဒီစြဲလမ္းေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။) သူ ကၽြန္မဆီေရာက္လာတဲ့ေန႕က မိုးစြတ္ရံုရြာထားတဲ့ေႏြအကူးရာသီတစ္ခုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အရမ္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဘယ္ သူမွ မရွိဘူးဆိုျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ဂ်ဴတီကုတ္ကို ဂ်ဴတီခ်ိန္မွာခၽြတ္ပစ္မိေတာ့မလို႕ပဲ။ သူ႕ကိုကၽြန္မ ပထမစျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ကို လူ နာလို႕ မထင္မိဘူး။ ကၽြန္မ အေတြ႕အၾကံဳနည္းတာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မကို ျမင္ေတာ့သူ ေခါင္းညြတ္မလိုေလးလုပ္ျပတယ္။ ဒါေပ မယ့္ သူမလုပ္လိုက္ဘူးလားလို႕။ သူ႕ၾကည့္ရတာ အားငယ္ေနသလို ရွက္ေနသလို ပတ္၀န္းက်င္သစ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသလို တမ်ိဳးပဲ။ စစ ေတြ႕ခ်င္းမွာ ကၽြန္မသူ႕ထက္ သူ႕ေနာက္က လူကို လူနာလို႕ ထင္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ကၽြန္မဆီကို ေရာက္လာၾကတဲ့ လူနာ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မ အဲဒီလိုပဲ အျမဲတမ္း လူေကာင္းေတြရယ္လုိ႕ အထင္လြဲလြဲေနမိတယ္ဆုိတာကိုပဲ။ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြလုပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို လိုက္ပို႕တဲ့လူကို သူက သူနဲ႕ မဆိုင္သလိုရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ကၽြန္မ တို႕ ပံုစံလုပ္ေနတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြထက္ စကားေျပာခ်င္ေနတဲ့ပံုပဲ။ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမး္ေတြနဲ႕ လိ္ုအပ္တဲ့ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈ တစ္ခ်ဳိ႕ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးခန္းထဲကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ အခန္း၀ေရာက္ေတာ့ သူဖိနပ္ခၽြတ္တယ္။ “အို .. ဖိနပ္ခၽြတ္ဖို႕ မလိုပါဘူး။ ဒီတိုင္း ၀င္လာပါ။” လိ္ု႕ ကၽြန္မသူ႕ကို ရံုးသံုးခ်ိဳသာစကားနဲ႕ တယုတယင္ ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ စိတ္က်န္း မာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့လူနာေတြကို တျခားသာမန္လူနာေတြထက္ ပိုျပီး တယုတယင္ ဆက္ဆံဖို႕လိုအပ္တယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မ သင္ယူ ဖူးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ သူတုိ႕လို လူတိုင္းကို ဒီလိုပဲ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႕ တယုတယင္ ေျပာဆုိေလ့ရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ က အရမ္းၾကီးလိုလားတာမ်ိဳး မရွိဖူးပါဘူး။ သူ ကၽြန္မကို ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးခန္းကို သူအခန္းရဲ႕ အလယ္နားေလာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး လွည့္ ပတ္ၾကည့္ရႈတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့ပံုပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးခန္းေလးကို သူၾကည့္ေနရတာနဲ႕ပဲ “ထိုင္ပါ”လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အသံကိုေရာ၊ ကၽြန္မ လက္ညွိဳးညႊန္ျပလိုက္တဲ့ သူထိုင္ဖို႕ခံုေလးကိုေရာ သူမၾကားမျမင္လိုက္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူစိတ္မ၀င္စား လိုက္ဘူး။ ေနာက္မွ သူသတိထားမိသြားဟန္နဲ႕ သူ႕အတြက္ ထားထားတဲ့ခံုမွာ သူ၀င္ထိုင္တယ္။ သူရုတ္တရက္ လႈပ္ရွားလိုက္ပံုက သံုးေပေလာက္ ပဲ ေ၀းတဲ့ သူနဲ႕ ကၽြန္မၾကားထဲမွာ ကၽြန္မေျပာလိုက္တဲ့စကားက ေအးခဲသြားလို႕ အခုမွရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသလိုမ်ိဳးၾကီး။ သူနဲ႕ ကၽြန္မၾကားမွာ စားပြဲခံုျဖဴျဖဴတစ္လံုးျခားထားတယ္။ ဒီစားပြဲခံုေပၚမွာ ကၽြန္မပန္းအုိးနဲ႕ ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲလို႕ ဘာမွတင္မထားဘူး။ အခန္းဟာ ရွင္းလင္းေနတယ္။ အခန္းထဲမွာ ပန္းအိုးတင္တဲ့စားပြဲရယ္၊ ပန္းအိုးထဲက ပန္းရယ္၊ ပန္းထည့္ထားတဲ့ ပန္းအိုးရယ္နဲ႕ ထိုင္ခံုႏွစ္လံုးပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုလိုအပ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးမယ္လုပ္ဆဲမွာ သူက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ ထျပီး ဦးေခါင္းညႊတ္ျပျပန္တယ္။ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ရပ္အတြက္ ကၽြန္မသူ႕ကို အံ့ၾသသြားေပမယ္လို႕ ကၽြန္မတို႕ဆီေရာက္လာတဲ့ အရူးတိုင္း .. ေဆာရီး .. စိတ္ေရာဂါရွင္တိုင္းဟာ အဲဒီလို အမွတ္တမဲ့ အျပဳအမူေလးေတြကို ျပဳမူတတ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္မိတဲ့အတြက္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ပဲ ျပန္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ သူအက်ီျဖဴကို ၀တ္ထားတယ္။ မတ္တပ္ထရပ္ျပီး ကိုင္းညႊတ္ျပလိုက္ပံုက ကၽြန္မနားေနခန္းေနာက္က ဘာပင္ မွန္းမသိတဲ့ အပင္ၾကီးနဲ႕ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဒီလူဟာ အင္မတန္ ရုပ္ဆုိးတဲ့သူပဲဆုိတာကို သူ႕ကိုေရလိုက္ငါးလိုက္ေနလိုက္ရင္းနဲ႕ ကၽြန္မ သတိထားမိလိုက္တယ္။ သူက ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္းကိုင္းေမ်ာေမ်ာၾကီးလုပ္ျပရာက ျပန္ထုိင္ေနလိုက္တယ္။ “ကၽြန္မ မရူးပါဘူးဆရာမ။” ဒီကိုေရာက္လာတဲ့ စိတ္ေရာဂါရွင္တိုင္းလိုလို ဒီစကားကိုေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆုိ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ေရွးတုန္းက ေသသြားတဲ့ ဘုရင္မေတြ မင္းသား မင္းသမီးနဲ႕ ဘုရင္ေတြ ေသလုိ႕၀င္စားတာပါလုိ႕ေတာင္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ သူတို႕ေရွ႕မွာဆုိရင္ေတာ့ သူတို႕ကို ကၽြန္မတို႕ ေဖးေဖးမမ စကားေတြေျပာၾကတာေပါ့။ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ သူတို႕ကို ဟားၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ဆီလာတဲ့ ဧည့္ သည္ေတြက မ်ားတဲ့အတြက္ လူတိုင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ လိုက္မဟားနိုင္ၾကပါဘူး။ “ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္လာတဲ့ လူေတြဟာ မရူးဘဲေရာက္လာတာေတြလည္းရွိတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္အေျခအေနကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကဖို႕ ပညာရွင္ေတြနဲ႕တိုင္ပင္ဖုိ႕ ေရာက္လာၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ ရွင္လည္း ဒီလိုျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္လား။” “ပညာရွင္ဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲ။” ကၽြန္မ စကားဆံုးဆံုးခ်င္း သူကၽြန္မကို ျဖတ္ေမးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕အေမးကို အဲ . အဲ .. နဲ႕ အတန္ၾကာျပန္ေျဖဖုိ႕ ႏႈတ္ဆြြံ႕ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကားဟန္ျပဳျပီး ဘာအတြက္ လာခဲ့တာလဲလို႕ပဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူကေျဖတယ္။ “ကၽြန္မ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မက သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ။ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးဖတ္တယ္။ အမ်ားၾကီးလည္း ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ တာေတြကို ေတြးမိဖူးတယ္။ ေတြးဖူးတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေတြးရံုပဲဆရာမ။ ဒါေပမယ္လို႕ ခုတေလာ ကၽြန္မစကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာ ေျပာမိေနတယ္။ ေတြးေနရံုပဲက ျပသနာမရွိခဲ့ေပမယ္လို႕ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စကားေျပာမိတဲ့အတြက္ ျပသနာေတြရွိေနျပီ ဆရာမ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕ ကၽြန္မကို ဒီကိုေခၚလာၾကတယ္။” “ဘာေတြ ေျပာမိလို႕လဲ။” ကၽြန္မရဲ႕ အေမးကို သူျပန္မေျဖဘူး။ အၾကာၾကီး စားပြဲေပၚက ပန္းအုိးကို ေဆြးသလို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ပန္းပြင့္ေလး ေတြ ပန္းအိုးထဲမွာ လန္းေနတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ “တကယ္ဆုိ ကၽြန္မ စာေတြအမ်ားၾကီး မဖတ္သင့္ဘူး။ ” လို႕ သံုးခါ ေျပာတယ္။ျပီးေတာ့ အၾကာၾကီးႏႈတ္ဆိတ္ျပီး ကၽြန္မကိုၾကည့္ေန တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕အၾကည့္ကို ျပန္တံု႕ျပန္ရင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕လိုက္တယ္။ “ဒီလိုေလ။ ” လို႕ ကၽြန္မေျပာလိုက္ေတာ့ သူကၽြန္မကို မ်က္လံုးတစ္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ “စာဆိုတာကေတာ့ မဖတ္သင့္ဘူးရယ္လို႕ေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ အလိမၼာစာမွာရွိလို႕လည္း ဆုိၾကတယ္မဟုတ္လား။” “ဒါေပမယ္လို႕ စာတိုင္းက မလိမၼာၾကဘူးဆရာမ။ တခ်ိဳ႕စာေတြ ဆိုးတယ္။” သူ ဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ ကၽြန္မ စကားကိုရပ္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူဘာမွဆက္မေျပာပါဘူး။ “ကၽြန္မ ဒီမွာေနရင္ ကၽြန္မ တျခားလူေတြနဲ႕ သဟဇာတမျဖစ္မွာစိုးတယ္။ ကၽြန္မ ေနနိုင္မယ္မထင္ဘူး။ျပီးေတာ့ အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြကို ကၽြန္မမုန္းတယ္။” “ဒီမွာ အားလံုးကို သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးေတြ ေပးထားပါတယ္။ ရွင္ေနၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပသြားေကာင္း ေျပသြားနိုင္တာေပါ့။ ဒါကလည္း ေနၾကည့္မွ သိရမယ္မဟုတ္လား။” “သာတူညီမွ်ဆုိတာ သိပ္ကိုနားေထာင္ေကာင္းတဲ့ သံစကားပဲ။ ဒါေပမယ္လုိ႕ အျပင္တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး ဆရာမ။ ဆရာမ သာတူညီမွ်ဆုိတဲ့ စကားကို နားေထာင္ေနခ်ိန္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေလာကၾကီးဟာ တကယ္တမ္း သာတူညီိ မွ်ရွိေနပါတယ္လို႕ ေျပာနိုင္သလား။” “ဘာကိုဆုိလိုပါလိမ့္။” “ဆရာမ စကားကို ဆရာမတာ၀န္ယူသလား။” ဒီလူနာဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္တယ္။ ကၽြန္မသူ႕ကို ဒီမွာထားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မတာ၀န္ယူရမယ့္ သေဘာသူေမးေနတယ္။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူ ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ “ေက်းဇူးပါ ဆရာမ။ ဆရာမသိလား။ ကၽြန္မ ဒီကိုမလာခင္ လူတစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တယ္။” သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္အရ သူဟာ တရားရံုးကေန ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္မွန္း ကၽြန္မသိထားတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည့္သည္က လူသတ္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕ဆီေရာက္လာတာလုိ႕ ေတြးပံုမရဘူး။ လုုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုလို႕မ်ား သူထင္ေနသလား ေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး။ သူခုနက ေျပာသလို စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္လုိ႕ ဒီကိုေရာက္လာတာဆုိတာကေတာ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို သူမသိဘူး။ သူမသိဘူးဆိုတာကို သူမသိဘူး။ ဒါေပမယ္လုိ႕ သူမသိဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မသိတာေၾကာင့္ သူ႕ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူက ခါးကို မတ္မတ္ထားျပီး အသက္၀၀ရွဴလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ သူ႕အေၾကာင္း သူေျပာေတာ့မယ့္ပံုပဲ။ ခဏေနေတာ့ မတ္ ထားတဲ့သူ႕ခါးက ျပန္ျပီးကိုင္းညႊတ္သြားတယ္။ “ေဖာက္ျပန္တယ္ဆုိတာကို ဆရာမ သေဘာေပါက္သလား။” ကၽြန္မ ခ်စ္သူ ကၽြန္မကို မေဖာက္ျပန္ဖူးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူေဖာက္ျပန္ဖူးသလားဆိုတာကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူကၽြန္မ မသိ ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ဖူးသလား ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒီိကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ရင္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႕မိန္းကေလးေတြဟာ စိတ္ဆတ္ ၾကတာမ်ားတယ္ဆုိေတာ့။ ေဖာက္ျပန္ ဆိုတဲ့စကားကို သူစသံုးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေပၚကစကားေတြဟာ ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာတဲ့ စကားလံုးေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ ေဖာက္ျပန္ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ဆုိလိုရင္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနနိုင္ေသးတာမုိ႕ သူ ဘာကိုေျပာခ်င္သလဲဆုိတာကို ကၽြန္မ ျပန္ေမးျဖစ္တယ္။ “ဘယ္ေနရာက လာတဲ့ေဖာက္ျပန္ျခင္းကို ေျပာတာပါလိမ့္။” သူက ကၽြန္မ ညႊန္ျပထားရာေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရင္း ကၽြန္မ ေက်ာေပးထိုင္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကို လွမ္းလာတယ္။ ကၽြန္ မ သတိထားျပီး ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ေက်ာ္သြားျပီး ျပတင္းေပါက္က အပင္ၾကီးကို ေငးေနတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးခ်င္ေပမယ္လို႕ ကၽြန္မမွာ တျခားဂ်ဴတီေတြ ရွိေနေသးတယ္။ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းကို အခ်ိန္ေပးဖို့ ကၽြန္မမွာ အခ်ိန္မလံုေလာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕(ၾကည့္)လိုက္တယ္။ သူျပန္လွည့္လာတယ္။ “ခုနက ကၽြန္မတို႕ ဘာကိုေျပာေနပါလိမ့္။”လို႕ သူ႕ကိုယ္သူေမးသလို တုိးတုိးေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့မွ “ေနရာစံုက ေဖာက္ျပန္ျခင္းေတြေပါ့ ဆရာမ။ လူေတြဟာ စကၠန္႕နဲ႕အမွ် စိတ္ဓါတ္ေတြေဖာက္ျပန္ၾကတယ္။ အေျခအေန အေၾကာင္းအ မ်ိဳးမ်ိဳးဆုိတာကို အေၾကာင္းျပျပီး ေဖာက္ျပားၾကတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေဖာက္ျပားမႈအားလံုးဟာ သူတို႕နဲ႕မဆိုင္သလိုလို၊ ပတ္၀န္း က်င္အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပဲ မျဖစ္မေန ေဖာက္ျပန္ၾကရသလို သူတို႕ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္မုန္းတာပဲသိလား။” သူက စကားေျပာရင္းနဲ႕ ကၽြန္မေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ရင္း ကၽြန္မမ်က္လံုးကို သူ႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြနဲ႕ အနီးကပ္ၾကည့္ ရင္း ေျပာတယ္။ “သိလား။ အဲဒါကို သိလား ဆရာမ။” စိတ္ေ၀ဒနာရွင္လို႕ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မ ဒီေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ေနဖို႕ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူနဲ႕ အနည္းငယ္ေ၀း(မယ္ထင္ရ)တဲ့ ကုလားထိုင္ေနာက္မွွီကို မွီထိုင္ရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလိုက္ရင္း ထိုင္ပါဦးလို႕ပါ သူ႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ သူမထိုင္ဘူး။ “ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မေျပာျပခ်င္လုိ႕ပါ ဆရာမ။ အခ်ိန္ရရင္ နားေထာင္ေပးပါလား။” ကၽြန္မ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ညိတ္လုိက္ရင္း “ရပါတယ္။” လုိ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ “ကၽြန္မ အသက္ ၉ ႏွစ္အရြယ္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို သတ္ခဲ့တယ္။” ကၽြန္မ သူ႕ရဲ႕ အဆီအေငၚမတည့္တဲ့စကားကို နားေထာင္ရင္း သူ႕ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းေရးထားတဲ့ ဖိုင္ကို မသိမသာလွန္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဖိုင္ထဲမွာ ေရးထားခ်က္အရ သူ႕ကိုတရားရံုးကေန မၾကာေသးခင္ကမွ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈအတြက္ ဒီကိုပို႕လိုက္ျခင္းပဲ။ သူေျပာတဲ့ အသက္ ကိုးႏွစ္တုန္းကဆုိတဲ့စကားကို ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူစိတ္ေဖာက္ျပန္ျပီးမ်ား ေျပာေနတာျဖစ္မလား။ ကၽြန္မ ေတြး ေနုတုန္းမွာ သူကၽြန္မကို ဆက္ေျပာတယ္။ “အဲ .. ဒါထားပါ။ ကၽြန္မကို ခံုရံုးတင္ထားတဲ့ လူသတ္မႈဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ကို ကၽြန္မ ဆရာမကို အရင္ရွင္းျပခ်င္တယ္။” သူ စကားလမ္းေျပာင္းသြားျပန္ျပီ။ ရပါတယ္။ သူဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မ နားေထာင္ရတာေပါ့။ သူ ကၽြန္မကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ဆက္ေျပာ တယ္။ “ကၽြန္မ အသက္ ၂၂ ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ျပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္က ေဖာက္ျပန္တယ္။ ဒီ မွာ ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေဖာက္ျပန္ျခင္းဆိုတဲ့စကားကို ဆရာမ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ေနာ္။ ” ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ “ဟုတ္ကဲ့” လို႕ပါ ပါးစပ္က ေျပာလုိက္တယ္။ “တစ္ၾကိမ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္၊ သံုးၾကိမ္ ေျမာက္မွာ ႏွစ္ခါ ေဖာက္ျပန္တယ္။ ပထမ အၾကိမ္ေတြကတည္းက သူကၽြန္မကို အမွန္အတိုင္း ၀န္မခံဘူး။ ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္ေရာက္မွ သူမွားခဲ့ပါတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ သူမွားရံု မွားခဲ့တာပါ၊ ေဖာက္ျပန္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ေဖာက္ျပန္တယ္ဆုိတာကို ဆရာမ ဘယ္လို နားလည္ထားသလဲ။” ကၽြန္မကုိ ေမးတာလားလို႕ ကၽြန္မ ျပန္ေျဖမိေတာ့မလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕အေမးကို သူဟာသူ ဆက္ေျဖ တယ္။ “ကၽြန္မ ခံယူထားတဲ့ေဖာက္ျပန္ျခင္း .. အင္း .. အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္ျခင္းဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚမွာ ကိုယ္ခံ ယူထားတဲ့ ခံယူခ်က္အတိုင္း တစ္ဖက္က မခံယူနိုင္ဘူးဆုိရင္ ဒါေဖာက္ျပန္တာပဲေပါ့။” သူ ေျပာတာကို စိတ္ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္က ေျပာေနတယ္ဆုိတာထက္ လူအခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနတယ္လုိ႕ ကၽြန္မ ထင္စျပဳလာ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူေျပာတဲ့စကားေတြက သာမန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ အခက္အခဲတစ္ခု ကို ေဆြးေႏြးေနတာလို႕ ကၽြန္မ ထင္လိုက္မိတာမို႕ပဲ။ ကၽြန္မလည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႕ သူေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ပတ္သက္(ေကာင္းပတ္သက္)လာနိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္၀င္စားစျပဳလာတယ္။ “အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာမရယ္ ..။ ကၽြန္မခုနက ကၽြန္မဟာ သာမန္မိန္းကေလးပါလို႕ ေျပာျပီးျပီေနာ္။ အဲ .. ဟုတ္ျပီ။ တကယ္ ေတာ့ ကၽြန္မ သူနဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္စအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မကို ကမ္း လွမ္းလာတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ သူကလြဲလို႕ တျခားေယာက်ာ္းေလးဆုိတာေတြကို သာမန္လူတစ္ ေယာက္ဆုိတာေလာက္ပဲ သေဘာထားဆက္ဆံခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ျပီးေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း ကၽြန္မသူကလြဲလို႕ တျခားေယာက်ာ္း သားေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ သာမန္ခံစားခ်က္တစ္ခုအတိုင္းပဲ ကၽြန္မခံစားခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ခါတစ္ေလ ကေတာက္ ကဆျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြေတာင္မွေပါ့။ တျခားေယာက်ား္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ရွိခံစားေနရတဲ့ အပူေတြကို မွ်ေ၀ခံစားနိုင္တဲ့ အ ခြင့္အေရး ကၽြန္မမွာ ရခဲ့တဲ့တိုင္ေအာင္ေတြမွေပါ့။” ကၽြန္မ အသက္ငယ္ငယ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖဟာ ကၽြန္မတို႕မိသားစုကို ထားျပီးထြက္သြားခဲ့တယ္။ အခုမွေတြ႕တဲ့ မိန္းကေလးအသစ္တစ္ ေယာက္ကို ေတြ႕ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မအေဖရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ အခုအသက္အရြယ္အထိ လုံး၀မၾကား ခဲ့ရေတာ့ဘူး။ ေသျပီလို႕ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ “ဒါေပမယ္လုိ႕ သူကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အိမ္တြင္းေရး ကေတာက္ကဆတ္ေတြကို ကၽြန္မမဟုတ္တဲ့ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူမွ်ေ၀ခံစားခဲ့တယ္။ သူမေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူးဆိုေပမယ္လို႕ ဒါကို ကၽြန္မက ေဖာက္ျပန္တယ္လုိ႕ ယူဆခဲ့တယ္။ ယူ ဆသင့္တယ္လို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအခက္အခဲနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚမွာ မေက်နပ္သမွ်ကို ကၽြန္မ အခုအခ်ိန္အထိ ဆရာမကိုကလြဲလို႕ေပါ့ေလ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရင္မဖြင့္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီတိုင္း မ်ိဳသိပ္ေနထိုင္ခဲ့တယ္။တျခား တစ္ေယာက္ အေပၚမွာ ကၽြန္မ ရင္ဖြင့္လိုက္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ဆီက ရလာမယ့္ ဟန္ေဆာင္တာျဖစ္ျဖစ္ စာနာမႈေတြမ်ိဳး၊ ၾကင္နာမႈေတြမ်ိဳးကို ကၽြန္မ မလိုခ်င္ခဲ့လို႕ပဲ။ ကၽြန္မ မလိုခ်င္တဲ့တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆီက ၾကင္နာမႈေတြ စာနာမႈေတြကို သူက်ေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့သတဲ့။ ” ဒီစကားကို ေျပာေနခ်ိန္မွာ သူ အံတစ္ခ်က္ၾကိတ္လိုက္တာကို ကၽြန္မ ျမင္လိုက္တယ္။ “အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ရင္ဖြင့္ေဖာ္ ျဖစ္လာတာနဲ႕အညီ ကၽြန္မအေပၚမွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ရြံရွာမုန္းတီးစိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ ျပင္းထန္လာတယ္။ သူနဲ႕ ကၽြန္မ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတာေတာင္္မွေပါ့။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ ကၽြန္မအေပၚမွာ မေက်နပ္တဲ့ မေက်နပ္ ခ်က္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အိမ္တြင္းေရးမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာသိတဲ့ အခက္အခဲနဲ႕ မပြင့္လင္းမႈေတြကို အဲဒီအမ်ိဳး သမီးငယ္ေလးက အကုန္သိေနခဲ့သတဲ့။ ဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ မုန္းသထက္ မုန္းလာခဲ့တယ္။” “ကၽြန္မ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားဖို႕ သံုးႏွစ္တိတ္ိၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ရက္မွ အမွန္အတိုင္း မ ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ အိမိ္ေထာင္ဖက္ကိုျမင္တိုင္း ကၽြန္မ မသိစိတ္က မုန္းတီးေနခဲ့တယ္။ မသိစိတ္ရဲ႕ သိမႈကို ကၽြန္မသိေနတဲ့အ တြက္ ကၽြန္မသူ႕ကို မုန္းမုန္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ” ဒီစကားအဆံုးမွာ သူကၽြန္မကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူ႕အျပံဳးက တစ္စံုတစ္ခုကို ေအာင္နိုင္လိုက္သူအျပံဴးမ်ိဳး။ “ကၽြန္မ ဘာလုပ္လိုက္လဲသိလား။ ႏွစ္လအတြင္း အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးဆုိတာကို ကၽြန္မရေအာင္စံုစမ္းတယ္။ သူေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ ထဲ ၀င္ဆံ့ေအာင္ ကၽြန္မေနလိုက္တယ္။ သူနဲ႕ရင္းႏွီးလာေအာင္ ကၽြန္မၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး သူနဲ႕ရင္းႏွီးေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ကၽြန္မနံမည္ကိုပါ ေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ေလးလၾကာျပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႕ကို ကၽြန္မနဲ႕ တူတူေနဖို႕ ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါ သူလက္ခံခဲ့ တယ္။” ကၽြန္မ သူ႕ကို ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးျပီးဆက္ေျပာတယ္။ “ဘယ္လို တူတူေနတာလဲဆုိေတာ့ လိင္တူခ်င္းဆက္ဆံလိုက္တာကို ေျပာတာပဲေပါ့။” ကၽြန္မ ၾကက္သီးဖ်န္းခနဲ တစ္ခ်က္ထသြားတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ကိုယ့္ခင္ပြန္းရဲ႕ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ ထပ္ဆင့္ ေဖာက္ျပားခဲ့သူပါလား။ ပံုမွန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေတြးၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ဧည့္သည္စိတ္ထဲမွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ဘယ့္ ကေလာက္ေတာင္မွ မုန္းတီးရြံရွာေနလိ္မ့္မလဲ။ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ေန(ေကာင္းျဖစ္ေန)လိ္မ့္ မယ္။ ဒီလို အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကို လိင္တူခ်င္းဆက္ဆံဖို႕ သူအၾကံရသတဲ့။ သူဆက္ေျပာတာကို ကၽြန္မျငိမ္ျငိမိ္ေလး (ဒါေပမယ္လို႕ ျငိမ့္ျငိမ့္ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ကေလး) နားေထာင္လိုက္တယ္။ “သူဟာ ကၽြန္မထက္ကို လိင္စိတ္ျပင္းထန္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးပဲဆရာမ။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မေလာက္ေတာ့ ဆရာ ဘယ္က်မလဲ။ ႏွစ္ခါ ေျမာက္အတူေနျပီးတဲ့အခါမွာ သူကၽြန္မကို အစြဲၾကီးစြဲသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကုိ မေတြ႕ရမေနနိုင္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ့္ေလာက္ ေတာင္မွလဲဆုိရင္ သူ႕ကို အိမ္ေထာင္ေရးမေျပလည္လို႕ ရင္ဖြင့္ေနရွာတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတာရယ္၊ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း ပို႕ထားၾကတဲ့ ေခၚထားၾကတ့ဲ Message ေတြနဲ႕ ဖုန္း Call ေတြကိုပါ ကၽြန္မကို ျပလာတဲ့အထိ ပြင့္လင္းလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ က သူ႕ရဲ႕ရင္ဖြင့္ေဖာ္ျဖစ္ေနျပီး သူက ကၽြန္မအိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ အေျပာအရ ေတာ့ “တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေယာက်ာ္းနဲ႕ အတူတြဲအိပ္ေနတဲ့ပံုေတြ ၾကင္နာေနတဲ့ပံုေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ ျပီး အဲဒီမိန္းမကို ျမင္ေအာင္ျပျဖစ္ေအာင္ ျပဦးမွာ။” တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ခ်င္ရတာလဲလို႕ ကၽြန္မေမးေတာ့ သူကေျဖတယ္။ ရိုးရိုးေလးပဲ။ “ အဲဒီ မိန္းမကို မုန္းလို႕။” တဲ့ ။ ဘာေၾကာင့္မုန္းလဲ ဆုိတဲ့ အေျဖကိုေတာ့ သူေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႕ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ ဒါဆုိ အဲဒီေယာက်ာ္းကို ရျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ငါ့ကို အဆက္ျဖတ္ပစ္မွာ လားလို႕ ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မ အေ မးကိုေတာ့ သူက ျပံဳးျပီးေခါင္းခါျပခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္ ဆရာမ။ သူ ဘယ္လိုမွရုန္းမထြက္နိုင္တာ ေသခ်ာေလာက္တဲ့အထိပဲေပါ့။” ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည့္သည္ကုိ ခ်ီးမြမ္းေနမိတယ္။ လူေတြေျပာေနၾကသလို ရူးရင္ရူး၊ မရူးရင္ ထူးမယ္ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးျဖစ္ မယ္လို႕ ကၽြန္မေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ရူးတယ္မရူးဘူးဆုိတာကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိဘူး။ “တစ္ေန႕ ကၽြန္မသူနဲ႕ လိင္ဆက္ဆံဖို႕ အေပၚထပ္ကို တက္လာရင္း ေလွကားေပၚကေန တြန္းခ်လိုက္တယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းအသက္မ ထြက္ဘူး။ မ်က္လံုးၾကီး ျပဳးျပီး ေလွကားေအာက္ကေန ကၽြန္မကို ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ သူသိပ္သိခ်င္ေနတဲ့ သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ သလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို သူအသက္မထြက္ခင္ကေလးမွာ ကၽြန္မျပန္ေပးလိုက္နိုင္တယ္။ ကၽြန္မဟာ သူသိပ္မုန္းတီးရြံရွာေနတဲ့ မိန္းမျဖစ္တယ္ဆုိတာကိုေပါ့။ သူမ်က္လံုးၾကီး ပိုျပဴးလာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းငို္က္စိုက္က်သြားတယ္။” ကၽြန္မ ရင္ထဲဒိန္းကနဲျဖစ္သြားျပီး သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္မကို ၾကည့္မေနဘူး။ ေအာင္နိုင္သူ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္လို မိန္႕ မိန္႕ၾကီးျပံဳးျပီး မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴကိုေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ သိထားတာ လူသတ္မႈေပမယ္လို႕ သူ႕အိမိ္ေထာင္ဖက္ကို သတ္တဲ့ အမႈ ပဲ။ သူ႕အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ေဖာ္မိိန္းကေလးကို သတ္မႈလို႕ စစ္ခ်က္ထဲမွာ မပါဘူး။ ကၽြန္မ သူေျပာေနတဲ့စကားေတြကို အမွန္ယူရ မွာလို၊ အတည္ယူရမွာလိုေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြခုန္လာတယ္။ “ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မကိုခံုရံုးတင္လိုက္တဲ့ စစ္ခ်က္က အဲဒါ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ကိုသတ္လိုက္တဲ့ အမႈႈကိုလည္း ဘယ္သူမွ မသိၾက ေသးဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အဲဒီသတၱ၀ါကို သတ္လိုက္တဲ့ကိစၥေလးေၾကာင့္ ကၽြန္မကို ခံုရံုးတင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမဆန္တဲ့ သတၱ ၀ါဟာ ဘယ္မွာ လူဟုတ္မလဲ။ လူမဟုတ္တဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို သတ္လိုက္လို႕ ကၽြန္မတို႕နိုင္ငံမွာ အျပစ္မျဖစ္ပါဘူး ။ ဟုတ္တယ္မ ဟုတ္လား ဆရာမ။” သူ႕စကားကို ကၽြန္မ တံု႕ျပန္ဖို႕ အခ်ိန္မရလိုက္ိခင္မွာပဲ သူစကားဆက္ေျပာတယ္။ “ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းအိမိ္ကိုျပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို အလွ်ဥ္းသင့္သင့္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ရင္ဖြင့္ေဖာ္ မိန္းက ေလးတုိ႕ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကို သူ႕ကိုျပလိုက္တယ္။ သူ ပထမေတာ့ မယံုၾကည္သလို၊ ေနာက္ေတာ့ အယံုၾကည္လြန္သြားသလို ၊ေနာက္ဆံုး စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားသလို ကၽြန္မကို အသံနက္ၾကီးနဲ႕ေအာ္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကိုသတ္လိုက္တယ္လို႕ပါ သူ႕ကို၀န္ခံ လိုက္တယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဆီက ထြက္က်လာတဲ့ဦးေႏွာက္အပိုင္းအစေလးကို သူ႕ကိုထုတ္ျပလိုက္တယ္။ သူလံုး၀ ရူးသြပ္ေၾကာက္ရြံ႕ သြားသလို ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူျပန္တည္ျငိမ္သြားျပီး ကၽြန္မကို ေတာင္းပန္တယ္။ သူမွားခဲ့ပါတယ္လို႕ ေပါ့။ သူ႕ကိုခြင့္လႊတ္ပါလို႕ေပါ့။ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္မအေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာနဲ႕ အမွားေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ခြင့္လႊတ္ရမွာ တဲ့လဲ။ ကၽြန္မ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွာထည့္ျပီး သူ႕ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးဆီသြားမယ့္ ေနာက္ေက်ာေနရာ ကို ဓါးနဲ႕ႏွစ္ခ်က္ထိုးလိုက္တယ္။” ဘုရား .. ။ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႕ထိုးလိုက္တယ္လို႕ တရားရံုးကပို႕လိုက္တဲ့ဖိုင္တြဲထဲမွာ ေရးထားေပမယ္လုိ႕ သူေျပာသ လိုေတာ့ မျပ့ည့္စံုဘူး။ ကၽြန္မ တုန္လႈပ္စျပဳလာတယ္။ ဒီအတိုင္းေလာက္ဆို ကၽြန္မ ရံုးခန္းေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနမယ့္ ရဲအေစာင့္ကို ၀င္လာခဲ့ဖို႕ ေခၚသင့္ျပီ မဟုတ္လား။ “ဆရာမ သိလား။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈက ကၽြန္မ အသက္ကိုးႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာ။” အသက္ကိုးႏွစ္ ? ? ? ကၽြန္မ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ကပ္လာတယ္။ “အဲဒီတုန္းက အဲဒီေကာင္ေလးက ကၽြန္မရဲ႕ ကစားေဖာ္ပဲ။ သူ႕ရဲ႕အေဖဟာ ကၽြန္မတို႕မိသားစုရဲ႕ ဘ႑ာစိုးတစ္ေယာက္ပဲ။ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္မေမြးထားတဲ့ ေခြးက ကၽြန္မတို႕နဲ႕ကစားရင္းနဲ႕ သူ႕သားေျခေထာက္ကို သြားနဲ႕ျခစ္မိလိုက္တယ္။ ဒါကို ေကာင္ေလးရဲ႕အေဖက သူ႕သားေခြးကိုက္ခံရပါျပီဆုိျပီး အဲဒီေခြးကို သတ္ေပးဖို႕ ကၽြန္မအေမကို တရစပ္ေတာင္းဆိုလာေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕က ျငင္းေလ၊ အဲဒီလူက ေတာင္းဆိုေလ။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဘ၀ရလာတဲ့ အရာတစ္ခု ကို သူဘာေၾကာင့္ အဲဒီအသက္ကို ရပ္တန္႕ပစ္ဖို႕ ေတာင္းဆုိေနရတာလဲဆုိတာကို ကၽြန္မ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလူဟာ ေခြးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ေဖာက္ျပားလာတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကို စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕သားကုိ ေပးမကစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အရက္ေတြ မူးလာျပီး ကၽြန္မတို႕ ေခြးကိုမသတ္ေပးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕အိမ္ကိုမီးနဲ႕ ရႈိ႕မယ္လို႕ပါ ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြ လုပ္လာတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ကိုစိတ္ဆုိးခဲ့တယ္။ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ အသက္ရွဴေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႕ေခြးေလးဟာ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ အသတ္ခံလိုက္ရ တယ္။ ကၽြန္မ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ယာထဲလဲခဲ့တယ္။ ဘာအျပစ္မွမရွိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ သတၱ၀ါေလးဟာ ေသဆံုးသြားရျပီ။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာင္ ေျမျမွဳပ္မေပးခဲ့နိုင္ဘူး။ ကၽြန္မ အေမ့ကိုေမးခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ေပါ့။ အေမက ေျဖ တယ္။ “ ဒီလိုရွိတယ္သမီး။ အေမတို႕မိသားစုမွာ ေယာက်ာ္းသားရယ္လုိ႕ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမတို႕ရဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို အေမတို႕ မိန္းမသားအင္အားေလးနဲ႕ ဘယ္လိ္ုမွ မကာကြယ္နိုင္ဘူး။ အေမတို႕ကို ျခံေစာင့္တစ္ေယာက္လို အိမ္ေစာင့္တစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနတဲ့ ဒီလူၾကီးမွမရွိရင္ အေမတို႕ မြဲသြားမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အႏၱရာယ္နဲ႕ အေႏွာင့္္အယွက္ေတြ အခ်ိန္မေရြး၀င္လာမွာေပါ့။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒါေတြအားလံုးကို ေထာက္ျပီး သမီးရဲ႕ေခြးေလးအသက္နဲ႕ လဲလိုက္ရတာပဲ” လို႕ ခပ္တိုတုိ ရွင္းျပတယ္။ အေမ့ရဲ႕ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈကို ကၽြန္မ မုန္းတီးလာခဲ့တယ္။ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ မရွိရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႕ ယူဆထားတဲ့ သူ႕ ရဲ႕ခပ္ညံ့ည့ံ အယူအဆကို ကၽြန္မတြန္းလွန္ပစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ သူကလက္မခံခဲ့ဘူး။ အေမနဲ႕ ကၽြန္မ သေဘာထားေတြ ကြဲလြဲျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ အေမဟာ ျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မ အေပၚဆံုးထပ္ ၀ရန္တာကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အေမ့ ရဲ႕ သနားစရာေကာင္္းလွတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့လွတဲ့အယူအဆ အေဟာင္းအျမင္းၾကီးေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဘယ္လို ေရွရည္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္နိုင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္မ အေမ့ကို ငံု႕ၾကည့္ရင္း သနားစိတ္၀င္လာတယ္။ အေမ့ကို ဒီလိုေပ်ာ့ညံ့ညံ့ အသက္မရွင္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မ ေဘးမွာထားထား တဲ့ ပန္းအိုးအၾကီးတစ္လံုးကို အေမ့ေခါင္းေပၚရြယ္ျပီး ကန္ခ်လိုက္တယ္။ ပန္းအိုးၾကီး အေမ့ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်သြားတဲ့အသံပဲၾကားလိုက္ရ ျပီး အေမဟာ ျငိမ္သက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ အေမ့ကို ကယ္တင္ခဲ့တာ။ အေမဟာ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုကို အဆံုးသတ္လိုက္ျပီ။ အေမ မေပ်ာ့ညံ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ၀မ္းသာတဲ့စိတိ္နဲ႕ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။” ဒီလိုအရူးမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတာပဲလား။ ဒါဆုိရင္ သူ႕ရဲ႕ေယာက်ား္ကို သတ္ခဲ့တာေတြ ၊ သူ႕ေယာက်ာ္းရဲ႕ ရင္ဖြင့္ေဖာ္ကို သတ္ခဲ့တာေတြ ဟာ လူမပီသတဲ့လူေတြကို သတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒါဟာ လူသတ္မႈေတြ မဟုတ္ဘူးလို႕ သူယူဆေနတာလား။ သူ႕ရဲ႕လူသတ္မႈဆုိတာ ဘယ္တုန္းက သတ္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈကို ရည္ရြယ္ျပီးေျပာေနတာလဲ။ မေတာ္တဆ အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ကၽြန္မကို ထျပီးလည္ပင္းညွစ္ လိုက္ရင္ဆုိတဲ့ အေတြး ကၽြန္မမွာ ၀င္လာတယ္။ ရုတ္ခ်ည္း ကၽြန္မ သူ႕ကိုေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ကၽြန္မ ထိုင္ေနရာက ထရေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ ဒီအရူးနဲ႕ေ၀းရာကို ထြက္ေျပးရမယ္။ ဒီအရူးကိုဖမ္းခိုင္းျပီး တစ္သက္လံုး ျပတင္းေပါက္မရွိ တဲ့ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားရမယ္။ ဒါမွ ကၽြန္မတို႕ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းနိုင္မယ္။ ကၽြန္မထိုင္ရာက ထဖို႕ရည္ရြယ္လိုက္တဲ့အေတြးကို သူသိသြားပံုရျပီး ကၽြန္မနားကို ဖ်တ္ခနဲ သြက္လက္မႈနဲ႕ သူေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး သူ႕ကိုေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တုန္ရီေနျပီ။ သူက ကၽြန္မပခံုးေတြကို ဆြဲဖိရင္း ကၽြန္မနဲ႕ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုျဖစ္ေအာင္ ဆံုေအာင္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး တုန္ရင္ေၾကာက္လန္႕ေနတဲ့ စိတ္ၾကီးနဲ႕ ကၽြန္မသူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ “ဆရာမေရာ လူတကယ္ဟုတ္ရဲ႕လား။” အဲဒီအေမးကို သူတစ္လံုးခ်င္းစီ ခြဲျပီး ကၽြန္မကို ေမးတယ္။ ကၽြန္မ ထိုင္ေနရာက ရုန္းဖယ္ထသင့္ျပီ။ ကၽြန္မ တကယ္လူဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္မ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာရွိေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကို သူရွာေတြ႕ခဲ့ရင္ သူကၽြန္မကို သတ္ပစ္လိုက္နိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ပစ္လိုက္ရင္း အခန္းေရွ႕မွာရွိေနမယ့္ အေစာင့္ကို ေအာ္ေခၚပစ္လိုက္တယ္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္အသံအခ်ိဳ႕ၾကားရျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဧည့္သည္ဟာ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီဧည့္သည္အခန္းေရွ႕က ဘယ္ေတာ့မွ ျဖတ္မေလွ်ာက္ဘူး။ သူက သူ႕အခန္းေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ သံတိုင္ေတြကာရံထားတဲ့ အေပါက္ကေန ကၽြန္မကို ရွာရွာေနတတ္တယ္။ ေတြ႕တိိုင္းလည္း ကၽြန္မကို “ဟိုင္းဆရာမ။ ဒီေန႕ ေနေကာင္းရဲ႕လား။” လို႕ အျမဲႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ 

 C.Painnaung 3/6/2014 (1:50PM) (Thursday) Ygn.