အျပင္မွာတကယ္ရွိတဲ့ဇာတ္ေကာင္ (1)

            သူ ကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ မနက္သံုးနာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ သူက အျမဲအဲဒီလိုပဲ ။ ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းဆက္ ရင္ ညဥ့္အနက္ၾကီး ၊ ဒါမွမဟုတ္ မနက္အေစာၾကီးေတြမွာပဲ ဆက္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ မနက္ပိုင္း ေတြမွာ အလုပ္အရမ္းရႈပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႕ ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ အခု လိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ကၽြန္မ မအိပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ သူဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္က အံကိုက္ေနတတ္တယ္။ တကယ္ တမ္း ကၽြန္မ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို မသိပါဘူး။ သူဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္းမွာ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ဟာ ကၽြန္မဖုန္းမွာ မေပၚဘူး ။ အျမဲ သုညသံုးလံုး ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂဏန္းေတြအမ်ားၾကီး ေပၚလာတတ္တယ္။ သူ ကၽြန္မဆီ ေလးခါေျမာက္ ဖုန္း ဆက္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ အဲဒီလို ေျဗာက္ေသာက္ေပၚေနရင္ သူ႕ဆီက ဖုန္းပဲလုိ႕ ကၽြန္မ သိလာ ခဲ့တယ္။

            သူဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္မ စတူဒီယိုခန္းထဲမွာ ဓါတ္ပံုေတြ ကူးေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာေရး စားပြဲေပၚမွာ ဆဲလ္ဖုန္းက ျမည္လို႕။ ေဘးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ညဥ့္ဦးပိုင္းက ေဖ်ာ္ျပီး မေသာက္ဘဲထား ထား ခဲ့မိတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္က အေပၚယံေၾကာေတြ တင္းျပီး ေအးစက္လို႕..။  ကၽြန္မ အေပၚယံေၾကာ တင္းေန တဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို လက္ညွိဳးနဲ႕ ထိုးေမႊလိုက္ရင္း သူ႕ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္တယ္။

            `ေဆာရီး။ အိပ္ေနျပီထင္တယ္။´

            သူဖုန္းဆက္ရင္ ကၽြန္မကို အျမဲ အဲဒီလို ေျပာတတ္တယ္။ သူဖုန္းဆက္တဲ့ အၾကိမ္တိုင္းလိုလိုေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို မအိပ္ေသးပါဘူးလို႕ လိမ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ခုတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မ လိမ္ဖို႕ မလိုေတာ့ပါဘူး။

            `ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ ဓါတ္ပံုေတြ ကူးေနတာပါ။ ေတာဆင္ရိုင္းေတြ ၀င္ေနတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာအေၾကာင္း ကၽြန္မ Documentary ရိုက္ဖို႕ ကြင္းသြားဆင္းတာေလ။ အဲဒီကေန ကၽြန္မ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ယူလာခဲ့တယ္။ အဲဒါ ေတြကို ကၽြန္မ အခု ကူးေနတာ။´

            သူမေမးဘဲ ကၽြန္မ အေၾကာင္းစံုရွင္းျပလိုက္တယ္။ သူနဲ႕ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသိေနရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႕ ကၽြန္မထင္တယ္။ သူ႕ကို ၾကံဳတိုင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို သူမေမးဘဲလည္း ထည့္ထည့္ျပီး ေျပာေျပာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း အစစ္အမွန္ကို တစ္ ျခားသူတစ္ေယာက္ သိေအာင္ ေျပာျပတာဟာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကို သူလက္ခံလာေအာင္ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ သိလာခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း သူ႕အေၾကာင္း ကၽြန္မ သူမ်ားေတြေျပာသေလာက္ ပဲ သိခဲ့ရေသးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕အေၾကာင္းေတြ သိဖုိ႕လိုအပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာ ကၽြန္မေရြး ခ်ယ္ထားတဲ့ ၊ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားေနတဲ့ Protagonist တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႕ပဲ။

            သူ အာေမဋိတ္တစ္ခု ျပဳလိုက္တယ္လို႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ အသံတစ္ခုၾကားျပီးေတာ့မွ သူတိတ္တိတ္ ေလးနဲ႕ ျဖည္းျဖည္းေလးေျပာတယ္။

            `ဒီေန႕ညေန မင္းမ်ား ကိုယ့္ကို ေတြ႕ခ်င္မလားလို႕။´

            ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမႊေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ရပ္တန္႕သြားတယ္။ အံ့လည္း ၾသသြားတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ေတြ႕ဖုိ႕ ေျပာထားတာ အေတာ္ၾကီးကို ၾကာခဲ့ျပီ။ ၾကာဆုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ကတည္းကပဲ။ ဒီငါးႏွစ္အတြင္းမွာ သူ႕ နားကို ကၽြန္မ ကပ္ဖို႕မေျပာနဲ႕၊ ဖုန္းေတာင္ သူဆက္မွ ကၽြန္မ လက္ခံရတဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီငါးႏွစ္အ တြင္း မွတ္မွတ္ရရ သူကၽြန္မဆီ ဖုန္းကိုးခါ ဆက္ခဲ့တယ္။

            ကၽြန္မ သူ႕ကို ျမန္ျမန္ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

            `ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ လာေတြ႕ရမလဲ။ဘယ္မွာလဲ။´

            ကၽြန္မ ေမးခြန္းေတြမ်ားသြားမလားပဲ။ စကားသိပ္သြက္လြန္းသြားတဲ့ ကၽြန္မကို သူလက္ခံျပီး မေတြ႕ ေတာ့မွာလည္း စိုးရိမ္သြားတယ္။ သူမ်ား တစ္ခုခုေျပာလုိက္မလားလို႕။

ဒါေပမယ့္ သူဘာမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။

            ` ညဦးပိုင္းကေန စျပီး ကိုယ္ မင္းကို တစ္ညလံုး အခ်ိန္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ´

            တစ္ညလံုး .. ။ ကၽြန္မ ဒါေတာ့ နည္းနည္းစဥ္းစားရတယ္။ documentary ရိုက္ဖို႕ အဖြဲ႕သားေတြနဲ႕ ကၽြန္မ ခရီးရက္ရွည္ေတြ ထြက္ဖူးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သူခ်ိန္းတဲ့ေနရာကို သြားဖို႕ကိုေတာ့ ကၽြန္မ နည္း နည္းေတြးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူဟာ သူ ျဖစ္ေနလို႕ပဲ။ တျခားလူ မဟုတ္တဲ့ သူျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ သူရွိတဲ့ေနရာကို ညဘက္ၾကီး တစ္ေယာက္တည္းသြားဖို႕ ကၽြန္မ ေသြးနည္းနည္းလန္႕ေနမိတယ္။

            တစ္ဖက္က ျပန္ေတြးရင္ သူသာ ကၽြန္မအလုပ္ကို လက္ခံလိုက္မယ္ဆုိရင္ ဒီကမၻာမွာ ဘယ္သူမွ မရိုက္ ဖူးေသးတဲ့ Documentary မွတ္တမ္းတစ္ခုကို ကၽြန္မ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရိုက္ကူးနိုင္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ ဒီအ ခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္မ မိုက္ရူး ရဲဆန္(ေကာင္းဆန္)တယ္။

            `ကၽြန္မ လာခဲ့ပါ့မယ္။ ဘယ္ကိုလာခဲ့ရမလဲ ။´

            အသက္တစ္ခ်က္ ရွဴလိုက္တဲ့အသံ ကၽြန္မ ၾကားတယ္။ သူ႕ဆီကျဖစ္မယ္။ သူ႕ဆီက မဟုတ္ရင္ သူနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ ရင္ခုန္ေနတဲ့ ကၽြန္မဆီက ျဖစ္လိမ့္မယ္။

            `ကိုယ့္အိမ္ကိုပဲလာခဲ့ပါ။´

            `ဟုတ္ကဲ့။ေကာင္းပါျပီ။ ဒါဆို ကၽြန္မတို႕ ဒီေန႕ညဦးပိုင္းေလာက္ ေတြ႕ၾကတာေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္။´

            သူ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မဆက္ဆံဘူး။ ကၽြန္မဆုိလိုတာက ကၽြန္မတို႕ သိေနၾက တာ ငါးႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မကို သူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို ဘယ္တုန္းကမွ စကားမေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ သူ႕ အသံဟာ ေႏြးေထြးတိတ္ဆိတ္ေပမယ္လို႕ ေရတြင္းနက္ၾကီးထဲက လာသလိုလို ေျခာက္ခမ္းမႈကိုလည္း ေပးတယ္။

            သူတိတ္တိတ္ေလး ဖုန္းခ်သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ဓါတ္ပံုေတြ ကူးတာကို လက္စသတ္လိုက္ျပီး စာေရးစား ပြဲဆီ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ဟာ ကၽြန္မဆီဖုန္းဆက္ခဲ့တဲ့သူ႕လို ေအးစက္ေနေပမယ့္လည္း ဒီတစ္ည အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အေဖာ္တစ္ခုေတာ ့ျဖစ္ေနတယ္။

            ကၽြန္မ သူနဲ႕ စေတြ႕ေတာ့ သူကမိုးေရေတြထဲမွာ ရပ္လို႕ ။ ကၽြန္မ ဖခင္ရဲ႕ အသုဘကို လိုက္ပို႕ျပီး ျပန္ လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူ႕ကို အရင္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တယ္။ သူက အဲဒီတုန္းက သူ႕ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တံုး ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လို႕ ။တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရေတြနဲ႕ စိုရႊဲေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ မလိုက္ဖက္တဲ့ မိုးျပာေရာင္ ကုတ္ အက်ီကို ၀တ္ဆင္ထားခဲ့တယ္။

            ကၽြန္မ ကားကိုရပ္ျပီး သူ႕ဆီေျပးသြားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ သူ႕နားမွာ လူတစ္ေယာက္လာရပ္ေန တာကို မသိသလိုပဲ။ မုိးေတြ အရမ္းသည္းျပီး ေမွာင္စလည္း ပ်ိဳးေနတာမို႕ ၊ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ကိစၥေလးတစ္ခု အျမန္ အျပီးသတ္စရာရွိေနတာမို႕  စကားကို ျမန္ျမန္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

            `ဟဲလို။ ကၽြန္မက Documentary ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ပါ။ ရွင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္စိတ္၀င္စားလို႕ လုိက္ ရွာေနတာ ၾကာပါျပီ။ ရွင့္အေၾကာင္းေတြနဲ႕ ရွင့္ဘ၀ကို ကၽြန္မDocumentary ရိုက္ခ်င္ေနလို႕ပါ။  ကၽြန္မကို ဆက္သြယ္ဖုိ႕ လိပ္စာကတ္ေလးေပးခဲ့ပါရေစ။ ရွင္စိတ္မရွိဘူးဆုိရင္ ကၽြန္မ ရွင့္အိတ္ကပ္ထဲထည့္ခဲ့ေပးပါရေစ။´

            ေျပာေျပာဆိုဆုိ ကၽြန္မ သူ႕မိုးျပာေရာင္ ကုတ္အက်ီအိတ္ထဲ ကၽြန္မရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကေလးကို ထည့္ ေပးလိုက္တယ္။ မိုးရြာေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ရဲ႕ ကုတ္အက်ီက ေရေတြ တအားရႊဲေနတာက တစ္ေၾကာင္း တုိ႕ေၾကာင့္ သူ႕အိတ္ကပ္ထဲမ၀င္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကေလးက ျပဲသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ လိပ္စာကတ္ အသစ္တစ္ခုကို ျမန္ျမန္ထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕အိတ္ကပ္ေလးထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

            `ကၽြန္မကုိ ဆက္သြယ္ပါေနာ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ နက္ျဖန္ ဒီေနရာကို လာခဲ့ပါဦးမယ္။ ရွင္ ရွိေနမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မတို႕ နက္ျဖန္ ေတြ႕ၾကရေအာင္ပါေနာ္။´

            သူက ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ေႏြးေထြးတယ္။ သူ႕ဆံပင္ေတြအပါအ၀င္ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေရေတြစိုရႊဲေနခဲ့တယ္။ သူ႕အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ရဲ႕ အေရွ႕မွာ သူ႕ကိုေတြ႕ရေပမယ္လို႕ သူဟာ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။

            သူ႕မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ ကားဆီျမန္ျမန္ျပန္ဖုိ႕ပဲ စိတ္ေလာေနတဲ့ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြနဲ႕ သူ႕အျပဳအမူေတြဟာ ႏွစ္ လိုဖြယ္ ေကာင္းေနတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုေျပာလုိက္တယ္။

            `ရွင္နဲ႕ ဒီကုတ္အက်ီ ေတာ္ေတာ္လိုက္တယ္။´

            တကယ္တမ္းမွာ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိတာရယ္ ၊ သူ႕ဆီက အခြင့္အေရးတစ္စံုတစ္ခုကို လိုခ်င္ေနတာ ရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကိုလိမ္ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းက သူဟာ အဲဒီမိုးျပာေရာင္ ကုတ္နဲ႕ ဘယ္လိုမွ မလို္က္ဖက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မသူ႕ကို အဲဒီလို ေျပာလုိက္တယ္။

            `ေက်းဇူး။´

            သူ ကၽြန္မကို တုိးတုိးေလးေျပာလုိက္တယ္လို႕ ထင္ရတယ္။ သာမန္ စကားသံနဲ႕ ေျပာလိုက္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မုိးေတြ တအားသည္းေနတာေၾကာင့္ သူ႕အသံကို ၾကားတယ္ဆုိရံုေလးပဲ ၾကား လိုက္ရတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူစကားျပန္ေျပာတဲ့အတြက္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ဆက္ဆံရခက္မယ့္ လူမ်ိဳးမ ဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္မေတြးလိုက္တယ္။

            သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္မ ဒီအလုပ္စလုပ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့တယ္။ သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္က ေသဆံုးခဲ့တယ္။ သာမန္မိသားစုဘ၀က ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ မိ ခင္အရင္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္တို႕ကို လူအမ်ား မသိနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနဲ႕ သတ္ပစ္ခဲ့တယ္လို႕ ဆုိၾကတယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ပါလို႕ ဆုိၾကတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အိမ္ ေရွ႕ကေန ကၽြန္မ ခဏခဏ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ သူတို႕ အိမ္ထဲမွာ တစ္ခါမွ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႕ရ ဘူး။ ကၽြန္မ သူ႕ကို  အဲဒီကတည္းက စိတ္၀င္စားေနခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ ေတြ႕နိုင္ပါတယ္လုိ႕ ကၽြန္မရဲ႕ အဲဒီတုန္းက ခ်စ္သူက ကၽြန္မကို အားေပးခဲ့တယ္။

            တကယ္တမ္းေတြ႕တဲ့အခါမွာ တိုက္တိုက္ဆို္င္ဆို္င္ ကၽြန္မအေဖ အသုဘခ်တဲ့ေန႕ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ မအတြက္ ကံေကာင္းတဲ့ေန႕တစ္ေန႕လို႕ ဆုိရမယ္။ သူ႕ကိုေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဆက္သြယ္ဖို႕ ကၽြန္မရဲ႕ လိပ္စာကတ္ ကိုေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ေတြ႕ရဖို႕ ကၽြန္မ ရင္ခုန္၀မ္းသာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူကၽြန္မဆီဖုန္းမဆက္ခဲ့ဘူး။

            ကၽြန္မ ေန႕တိုင္းလိုလို သူနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တဲ့ သခ်ိဳင္းက သူ႕ရဲ႕အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ေလးဆီ သြားသြား ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါမွ သူနဲ႕ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာျပီးေနာက္မွာေတာ့ သူကၽြန္မဆီ ညဥ့္လယ္ပိုင္း တစ္ခုမွာ ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းကစလို႕ ကၽြန္မနဲ႕ သူ ဖုန္းနဲ႕ပဲ ငါးႏွစ္တိတိ အဆက္အ သြယ္ ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။

            ဒီေန႕လို သူေတြ႕မယ္လို႕ ေျပာလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မ အံ့ၾသျပီး ရင္ေတြခုန္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာရယ္ ၊ ေတြ႕ဖို႕ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာရယ္ တုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မဘက္က အမွားအယြင္းမရိွရေအာင္ ဂရုစိုက္ေနမယ္လို႕ တစ္ခါတည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ တယ္။

            ညေန သံုးနာရီေလာက္မွာ သူနဲ႕ေတြ႕ဖုိ႕ ကၽြန္မ အစစအရာရာ ျပင္ဆင္ျပီးေနျပီ။ အသင့္ေဖ်ာ္ထားျပီး သား ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ကို ထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႕အဖုိ႕ ကၽြန္မ ေကာ္ဖီေသာက္တာ ေလးခြက္ ထက္မနည္း ရွိေနျပီ။ ကၽြန္မ သူ႕ဖုန္းလာျပီးကတည္းက ဘလက္ခ္ေကာ္ဖီေတြကိုခ်ည့္ ေသာက္ေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ လန္းဆန္းေနေအာင္ရယ္ ၊ အရမ္းပင္ပန္းျပီး ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာရယ္ကို ကၽြန္မ စိုး ရိမ္ေနခဲ့တယ္။ သူနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္လိုေနေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အသက္သာဆံုး အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထိုင္လိုက္ျပီး မ်က္စိမွိတ္လို႕ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀၀ ရွဴ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ ့ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ျပန္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ `အာ…………… ´ လို႕ ကၽြန္မ တုိးတိုး ေလးနဲ႕ အသံရွည္ဆြဲျပီး အသံျပဳလိုက္တယ္။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားသလို အျမဲ ခံစားရတယ္။  ကၽြန္မ အဲဒီေလ့က်င့္ခန္းကို ငါးခါေလာက္လုပ္လိုက္ျပီး ကၽြန္မ အိပ္ခန္းရဲ႕ ေအာက္က ပန္း ျခံကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

            ကၽြန္မရဲ႕ ပန္းျခံထဲမွာ သီးပင္ စားပင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ ဒီျခံကို ပိုင္တဲ့ အရင္ပိုင္ရွင္ က ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူ႕ျခံထဲမွာ အပင္ေပါင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို မ်က္စိ ပသာဒျဖစ္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ့တယ္။ ဒီပန္းျခံထဲမွာ ထူးျခားတာက ဆလပ္တို႕လို အပင္ပုေလးေတြ မရွိဘူး။ အားလံုးဟာ အရိပ္ ရေလာက္တဲ့ အပင္ၾကီးမ်ိဳးေတြခ်ည့္ပဲ။ ဒီျခံထဲမွာ ေနရတာ ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ကၽြန္မ ၾကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘာပင္မွန္းမသိတဲ့ အပင္ၾကီးတစ္ပင္က ပန္းျခံရဲ႕ ေထာင့္စြန္းနားေလးမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ အပင္ၾကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ ကၽြန္မ ဒရီးမ္ဘတ္ ေလးကို ခင္းထားတယ္။ ေန႕လယ္ဘက္ ကၽြန္မ အိမ္မွာရွိေန ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြ၊ ညဘက္ ၾကယ္ေတြ စံုစံုလင္လင္ျမင္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ အဲဒီအပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ သြားထိုင္ေနတတ္တယ္။ ညဘက္ေတြဆုိ ဇီးကြက္ေအာ္တဲ့အသံေတြ ေတာက္တဲ့သံမ်ိဳးေလးေတြေတာင္ ကၽြန္မ ၾကားရေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာၾကာလာတဲ့ ကၽြန္မအဖို႕ အလုပ္ပင္ပန္းျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ျခံနဲ႕ အိမ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အပန္းေျပစရာ အိုေအစစ္ေနရာေတြ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။

            ဒီျခံကို ကၽြန္မစ၀ယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးရင္ ေနဖုိ႕အတြက္ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ ႕အတူ ဒီျခံကို လာၾကည့္ျပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ႏွစ္သက္ျပီးမွ ၀ယ္ခဲ့တဲ့ျခံေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ေလာင္းက ကၽြန္မထက္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ ေထာင္ျပဳသြားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း သူမပါဘဲနဲ႕ ဒီျခံနဲ႕ အိမ္ေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ့ အရသာကို သူနဲ႕ေတာင္ ကၽြန္မ မလဲနိုင္ေတာ့ဘူး။

            ကၽြန္မ ဓါတ္မီးတစ္လက္နဲ႕ မီးျခစ္တစ္လံုးကိုပါ အိတ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ကင္မရာနဲ႕ recorder ပါ ယူ သြားဖို႕ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ကို မေမးရေသးေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ ယူသြားျပီး သူနဲ႕ ေတြ႕မွ သူခြင့္ျပဳ မယ္ဆုိရင္ ဒီပစၥည္းေတြကို ကၽြန္မ သံုးမယ္။ ဒါေတြကို အိတ္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ ။ လို အပ္တယ္ထင္ရတဲ့ ပစၥည္းအားလံုးကို ထည့္ျပီးတဲ့အခါက်မွ ကၽြန္မ ထြက္လာခဲ့တယ္။

            သူ႕အိမ္က ျခံေသာ့မခတ္ထားသလို အိမ္ေသာ့လည္း မခတ္ထားတဲ့အတြက္ အလြယ္တကူပဲ ကၽြန္မ ၀င္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ျခံဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ျခံနဲ႕ တူညီမႈေတြ ရွိတယ္။ မတူတာတစ္ခုကေတာ့ သူက မိသားစုနဲ႕ ေန ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္း ေနေနတယ္။

            အိမ္ထဲ၀င္သြားတဲ့အခါမွာ အိမ္ထဲမွာ မဲေမွာင္ေနတယ္။ ကၽြန္မ အသံျပဳလိုက္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ မ်က္္လံုး က်င့္သားရသြားဖို႕ ကၽြန္မ ခဏေလာက္ အိမ္ျပင္မွာ ရပ္ေနရေသးတယ္။ ခဏေနမွ ကၽြန္မ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

            အိမ္ေပါက္၀နားက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ သူထိုင္ေနတယ္။ တံခါးေပါက္ကို ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႕ သူ ထိုင္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ အကဲခတ္လို႕မရဘူး။ သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ ၀က္ေပၚ ဆံပင္ေတြက အုပ္က်ေနတယ္။ သူ ကၽြန္မဘက္ ေခါင္းငဲ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ လက္ခနဲ အေရာင္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးအေရာင္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

            သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ကၽြန္မနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက အတိုင္းပဲ။ မေျပာင္းမလဲ မိုးျပာေရာင္ ကုတ္ အက်ီကိုပဲ သူ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္တုန္းက အတုိင္းပဲ အဲဒီကုတ္အက်ီဟာ သူနဲ႕ မလိုက္ ဖက္တုန္းပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ကအတိုင္း သူ႕ကို ျပန္ေတြ႕တာျဖစ္တဲ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က အတိုင္းပဲ ကၽြန္မ သူ႕ကို ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ (ထပ္လိမ္လိုက္တယ္။)

            `ရွင္ အဲဒီကုတ္အက်ီနဲ႕ လိုက္တယ္။´

            `ေက်းဇူး။´

            သူလည္းပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ကအတိုင္းပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္မ သူနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ထိုင္ျပီးတာနဲ႕ သူ႕ကိုေျပာလိုက္တယ္။

            `ကၽြန္မ ကင္မရာနဲ႕ recorder ယူလာခဲ့တယ္။ တကယ္လို႕ ရွင္ခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မသံုးခ်င္လုိ႕ပါ။´

            `ဘာအတြက္ သံုးခ်င္တာလဲ။´

            ဒီငါးႏွစ္အတြင္း ဖုန္းနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ စကားေျပာဖူးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မဟာ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို သူသိကိုသိေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းေျပာဖူးတဲ့ အေခါက္တိုင္းလိုလိုမွာ ကၽြန္မ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားျပီး မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ခဏခဏထည့္ေျပာခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီည မွာ သူကၽြန္မကို အဲဒီလို ထပ္ေမးခဲ့တယ္။ သူထပ္ေမးလို႕ကၽြန္မ ထပ္ေျပာျပလိုက္တယ္။

            `ကၽြန္မ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆုိရင္ ဒီညမွာ ရွင္နဲ႕ ရင္းႏွီးမႈကို ယူခ်င္လို႕ပါ။ ကၽြန္မ လာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို လည္း ရွင္သိျပီးသားလို႕ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ တကယ္လို႕မ်ား ကၽြန္မ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္အတြက္ ရွင္ ျငင္းခ်င္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ကင္မရာနဲ႕ recorder အပါအ၀င္ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို မသံုးေတာ့ပါဘူး။ ရွင္ ခြင့္ ျပဳမယ္ဆုိရင္ေတာ့ .. ´

            ကၽြန္မရဲ႕ ကင္မရာ ၊ Recorder နဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို သူနဲ႕ ကၽြန္မၾကား ၾကမ္းျပင္ကြက္လပ္ေပၚမွာ ခ်ထားလိုက္တယ္။

            `ကၽြန္မ ဒါေတြကို သံုးပါ့မယ္။ တကယ္လို႕ ရွင္ခြင့္မျပဳဘူးဆုိရင္ေတာ့ ရွင့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြအတြက္ .. ´

            `မင္းက ကိုယ့္ကို မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ရိုက္မယ္။ ျပီးရင္ ကမၻာ့နိုင္ငံတစ္ခ်ိဳ႕မွာျပမယ္။ ဒါဆုိ မင္း ဆုေၾကး ေငြေတြ ရလာမယ္ေပါ့ ။ ဒီလုိလား။´

            ကၽြန္မ စကားေျပာေနတုန္း သူျဖတ္ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအရွိန္နဲ႕ ေျပာေနတဲ့ စကား ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိလိုက္သလို သူလည္း ဘာေျပာလိုက္မွန္း ရုတ္တရက္ မဖမ္းမိလိုက္ဘူး။ သူက ကၽြန္ မ ရုတ္တရက္ စကားအသြားအလာကို မဖမ္းမိလိုက္တာ သိေပမယ္လို႕ အဲဒီစကားကို သူထပ္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ မကိုပဲ သူၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

            ကၽြန္မ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း သူေျပာလိုက္တာ ဘယ္လိုပါလိမ့္လို႕ ေတြးလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သူေျပာလုိက္တာကို သေဘာေပါက္လာတယ္။ ကၽြန္မ နည္းနည္းေတာ ့ရွက္သြားမိတယ္။ သူေျပာလို္က္တဲ့ သ ေဘာက ကၽြန္မက သူ႕ကို ျပစားမယ့္သေဘာေတြ ပါေနတယ္။ ဒါကို ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္း ျပခ်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ တကယ္က ဟုတ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မ မသိဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေၾကးေငြရခ်င္တာထက္ အမ်ားၾကီးပိုတဲ့ ဆႏၵေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မ သူ႕ကို မေျပာျပ ျဖစ္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာျပဖုိ႕ စကားစ ရွာမရခဲ့ဘူး။

            `ကိုယ္သေဘာတူနိုင္ပါတယ္။´

            ကၽြန္မ ၀မ္းသာသြားတာကို ဖံုးမထားခဲ့ဘူး။ သူလက္ခံတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အမူအရာေတြကို ကၽြန္မ သူ႕ကို ျပခဲ့တယ္။

            `ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မတို႕ .. ´

            `အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ´

            ကၽြန္မ ေလာသြားတာကို ကၽြန္မ အခုမွ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ဟုတ္နိုင္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ထဲက Protagonist အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတာင္းဆိုစရာေလးေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မ ဒါကို သူ႕ကိုေမးဖို႕ေမ့သြား တယ္။ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ရင္း သူ႕ကိုေမးလိုက္တယ္။

            `ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမ်ား လိုက္ေလ်ာရမလဲ။´

            `ဒီည မင္း ကိုယ္နဲ ႕အိပ္ရမယ္။´

            `ဘာရယ္။´                              

            ကၽြန္မက စကားေျပာရင္ ကၽြန္မ စကားရဲ႕ အသြားအလာေပၚ ကၽြန္မ ဂရုစိုက္ေနတာနဲ႕ပဲ တျခားလူတစ္ ေယာက္ ဘာေျပာလုိက္တယ္ဆုိတာကို ခ်က္ခ်င္းမဖမ္းမိလိုက္နိုင္တာက အျမဲလိုလိုျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အခု လည္း သူကၽြန္မကို တစ္ခုခုေျပာလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းျပန္စဥ္းစားျပီး သေဘာေပါက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူ႕ကို အံ့ၾသသြားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

            `ဘာရယ္။´

            ၾကားျပီးသား စကားကိုပဲ ေမးျပီးသား စကားနဲ႕ ထပ္ေမးလို္က္တယ္။ သူ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ကၽြန္မကို ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အၾကည့္ေတြဟာ ကၽြန္မ ေနာက္ေစ့ကို ၾကည့္ေနသလို ခံစားရတယ္။ သူက မ်က္ လံုးလွတယ္။ သူနဲ႕ ကၽြန္မ ထိုင္ေနၾကတာဟာ လက္တစ္ကမ္းေတာင္ မေ၀းဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ တျဖည္း ျဖည္းေမွာင္လာေပမယ္လို႕ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးအေရာင္ဟာ မေလ်ာ့က်သြားေသးဘူး။ သူဟာ ေယာက်ား္ျဖစ္ေစ ၊ မိန္းမျဖစ္ေစ မ်က္လံုးအင္မတန္ စူးရွတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကိ ုကၽြန္မ လက္ခံလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ လက္မခံနိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ေရွ႕မွာ ေျပာျပီးသလိုပဲ သူဟာ ေယာက်ာ္းလား ၊ မိန္းမလား ကၽြန္မ မသိတတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မ စုိးရိမ္စိတ္ ၀င္မိတယ္။

            ကၽြန္မမွာ အမ်ိဳးသားအခ်ိဳ႕နဲ႕ အိပ္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ ၾကံဳဖူးတဲ့ လူေတြဟာ ေယာက်ာ္းစစ္စစ္ေတြခ်ည့္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မဟာ အဲဒီကိစၥမွာ သိပ္ကၽြမ္းက်င္လြန္းတဲ ့အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ အမ်ိဳးသားစစ္စစ္ေတြကိုပဲ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ေလ့ရွိတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ၾကည့္ျမဲ တိုင္း ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စုိးရိမ္စိတ္နဲ ႕အေတြးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အသံေတြ တုန္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မ အသံေတြကို တတ္နိုင္သေလာက္ထိန္းျပီး သူ႕ကိုေမးလိုက္ တယ္။

            တစ္ခုခုေမးလိုက္တယ္လို႕ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ ေတြ တစ္စက္ေလးမွ မေျပာင္းလဲသြားတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာျဖစ္လိုက္ဘူးဆုိတာကိ ု ကၽြန္မသေဘာ ေပါက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို စကားတစ္ခြန္းထပ္ေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕ရဲ႕မ်က္လံုး ေတြကို ကၽြန္မ လန္႕ေနမိတယ္။

            ကၽြန္မတို႕ ကိုယ္စီမွာ အပုန္းစိတ္ကေလးေတြရွိတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အဲဒီအပုန္းစိတ္ကို ဖံုး ကြယ္ထားနိုင္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ရမလဲမသိဘူး။ တခ်ိဳ႕ က သူတို႕မွာ အပုန္းစိတ္ေလးရွိေနတယ္ဆုိတာကို မသိၾကဘူး။ ကၽြန္မက တတ္ိယအမ်ိဳးအစားထဲမွာပါတယ္။ အဲဒီအပုန္းစိတ္ ကၽြန္မမွာရွိေနတာကို ကၽြန္မသိတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ရမယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ အရွင္းဆံုးေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနတယ္။

            `မင္းအေၾကာင္း မင္းေျပာဖူးသေလာက္ဆုိရင္ မင္းက တကယ့္စစ္ပြဲေနရာၾကီးေတြ၊ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာေတာင္ေနရာေဒသေတြက ထူးဆန္းတဲ့ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကိုေတာင္ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ရိုက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိ။´

            သူ ကၽြန္မကိုေမးတယ္။ သူ႕အသံဟာ နူးညံ့တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ဘယ္လိုေမးရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စိတ္ ထဲက အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးေနမိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ညဘက္ကိုသမ္းလာတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမွာင္ လာတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုျပန္ေမးလိုက္တယ္။

            `တကယ္လို႕ေပါ့။ ကၽြန္မ ရွင့္ကို သေဘာမတူခဲ့ဘူးဆုိရင္ ရွင့္အေၾကာင္း မွတ္တမ္းရိုက္ဖို႕အတြက္ ရွင္ ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူးေပါ့ ။ အဲဒီလိုလား။´

            `အဲဒီလိုပါပဲ။´       

            ကၽြန္မ အေမးရဲ႕ အဆံုးမွာ ခ်က္ခ်င္းသူေျဖလိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအေမးနဲ႕ သူ႕အေျဖဟာ တစ္ထပ္ တည္းလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အၾကည့္ဟာ စူးရွေနတဲ့အတြက္ မ်က္ေတာင္ ေတာင္ အခုထိ တစ္ခ်က္မွ မခတ္ေသးဘူးလို႕ ထင္ရတယ္။

            ကၽြန္မဘ၀မွာ Documentary ရုပ္ရွင္ရိုက္တာဟာ အေရးအၾကီးဆံုးနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း တစ္ခုပဲ။ ကၽြန္မ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာဘ၀သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႕ စိတ္ ေရာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ျမွဳပ္နိုင္ခဲ့မႈေတြတို႕ေၾကာင့္ မၾကာခဏဆုိသလို အသိအမွတ္ျပဳမႈေတြ ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ ေနာက္ကို လိုက္ေနတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ သူ႕အေၾကာင္း စၾကားျပီးကတည္းက ဆိုရင္ေတာ့  ၇ႏွစ္ ေလာက္ရွိေနျပီ။ သူဟာ အင္မတန္ေတြ႕ဖို႕ ခဲယဥ္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မကို ဒီတစ္ေခါက္ေတြ႕ျပီး ရင္ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ျပီးလက္ခံမယ္လို႕ ကၽြန္မ မသိဘူး။ မသိေသးဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ကို ကၽြန္ မ လက္မခံဘူးဆုိရင္ သူကၽြန္မကို ထပ္လက္မခံဘူးလို႕ ခုေျပာေနတယ္။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမလဲကို မသိေသးဘူး ။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ အေတြေ၀ခဲ့ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ဒီအခ်ိန္ပဲ ျဖစ္နိုင္တယ္။

            ေႏြရာသီျဖစ္ေပမယ္လို႕ အျပင္မွာ ေလေတြတအားတိုက္ေနတယ္။ တိုက္ေနတဲ့ေလေတြထဲမွာ မိုးနံ႕ ေတြရေနတယ္။ ဒီေန႕ည မိုးရြာနိုင္တယ္လို႕ ကၽြန္မထင္တယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးမၾကီးက ပြင့္ေနတဲ့အတြက္ အျပင္ က တိုက္ေနတဲ့ေလေတြနဲ႕ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ရိုက္ထိခတ္မိေနၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံပင္ေတြဟာ ေလထဲမွာ ၀ဲေနၾကတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို လွတယ္လို႕ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံပင္ေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲေနရင္ လိုက္မၾကည့္တဲ့လူဆုိတာ မရွိသေလာက္ကိုပဲ။ ဒါ ေပမယ္လို႕ ကၽြန္မကို လိုက္ေလ်ာဖို႕ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ကၽြန္မေရွ႕က လူကေတာ့ ကၽြန္မရဲ ႕မ်က္လံုးေတြကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

            ညဟာ တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာျပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ တစ္ ေယာက္ကိုိ တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေတာ့ဘူး။

            `မင္း တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနတယ္။´

            သူ ကၽြန္မကို အတိအက်သိေနသလို ေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့အခ်က္ဟာ မွန္ေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ မျငင္းဘူး။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။

            `ဟုတ္တယ္။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ .. ´

            `တကယ္လို႕ ကိုယ္သာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ မင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႕ ေမး ခ်င္ ေနတယ္မဟုတ္လား။´

            သူဟာ အျမဲကၽြန္မ စကားကို ျဖတ္ျဖတ္ေျပာတယ္။ သူျဖတ္ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကၽြန္မ မႏွစ္ျမိဳ႕ တတ္ေပမယ္လို႕ အခု သူျဖတ္ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ သူ႕ကိုေက်းဇူးတင္လိုက္တယ္။

            `ဘာျဖစ္လဲ။ မင္းအတြက္ မၾကံဳဖူးေသးဘူးဆုိရင္ ဒါဟာ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေပါ့။´

            သူေျပာလုိက္တဲ့ စကားက ကၽြန္မကို ၾကက္သီးထေစတယ္။ ကၽြန္မ လူအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ ဆက္ဆံရဖူးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ငန္းကိုက လူအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေျပာဆိုဆက္ဆံရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ ေနတယ္။ အဲဒီလို လူမႈဆက္ဆံေရးဘက္မွာ ကၽြန္မနိုင္နင္းခဲ့တယ္။ နိုင္နင္းခဲ့တယ္လို႕ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မထင္ခဲ့ တယ္။ သူ႕ကိုေတြ႕ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အျမဲမနိုင္နိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္မသိလာခဲ့တယ္။

            အျပင္မွာ မိုးဖြဲေတြက်လာျပီဆုိတာကို အိမ္အမိုးေပၚကို မိုးက်တဲ့အသံေၾကာင့္ ကၽြန္မ သိလိုက္တယ္။ ခုနကထက္ ပိုေအးတဲ့ေလေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ဦးၾကားကို တိုက္ရိုက္ တိုး၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မ နည္းနည္း ေအးလာတာေၾကာင့္ အေပၚက ရံုထားတဲ့ ဆြယ္တာကို တင္းေအာင္ဆြဲေစ့လိုက္တယ္။ သူကၽြန္မကို ၾကည့္ေနခဲ့ တယ္။ ကၽြန္မ ဆြယ္တာကို တင္းေနေအာင္ ျပန္ေစ့ရင္း သူ႕ကို အကဲခတ္လိုက္တယ္။ သူဟာ ခုနကေျပာသလို ပဲ မ်က္ေတာင္ေတာင္ မခတ္ဘဲ ကၽြန္မကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနတယ္။

            ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ အေရးအၾကီးဆံုးက အလုပ္ပဲ။ အလုပ္ ထက္ပိုျပီး ကၽြန္မ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့တာၾကာျပီ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္မွာလည္း ကၽြန္မ အလုပ္ကိုပဲ စိတ္၀င္စား ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို စကၠန္႕အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ျပန္စိုက္ၾကည့္ျပီး ေနာက္မွာ ေခါင္းညိတ္လုိက္တယ္ ။

            `ေကာင္းျပီ။ ရွင္ေျပာတာကို ကၽြန္မ သေဘာတူတယ္။´

            သူ ကၽြန္မကို ဘာမွမေျပာဘဲ ခပ္တင္းတင္းပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းနူးညံ့ ေပမယ္လို႕ သူ႕အၾကည့္ေတြဟာ စူးရွလြန္းေနတာေၾကာင့္ ခပ္တင္းတင္းစိုက္ၾကည့္ေနသလို ကၽြန္မခံစားလိုက္ရ တယ္။

            `ဘယ္လိုလဲ ။ ခုပဲ စလိုက္ၾကမလား။´

            ဒီကိစၥ ျမန္ျမန္ျပီးသြားမွ ကၽြန္မနဲ႕ သူ အလုပ္ဆက္လုပ္လို႕ရမယ္ဆုိတာကိ ုကၽြန္မ သိေနတယ္။ ကၽြန္မ ဒီကိစၥကို ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္ပဲ ေက်ာ္လႊားသြားခ်င္တယ္။ အျပင္မွာ မိုးဖြဲကေန အားပိုေကာင္းလာတဲ့ မိုး ေၾကာင့္ ခဏေနရင္ ကၽြန္မ ခ်မ္းလာေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို ျမန္ျမန္ပဲ ေမးလိုက္တယ္။

            သူေခါငး္ညိတ္ျပီး ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာဟာ စာေရးဆရာ ဟာရုကိ မူရခမိ ရဲ႕ ဇာတ္ ေကာင္ေတြကို ကၽြန္မ သတိရမိတယ္။ ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ၾကီးေတြကို သူကၽြန္မကို ေပးေနတယ္။

            ကၽြန္မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္မ မတ္တပ္ရပ္တာကို လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ဆြယ္တာေအာက္က ရင္ဘတ္ဟာ ခုန္လႈပ္ေနတယ္။ မေတြ႕ၾကံဳဖူးေသးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္တစ္ခု ကို သူ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မရေတာ့မယ္။

            အေပၚက ရံုထားတဲ့ ဆြယ္တာကို ကၽြန္မ ခြာခ်လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ခုနကအတိုင္းပဲ ဘယ္ ကိုမွ ေရြ႕မသြားဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ မ ဂရုမစိုက္နိုင္ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္ကိစၥအတြက္သာ အာရံုထားတယ္။ သူသာ ကၽြန္မကို တကယ္ အကဲခတ္ ေနခဲ့တာဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မမ်က္လံုးထဲက အလုပ္အတြက္ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို သူျမင္ရနိုင္တယ္။

            အျပင္က မုိးဟာသည္းလာျပီ။ တံခါးမၾကီးနားမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့အတြက္ သူေရာ ကၽြန္မပါ အနည္းငယ္စီ မိုးေရေတြ စိုေနၾကျပီ။ သူ႕ကို ကၽြန္မ သိပ္မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္မ သူ႕ ကို မၾကည့္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ တီရွပ္ကို ခၽြတ္ဖို႕ ကၽြန္မစတင္လိုက္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကၽြတ္သြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ တီရွပ္ကို သူလိုက္ၾကည့္ေနမယ္လို႕ ကၽြန္မ မထင္ဘူး။ သူ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ အေသအခ်ာကို သိေနခဲ့တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းလဲ ဟုတ္တယ္။ သူကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနခဲ့ တယ္။ အျပင္က မိုးေၾကာင့္ ကၽြန္မအေတာ္ေအးေနျပီ။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ ထိုင္ရာက ထမယ့္ပံုလည္း မေပၚဘူး။ ေနရာေရႊ႕မယ့္ပံုလည္း မေပၚဘူး။ သူ႕ကို မုိးေရေတြ ထိမွန္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သူသိရဲ႕လား မသိဘူး။ သူ ကၽြန္မကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

            တီရွပ္အက်ီကို ကၽြန္မ အဆံုးထိ ဆြဲခၽြတ္ဖို႕ လက္ကို မ တင္လိုက္တယ္။

            `မင္း အျမဲတမ္း ဒီလိုပဲ လုပ္ေနက်လား။´

            သူ႕အေမးကို ကၽြန္မ လက္ကို ျပန္ရုတ္ျပီး ေျဖလိုက္တယ္။

            `အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ေတာ ့ဒါဟာ ပထမဆံုးပါ။´

            သူ ကၽြန္မကို အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္(လို႕ ထင္ရတယ္။) ဒါေပမယ္လို႕ အၾကာၾကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

            `ကိုယ္ မင္းကို တကယ္မလိုခ်င္ခဲ့ပါဘူး ။ ေဆာရီး။´

            ကၽြန္မ ဆြယ္တာကို ျပန္၀တ္ျပီး ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ သူ ကၽြန္မကို အရုပ္တစ္ရုပ္လို ကစားဖို႕ ၾကံ စည္ေနတာျဖစ္နိုင္တယ္။ အရင္ ကၽြန္မစိတ္နဲ႕သာဆို အျပင္းအထန္ေပါက္ကြဲမိမွာ မွန္ေပမယ္လုိ႕ အခုကအလုပ္ နဲ႕ လာရတာဆုိေတာ့ ကၽြန္မ သည္းခံလိုက္တယ္။ သူ႕ဆီက ရလာမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို ကၽြန္မသိေနတယ္။

            `ဘယ္အရြယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ မိုက္ရူးရဲဆန္တာ မေကာင္းဘူး။´

            သူ႕ဟာသူ ေျပာသလို တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္သလို ေျပာရင္း သူမတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ သူက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကထက္ ပိုျပီးအရပ္ရွည္လာသလိုပဲ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕ၾကည့္ရတာ အသက္ သံုး ဆယ္ေလာက္ရွိေလာက္ျပီထင္တယ္။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အရပ္ထပ္ရွည္လာ တတ္တယ္လို႕ ကၽြန္မ မၾကားဖူးဘူး။ မ်ိဳးဗီဇကြဲတာေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္ ဒါဟာ ပံုမွန္ကိစၥ တစ္ခုပဲလို႕ ကၽြန္မ သိ ထားတယ္။

            ကၽြန္မခုနက ေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္ထိေနာ္။ ဟုတ္ျပီ။ သူမတ္ တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ အရပ္ပိုရွည္လာသလိုပဲ။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ေသးေသးလ်လ်ပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မိုးျပာေရာင္ ကုတ္အက်ီေအာက္မွာ အျဖဴေရာင္ အက်ီတစ္ထည္ ၀တ္ထားသလားလို႕။ ကၽြန္မ မ်က္စိမွားတာ လည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကုတ္အက်ီၤေအာက္မွာ ဘာအက်ီမွ ထပ္မ၀တ္ထားဘဲနဲ႕ ကုတ္အက်ီၤခ်ည့္ သက္သက္ ၀တ္ထားဖို႕ဆုိတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေျပာင္စပ္စပ္နိုင္မယ့္ ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ သူဆုိရင္ ေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။

            ကၽြန္မ ခ်စ္သူနဲ႕ အတူေနစဥ္အခါက ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူကို ပြဲတစ္ခုသြားဖို႕ အေလာတၾကီးေခၚခဲ့ဖူးတယ္။ သူလိုက္ေတာ့ လိုက္လာေပမယ္လို႕ ကားေပၚေရာက္မွ ကၽြန္မသူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႕ကုတ္အက်ီ ေအာက္မွာ ဘာအက်ီမွ ထပ္မ၀တ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

            “ဟင္ .. ရွင္ ဘာမွ၀တ္မထားပါလား။”

            ဒီေတာ့မွ သူ႕ကိုယ္သူ ငံု႕ၾကည့္ျပီး တဟားဟားနဲ႕ ေအာ္ရယ္ေတာ့တယ္။

            ကၽြန္မနဲ႕ ကၽြန္မခ်စ္သူဟာ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေတြကစလို႕ အၾကီးအမားၾကီးေတြအထိ အၾကီးၾကီး ေတြခ်ည့္ လြဲခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မက အရာရာကို တန္ဖိုးထားေလးစားတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ၾကီးရယ္လုိ႕ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ သူက ကၽြန္္မထက္ ပိုဆိုးတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္လာမယ့္လူ ဟာ ကၽြန္မလို ခံယူခ်က္မ်ိဳးေတာ့ ရွိသင့္(ရ)မယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္မတို႕ ေနရာတစ္ခုတည္းမွာ အက်ယ္ ၾကီး ေ၀းခဲ့ၾကတယ္။

            “မင္း ဆဲန္းဒြစ္ခ်္ စားမလား။”

            သူ ကၽြန္မကို ေျဖးေျဖးညင္သာေမးလာတယ္။ ကၽြန္မ ေခါင္းခါလိုက္တယ္။

            “ဟင့္အင္း ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မမဆာေသးပါဘူး။ ေနာက္ခဏေနရင္ေတာ့ ဆာလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီ က်ရင္ ကၽြန္မေျပာပ့ါမယ္။”

            သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္(လို႕ထင္ရတယ္)။ ျပီးေတာ့ “ကိုယ္ဟာ ဆဲန္းဒြစ္ခ်္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ ေတာ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။” လို႕လည္း ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ေျပာေသးတယ္။

            မိုးေတြလည္း သည္းေနရင္း၊ အရာရာဟာလည္း မွိန္၀ါးေနရင္း ကၽြန္မသူ႕ကိုၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူနဲ႕ ပတ္သက္ျပီၤး အရာရာတိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပမယ္လုိ႕ သူကုိယ္တိုင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲသြားခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ မသူ႕ကို ေမးခြန္းေတြ စေမးေတာ့မယ္။ (လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။)

            “ကိုယ္ အရင္က .. ”

            ကၽြန္မ ပါးစပ္ဟလိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႕ သူစကားေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္က ကိုက္ညီသြားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အ လ်င္အျမန္ဘဲ ပါးစပ္ျပန္ပိတ္ျပီး သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မ တစ္ခုခုေျပာမယ္ လို႕ ထင္လိုက္တဲ့အတြက္ သူ႕စကားကို မဆက္ဘဲ ရပ္ထားလိုက္တယ္။

            ကၽြန္မကပဲ သူ႕ကိုေလာေဆာ္လိုက္တယ္။

            “ေဆာရီး။ ကၽြန္မ ေလာသြားလို႕ပါ။ ရွင္ဘာေျပာမလုိ႕လဲ။”

            “ကိုယ္အရင္တုန္းက .. ” သူစကားဆက္တယ္။

            “၀တၳဳေခၚမလား ေဆာင္းပါးေခၚမလား ရသစာေပလား အဲဒါတစ္ခုဖတ္ဖူးတယ္။”

            ေရာင္နီေလးေတြ အျပင္မွာသမ္းေနတာကို သူေျပာတာနားေထာင္ရင္းနဲ႕ ကၽြန္မ ခိုးၾကည့္လိုက္တယ္။

            “အဲဒီထဲမွာ ေရးထားတာတစ္ခုက ကိုယ္တို႕နိုင္ငံကလူနဲ႕ တျခားၿဂိဳလ္က ကမၻာသားကစကားေျပာေန ၾကတဲ့အခန္းေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ တျခားကမၻာသားက ေမးတယ္။ မင္းတို႕နိုင္ငံကလူေတြက စကားေျပာရင္ မာ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႕ ဘာဗဟုသုတရစရာမွလည္း မရွိဘူးတဲ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဥပမာေပါ့ေလ .. (မင္းတို႕ထဲက လူ တစ္ေယာက္ င့ါေၾကာင့္ေသသြားတယ္ ။ ေဆာရီးကြာ။) လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာမယ္ဆုိပါစို႕တဲ့။ အဲဒီမွာ မင္းတို႕ကမၻာသားေတြဆိုရင္ ျပန္ေျပာမယ့္ပံုစံက အထိတ္ထိတ္အလန္႕လန္႕နဲ႕ ( ဟုတ္ကဲ့ ။ ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။) ဒီလိုေပါ့တဲ့။

            ငါတို႕ ကမၻာသားေတြက်ေတာ့ စကားေျပာရင္ ဒီလိုမေျပာၾကဘူးကြတဲ့။ တျခားလူတစ္ေယာက္က ငါတို႕ ကိုအဲဒီလို ေျပာလာမယ္ဆုိပါစို႕။ ငါတို႕က ျပန္ေျပာမယ္။ မင္းတို႕လိုပဲ အထိတ္ထိတ္အလန္႕လန္႕နဲ႕ေပါ့။(ကိစၥ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တျခားလူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္။) လို႕ .. တဲ့။ ”

            သူက သူ႕ပံုျပင္ကို သူသေဘာက်သလိုလိုနဲ႕ ျပံဳးတယ္။

            “ကိုယ္လည္း ေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ္တို႕နိုင္ငံကလူေတြ စကားေျပာရင္ ဘာဗဟုသု တမွ ယူစရာမရွိေအာင္ ေျပာၾကတာလဲလို႕။ ကိုယ္ထင္တယ္။ ဒါထက္ မင္းထင္တာကို အရင္ေျပာျပၾကည့္ပါလား ကိုယ့္ကိုေလ။”

            ကၽြန္မဘက္ကို သူ႕ျပသနာကလွည့္လာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္က သူ႕ကိုအင္တာဗ်ဴးဖို႕ပဲ။ ဗ်ဳးျပီးရင္ ျပန္မယ္။ ျပန္ျပီးရင္ သူနဲ႕စကားေျပာလာတာေတြကို ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ထဲက ေမ့မသြားခင္ ခ်ေရးထားမယ္။ ျပီး ရင္လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ေတြဆြဲထုတ္ျပီး သူ႕ကို ဘယ္လိုဇာတ္အရင္တည္မလဲဆုိတာကို ဆံုးျဖတ္မယ္။ ကၽြန္မမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသသြားျပီးရင္ သူ႕လိုပဲ အလုပ္မဲ့ အကိုင္မဲ့ျဖစ္သြားမွာလား။ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မက မေသေသးတဲ့အတြက္ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ ကၽြန္မ မေပ်ာက္ကြယ္သြားေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈေတြကို ကၽြန္မ ျပန္ျပီးေတြးေတာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေနစ ရာမလိုေသးဘူး။ ကၽြန္မကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ခ်င္တဲ့လူေတြကေတာ့ ကၽြန္မေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း ေပၚ ခ်င္လည္း ေပၚလာဦးမွာေပါ့ေလ။

            “ကၽြန္မ ..”

            ကၽြန္မ လို႕ စကားစလိုက္ျပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ လည္ေခ်ာင္းကပ္သြားျပီ။ သူ သတိထားမိပံုပဲ။ သူမတ္တပ္ရပ္ေနရာက ထျပီး အေမွာင္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။

            အျပင္မွာ ေနဟာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေလာင္အိုက္စက္ေနျပီ။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပူေလာင္ေနသ လိုခံစားရတယ္။ ကၽြန္မ ေရာက္လာကာစက အေမွာင္လို႕ ထင္ေနတဲ့ေနရာေတြဟာ လင္းက်င္းေနတယ္။ သူ ထြက္သြားတဲ့ေနရာကို ကၽြန္မလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ေတြ႕ရတယ္။

            ကၽြန္မ လိုက္၀င္သြားလိုက္တယ္။

            “ေဆာရီး။ ကၽြန္မ ရွင့္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္လာလိုက္ျပီ။”

            သူ လွည့္ၾကည့္ျပီး ဘာမွ မေျပာဘူး။ ကၽြန္မလည္း စိတ္တိုင္းက် မီးဖုိေခ်ာင္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ လိုက္တယ္။

            သူ႕ရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္အခင္းအက်င္းဟာ ကၽြန္မတို႕အိမ္နဲ႕ မတူလွဘူး။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ မီးဖို ေခ်ာင္ေတြဟာ အ၀င္၀မွာ ေလွ်ာက္လမ္းေလးတစ္ခုလုပ္ထားျပီး အလယ္နားေလာက္မွာမွ ထမင္းစားစားပြဲကို ျပင္ထားမယ္။ ျပီးရင္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ ေဘးဘက္ပတ္ပတ္လည္ေလးေတြမွာ ေဘစင္ေလးေတြနဲ႕ နံ ရံကပ္ပန္းကန္စင္ေလးေတြကို ေတြ႕ရမယ္။ အဲဒီကမွ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ မီးဖိုတင္မယ့္ စားပြဲခံုနဲ႕ ဟင္းခ်က္ ဖို႕ေနရာတစ္ခု ။ အဲဒီေနာက္မွာမွ ေရခဲေသတၱာ။

            သူ႕မီးဖိုေခ်ာင္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ထမင္းစားဖို႕ေနရာရယ္လို႕ သီးသန္႕မေတြ႕ရဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္တဲ့ ဆုိဖာခံုရွည္ၾကီးတစ္လံုးကို ေတြ႕ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟင္းခ်က္စားပြဲကို ထားတယ္။ ျပီး ေတာ့ ေဘစင္ႏွစ္ခု။ ေရပူတစ္ခု ေရေႏြးတစ္ခု။ ဧည့္ခန္းနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ေရခဲေသတၱာတစ္လံုး။

            အဲဒီေရခဲေသတၱာထဲက ေရတစ္ဗူးကို ထုတ္ျပီး သူကၽြန္မကို တိုက္တယ္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ထုတ္ လိုက္ေပမယ္လို႕ သူ႕ရဲ႕ေရဟာ ေရခဲလို မေအးဘူး။ ေအးျမျမနဲ႕ နူးညံ့တဲ့အရသာမ်ိဳး ကၽြန္မရတယ္။

            “မင္း ဓါတ္ပံုေတြစိတ္၀င္စားလား။ ကိုယ္လိုက္ျပမလို႕။”

            “ဓါတ္ပံုျပပြဲလုပ္ထားတာလား။”

            ကၽြန္မကို သူအတန္းထဲမွာ စာမရလို႕ ေငါက္ေတာ့မယ့္ ဆရာမမ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ ေမွာင္ျပန္ကုတ္ျပလိုက္တယ္။

            “ကိုယ္ အေပၚထပ္မွာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ျပီး သိမ္းထားတာေတြရွိတယ္။ ျပမလို႕။”

            ေအာ္ .. သူက ဓါတ္ပံုရိုက္တာလည္း ၀ါသနာပါသလား။ ကၽြန္မ သူ႕အခန္းထဲလိုက္၀င္သြားမလုိ႕ပဲ။

            သူက နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းေတာ့ဆန္းတယ္။ ဆန္းေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး။ အခန္းက ခုနကထက္ စာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပိုေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းလာတာအမွန္ပဲ။ သူနဲ႕ေနရတာ ကၽြန္မ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေပမယ္

လို႕ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ မီးဖိုေခ်ာင္က ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။

            နာရီက ၁၅ ခ်က္တီးေနျပီ။ ကၽြန္မ ျပန္သင့္ျပီ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ မျပန္ေသးဘူး။ သူ႕ကို ကၽြန္မ ဆက္ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဒါကို သူသိလုိ႕ သူလည္း ကၽြန္မကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူက အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ထားတာၾကည့္ရဦးမယ္ ဆုိျပီး အိပ္ခန္းထဲ၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စိမ္ေျပနေျပလွဲအိပ္လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ဟာ အျမဲတမ္းမလွည္းက်င္းထားသလို ျဖဴ ေဖြးသန္႕စင္လ်က္ရွိတယ္။ ၾကမ္းရွရွနဲ႕ ေခ်ာေတာေတာ အရသာကို ရရွိတယ္။

            ဒီလိုၾကမ္းျပင္မ်ိဳးေပၚမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘတမွ် ခ်စ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့ဖူး တယ္။ သူဟာ ေသေၾကာင္းၾကံလို႕ရတဲ့ အသက္သာဆံုးနည္းလမ္းေကာင္းေတြ မ်ားစြာရွိပါလ်က္နဲ႕ လက္ ေကာက္၀တ္ကို သူအေမႊးရိတ္ေနက် ဘရိတ္ဓါးနဲ႕ လွီးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသူ႕ကိုျပန္ေတြ႕ေတာ့ ပါတီတစ္ခုက ျပန္ လာျပီးခ်ိန္မွာေပါ့။ သူဟာ မေသေသးဘူး။ ေသြးေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပြစာၾကဲေနတဲ့ သူ႕လက္ေကာက္၀တ္ ျပတ္လုလုကို အုပ္ကိုင္ျပီး “ ငါဟာ လြတ္လပ္သူ ျဖစ္သြားျပီ။ ငါဟာ လြတ္လပ္သူ ျဖစ္သြားျပီ။” လုိ႕ ႏွစ္ခါေအာ္ တယ္။ သူ႕ကို ေဆးထည့္ေပးဖုိ႕ ၾကံလုိက္ေတာ့ သူက သူ႕ကိုေဆးထည့္ေပးမယ့္အစား ဂစ္တာတီးျပပါလားလို႕ ေတာင္းဆိုလာတယ္။ အဲဒီညမွာ .. အဲဒီညလယ္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မသူ႕ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တီးျပခဲ့တယ္။ သူမ်က္လံုး ေလးေတြစဥ္းျပီး ကၽြန္မတီးျပတာကို လုိက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို မုန္းတယ္။ သူ႕မ်က္လံုး ေတြကို မုန္းတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း သူမေသခင္က ကၽြန္မ ခဏခဏေျပာျပခဲ့တယ္။ ခုလည္း ကၽြန္မသူ႕ကို ထပ္ ေျပာလိုက္တယ္။

            “မင္း မ်က္လံုးေတြ အားၾကီးမုန္းဖုိ႕ေကာင္းတယ္။ မင္းလက္ေကာက္၀တ္က ထြက္ေနတဲ့ေသြးေတြလုိပဲ။ အရမ္းရြံဖို႕ေကာင္းတယ္။”

            သူ ကၽြန္မကို “ေဆာရီး”လို႕ ေျပာျပီး သူ႕အၾကည့္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းတယ္။ ဒီေန႕ဘာေန႕လဲလို႕လည္း ကၽြန္မကို ေမးေသးတယ္။ “ေသာၾကာေန႕”လို႕ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕အသက္ ၈၅ ႏွစ္ေလာက္က ၾကည့္ ခဲ့ရတဲ့ ေရာ္ဘင္ဆန္ကရူးဆုိးရဲ႕ တပည့္ လူရိုင္းေလး ဖရိုင္းေဒးကို သတိရတယ္လုိ႕ ေျပာတယ္။

            “ဒါဆုိ မင္းေသရင္ သူ႕ကိုေတြ႕ေအာင္ သြားရွာၾကည့္ပါလား။ ေတြ႕ခ်င္ ေတြ႕ရမွာေပါ့။” ကၽြန္မ သူ႕ကို ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ 

            “ငါေသရင္ မင္း ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။”

            သူ႕အေမးကို ကၽြန္မ “ေအး .. သြားၾကတာေပါ့။” လုိ႕ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ပခံုးတြန္႕ လုိက္ရင္း သူ႕ေဘးမွာထားထားတဲ့ ညလယ္စာ ေပါင္မုန္႕နဲ႕ သူ႕ေသြးေတြကို သုတ္လိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႕မွာ ေသြးညွီနံ႕ေတြ ေပကုန္ျပီး ေပါင္မုန္႕တစ္ခုလံုးဟာ အညိဳေရာင္ေတြ ျပည့္သြားတယ္။ အျပင္မွာ မလင္းလာေသး ဘူး။

            “အျပင္မွာ လင္းမလာေသးဘူးေနာ္။” လုိ႕ သူက ကၽြန္မကို ေပါင္မုန္႕ကိုင္ရင္းေျပာတယ္။

            “မင္းေသရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ ဘာလို႕ မေသေသးတာလဲ။” လို႕ ကၽြန္မေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီက် ေတာ့မွ သူက ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ လုိ႕ ရယ္ဟဟ ေျပာျပီး ၾကမ္းေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္တယ္။

            သူေသသြားေတာ့ သူေနာက္ဆံုးကိုင္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ေပါင္မုန္႕အညိဳေရာင္ဟာ သူ႕ေဘးမွာက်လို႕။ အိပ္ခန္းထဲမွာ တပ္ထားတဲ့ ပန္ကာက သူ႕နားမွာ ဒလက္လည္လုိ႕။ ေသြးေတြဟာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ထြက္ လို႕။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ လူေတြဟာ ေသဖို႕အတြက္ တျခားတစ္ေယာက္က ေဘးကေန တိုက္တြန္းေပးေနဖို႕ လို တယ္ မဟုတ္လား။ ေသခါနီးလူေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ရိုးရာရုပ္ရွင္ကားေတြထဲကလိုပဲ အားၾကီးစကားမ်ားၾကတယ္။