သမီး

          ကၽြန္မ အမ်ိဳးသား အိမ္ကအိမ္ေဖာ္မေလးနဲ႕ လိုက္ေျပးသြားတုန္းက ကၽြန္မသမီးအသက္ ၁၈ ႏွစ္။ အဲဒီ အိမ္ေဖာ္မေလးကို ေက်ာင္းကိစၥနဲ႕ အျမဲအလုပ္ရႈပ္ေနတတ္တဲ့ သမီးရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥကို လုပ္ဖို႕အတြက္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ပြဲစားဆီက ေခၚထားခဲ့တယ္။ အိမ္ေဖာ္မေလးက သမီးနဲ႕အလြန္ဆံုးကြာလွမွ ၂လပဲ။ သမီးက မလိုပါ ဘူးလို႕ေျပာေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ သူ႕ကိုအိမ္မွာ ေခၚထားခဲ့တယ္။ သမီးက အဲဒီေကာင္မေလး အိမ္ကို စေရာက္ ကတည္းက လံုး၀ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူး။ ဒီမိန္းကေလးအေပၚမွာ မႏွစ္သက္တဲ့ ပံုစံေတြခဏခဏျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္မသမီးက မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုပ္သိုးသိုးေနတတ္ျပီး စကားကို တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတတ္ တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႕ ကၽြန္မ သူ႕အမူအရာေတြကို သိသိသာသာ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။

          အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာျပီးတဲ့ေနာက္ သမီးက ကၽြန္မကို ထူးဆန္းတဲ့ စကားေတြ ေျပာလာတယ္။သမီးရဲ႕ စကားေတြကို ကၽြန္မ မယံုခဲ့ဘူး။ သမီးရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားနဲ႕ ကၽြန္မ ခဏခဏ အၾကီးအ က်ယ္ဆုိသလို စကားေတြမ်ားတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသား .. သမီးရဲ႕ အေဖအရင္းနဲ႕ ကၽြန္မဟာ မၾကာခဏဆုိသ လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္မႈေတြကို ၾကံဳေတြ႕လာရတယ္။ အမ်ိဳးသားက ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သမီးဟာ ကၽြန္မနဲ႕ သူနဲ႕ၾကားမွာ ေသြးထိုးေႏွာင့္ယွက္ေနတာပါလို႕ လင္မယားစကားနဲ႕ ေျပာလာတယ္။ ဒီ စကားကို ကၽြန္မ ျခြင္းခ်က္မရွိ ယံုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို ကၽြန္မ အယံုအၾကည္မဲ့ျပီး ခ်စ္ခင္မႈေတြ ေလ်ာ့က် ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႕ လင္မယားၾကားမွာ ေသြးထိုးေႏွာင့္ယွက္ေနသူလို႕ သမီးကို ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သမီးရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက (ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ မေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့တဲ့) ညိဳမည္းစြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာၾကီးေတြကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေတြဟာ မိခင္နဲ႕ ဖခင္ၾကား ကုန္းတိုက္တဲ့အတြက္ ရသင့္ရထိုက္တဲ ့ဒဏ္ရာ လို႕ပဲ ကၽြန္မ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္မအမ်ိဳးသား မွန္တယ္လို႕ အမ်ိဳးသားဘက္က ကၽြန္မရပ္တည္ ခဲ့တယ္။

          သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သမီးေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဟာ အိမ္ေဖာ္မေလးနဲ႕ လိုက္ေျပးသြားခဲ့ တယ္။ သမီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ဆုိးရြားသြားတာလို႕ ကၽြန္မ တစ္ထစ္ခ်ယံုခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ သမီးကို နစ္နစ္နာနာစကားေတြ ေျပာခဲ့မိတယ္။ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ ရွင္တို႕ သိခ်င္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမီးကို ေမးလို႕ရနိုင္ေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ သမီးက ဒီကိစၥ ကို တစ္သက္လံုးမွတ္ထားမယ္လို႕ ကၽြန္မကို ေျပာခဲ့တယ္။

          အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ သမီးဟာ ေက်ာင္းကိုပံုမွန္မတက္ေတာ့ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းမွာ စာေရးအျဖစ္ ၀င္လုပ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ မုန္႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို ၀င္လုပ္တယ္ ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု သံုးေယာက္ေနေလာက္တဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို ကၽြန္မ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ က်ိတ္ျပီး ရွာေနခဲ့တယ္။ သူအိမ္မွာ မရွိတာဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ နိဗၺာန္ဘံုတစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အခုအ ခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး စဥ္းစားလိုက္မိရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သမီးကို ကၽြန္မ မုန္းေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ (ဒါေပမယ္လို ႕ အဲဒိီအေတြးကို ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ အျမဲျငင္းျငင္းပစ္တတ္တယ္။)

          ကၽြန္မတို႕ မိသားစု လုပ္ငန္းအေျခအေနေတြ အားလံုးပ်က္ျပဳန္းျပီးေနာက္ပိုင္း အိမ္ေသးေလးတစ္လံုးနဲ႕ အေျခက်သြားျပီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုထဲကို ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းျပန္ လာတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတဲ့လူဟာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိခဲ့တယ္။ သမီးဟာ သူ႕အေဖကို အခ်ိန္ေပါင္း အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ စကားမေျပာခဲ့ဘူး။ ဖခင္မရွိတဲ့၊ ခင္ပြန္းမရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘယ့္ေလာက္ဆုိးရြားသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ သမီးနဲ႕ စကားမ်ားတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ သမီးကိုေျပာေျပာျပျဖစ္ခဲ့ တယ္။ သမီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေပမယ္လုိ႕ သူ လက္မခံေၾကာင္းနဲ႕ မေက်နပ္ေၾကာင္းကို အမူအရာနဲ ႕သိသိ သာသာၾကီးကို ျပခဲ့တယ္။

          ဆင္းရဲသြားေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ ၀မ္းသာတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု စည္းစည္းလံုးလံုး ျပန္ ေနေနနိုင္ျပီ။ သမီးရဲ႕ အျမင္မၾကည္လင္မႈေတြကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ သမီးဟာ ဆုိးရြားသည္ထက္ ဆုိး  ရြားလာတယ္လုိ႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သမီးကို ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး ။ ခင္ပြန္းသည္ဟာလည္း အေျပာအဆုိနဲ႕ အျပဳအမူ ဆုိးရြားလာတဲ့ သမီးအေပၚမွာ သူ႕ရဲ႕ အမွားေတြအတြက္ ဘာမွ ျပန္လည္ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေတာ့ သမီးဟာ သူ႕ဖာသာသူ အရင္အတိုင္း ျပန္ျပီးအဆင္ေျပသြားနုိင္လိမ့္မယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္မ သိေနခဲ့တယ္။

          ဆင္းရဲသြားတဲ့အခါမွာ သမီးဟာ အရင္လို ေပၚေၾကာ့(သိပ္)မေနေတာ့ဘူး။ အသက္ၾကီးလာလို႕ အေန အထိုင္ ရင့္က်က္(သင့္သေလာက္ ရင့္က်က္) သြားတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕အေဖအေပၚမွာ အရင္ ကေလာက္ မခါးသီးေတာ့ဘူး။

          သမီး အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လုိ႕ ကၽြန္မကို ေျပာလာတယ္။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကန္႕ကြက္ ခဲ့တယ္။ သမီးဟာ အဲဒီေကာင္ေလးကို ရေအာင္ယူခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သမီးမွာ အိမ္ ေထာင္ေရး ျပသနာၾကီးေတြ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေပမယ္လုိ႕ သမီးဟာ ေကာင္ေလးအေပၚမွာ စိတ္မကြက္ဘဲ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ လက္တြဲခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးဆုိတာကို သက္ေသျပလိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ သမီးရဲ႕ အိမ္  ေထာင္ေရးထဲမွာ ၀င္ေရာက္ရႈပ္ေပြေနတဲ့ ေဒတာအခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မစိတ္ပူေပမယ္လို႕ သမီးရဲ႕ ေကာင္ေလးက သမီးအေပၚမွာ ခ်စ္ခင္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ အမ်ားၾကီးေတာ့ စိတ္မပူမိဘူး။

          သမီး ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အက္ေဆးနဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို ဂ်ာနယ္နဲ႕ ကဗ်ာ စာအုပ္ အခ်ိဳ႕၊ မဂၢဇင္း အခ်ိဳ႕တို႕ေတြမွာ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ေတြ႕လာရတယ္လုိ႕ စာဖတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ေျပာလာတယ္။ သမီး ကဗ်ာပြဲေတြသြားတယ္။ အလုပ္ေတာ့လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ဘ၀ထဲကို သမီးကို မ၀င္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး ။ သမီးရဲ႕ ေကာင္ေလးကို သမီးကို နားခ်ဖို႕ အတြက္ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလး အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ ျငင္းတယ္။ သားသမီးေတြအတြက္ စိတ္ပူတာ မိဘရဲ ႕သဘာ၀ပဲ ဆုိတာကို သူတို႕ မိဘျဖစ္မွ နားလည္မယ္။

          သမီးနဲ႕ သမီးရဲ႕ ေကာင္ေလး အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ၾကိဳးစားၾက တယ္။ သမီးနဲ႕ သမီးရဲ႕ ေကာင္ေလးမွာ သမီးရဲ႕ေကာင္ေလးကို ကၽြန္မပိုျပီး သေဘာက်တယ္။ ပိုခ်စ္သလို ေတာင္ရွိတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သမီးဟာ ဘာသာမဲ့တစ္ေယာက္ လံုးလံုးျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားတယ္လို႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ သမီးဟာ ဘုရားေက်ာင္းဘက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းသြားဖုိ႕ ကၽြန္မ ေခၚရင္ သူအျမဲျငင္းတယ္။ ျငင္းတယ္ဆုိေပမယ္လို႕ သူဟာ ကၽြန္မကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ေသလု ေအာင္ေၾကာက္တဲ့အတြက္ ` ဟင့္အင္း ´ လုိ႕ သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ တစ္ခါကဆုိ လိုက္မလိုလုိလုပ္ ျပီးေတာ့မွ လမ္းမွာ ခဏ ဆုိျပီးေပ်ာက္သြားလိုက္တာ အိမ္ကို သံုးရက္ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ သူ႕ေၾကာင့္ အျမဲ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ သူ႕ဘ၀ကုိ ဘုရားမွ မကယ္ရင္ ဘယ္သူက ကယ္မွာလဲ။ တစ္ေခါက္ .. ကၽြန္မနဲ႕ သူ အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကေတာ့ ကၽြန္မက သူ႕ကို ` နင့္ဘ၀ကို ဘုရားမွ မကယ္ရင္ ဘယ္သူက ကယ္မွာလဲ။ ´ လို႕ေမးေတာ့ သူတစ္ခုခုေျပာမလိုလုိ လုပ္ျပီးေတာ့မွ ဘာမွ မေျပာဘဲ ထြက္သြားတယ္။ ` ေျပာလည္း နား လည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။´ ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလို႕ ကၽြန္မထင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အဲဒါကို ပိုျပီး ေဒါသျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ သမီးၾကားက ျပႆနာေတြကို ( ကၽြန္မက အစအဆံုးေျပာျပထားလို႕) အစအဆံုးသိေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ကၽြန္မကို နားခ်ခဲ့တယ္။

` သူ မိဘေနရာကို ေရာက္မွ သိလိမ့္မယ္။ ´

တဲ့ ။

         အဲဒီစကား အမွန္ဆံုးပဲ။ အရင္ကဆုိ .. အရင္ကဆုိတာ .. သမီးအိမ္ေထာင္မက်ခင္ ႏွစ္ေတြေလာက္အ ထိ သမီးဟာ ကၽြန္မစကားဆုိ ေျမ၀ယ္မက်ပဲ။ ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ရိုက်ိဳးသလဲဆုိရင္ သူထမင္းစားေနတုန္း ကၽြန္မက သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆုိၾကပါစို႕။ သူ႕ဇြန္းေပၚက ထမင္းဟာ ပန္းကန္ထဲ ျပန္က်သြားတယ္။ အဲ ဒီလို တမင္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မ လုပ္ယူထားခဲ့တယ္။ သမီးကို ဒီေလာက္ေစာစီးစြာ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လိမ့္မယ္ လို႕ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ျဖစ္သင့္လို႕ ျဖစ္သြား တယ္လို႕ပဲ ကၽြန္မ သေဘာပိုက္လိုက္ေတာ့တယ္။ သမီးဟာ အသက္ၾကီးလာေလေလ ပိုျပီးေျပာရခက္လာေလ ေလ၊ ကၽြန္မက ရိုက္ေလေလ သူက ပိုပိုျပီး မာမာ လာေလေလ လို႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ ထင္သလိုလဲ ဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မရဲ႕ အမ်ိဳးသားကလည္း ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ သမီးရဲ႕ မသိက်ိဳးကၽြံ ရိုင္းပ်လာမႈေတြကို ဘယ္လို ထိန္းေက်ာင္းရမလဲ ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။

          ေနာက္ျပီး .. ကၽြန္မသမီးဟာ သိပ္မိုက္ရူးရဲဆန္တယ္။ သိပ္ျပီး မိုက္ရူးရဲဆန္လာတယ္။ ပိုျပီး ေဒါသၾကီး ၾကြတ္ဆတ္လာတယ္လုိ႕ ကၽြန္မခံစားရတယ္။ သူဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သည္းမခံဘူး။ မိသားစုနဲ႕လည္း စကား သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ တကယ္တမ္းမွာ သူ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ စကားေျပာမွာကိုလည္း ကၽြန္မ စိုးရြ႕ံေနမိတယ္။ အရင္ ႏွစ္ေတြတုန္းကလို ကၽြန္မတုိ႕ အိမ္ေထာင္ေရး လြဲလြဲေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျပန္ျဖစ္မွာကို ကၽြန္မ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူကၽြန္မတို႕ကို စကားသိပ္မေျပာေတာ့တာကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္တယ္။ သမီးဟာ သူ႕ကိုယ္သူ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လိုက္ျပီလို႕ အတိအလင္း မေၾကျငာခင္ကတည္းက သူဟာ စာေတြေရးတတ္တယ္ ။ ကဗ်ာေတြ ေရးတတ္တယ္ ။  အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူဟာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္ကာစပဲ ရွိေသး တယ္။ တကယ္တမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ အရွိန္အဟုန္ျမင့္တက္ျခင္းဟာ ဒီကဗ်ာေတြ စာေတြေရးျခင္းနဲ႕ လားလားမွ မဆိုင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို အတင္းအက်ပ္ ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္ မရဲ႕ သမီးဟာ ဖိေလ ၾကြေလ ဆုိသလိုမ်ိဳးပဲ။ ဒီလုိ သမီးမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမလဲလို႕ ကၽြန္မ အျမဲ ေခါင္းေျခာက္ေနခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေနရဆဲပဲ။ သမီးက အသက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် ပိုပိုျပီး သီးျခားဆန္လာတယ္။ တစ္အိမ္လံုးမွာ သူ႕အမ်ိဳးသားကိုပဲ သူဟက္ဟက္ပက္ပက္ စကားေျပာတယ္။ မနက္ဆုိ သူအလုပ္သြားတယ္။ ညဘက္ျပန္လာျပီး စာဖတ္တယ္။ ျပီးရင္ သူ႕အမိ်ဳးသားကိုေစာင့္တယ္။ ျပီးရင္ အိပ္တယ္။ မနက္ဆို သူအလုပ္ျပန္သြားတယ္။ သူ႕ဘ၀ဟာ ဒီလုိပဲ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနခဲ့တယ္။

          ကၽြန္မ သူ႕ကို ဒီထက္ပိုျပီး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းမွာ သူ႕ ကိုထားခဲ့တယ္။ သူျပီးဆံုးေအာင္ မတက္ဘူး။ စာေမးပြဲက်တယ္လုိ႕ ေျပာျပီး ေက်ာင္းထြက္ပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္တမ္း သူစာေမးပြဲက်တယ္ မက်ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မတုိ႕ သူ႕ေက်ာင္းကို မလိုက္သြားျဖစ္တဲ့အ တြက္ မသိရဘူး။ ငယ္စဥ္က ႏွစ္တိုင္း ေက်ာင္းမွာ ပထမခ်ည့္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့တဲ့ သမီးဟာ စာေမးပြဲ က်တယ္လုိ႕ ကၽြန္မ မယံုဘူး။ သူ႕ေက်ာင္းကို လိုက္သြားၾကည့္ဖို႕ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကို ကၽြန္မေျပာခဲ့ေပမယ္လို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္လာျပီးကတည္းက သမီးနဲ႕ အေစးတကပ္ မရွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဟာ သမီးရဲ႕ ေက်ာင္း ကိုလိုက္သြားဖို႕အတြက္ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ သမီးနဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ သူ႕အေဒၚတစ္ေယာက္ကို ေမးခိုင္းၾကည့္ေတာ့ သမီးက ` ဒီေခတ္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကို အယံုအၾကည္မရွိဘူး။´ လို႕ သူေျပာသတဲ့ ။

          ရွင္တုိ႕ပဲ ေတြးၾကည့္ပါဦးေတာ့။ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ သူ႕ကို ေမြးခဲ့တယ္။ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ သူ႕ကို ေက်ာင္းမထားလို႕ ကၽြန္မတို႕ ဘယ္ေခတ္ထဲ သူ႕သြားထားရမလဲ။ ဒီေခတ္ရ႕ဲ ပညာေရးစနစ္ကို သူအယံု  အၾကည္ မရွိရေအာင္ သူကဘာမို႕လို႕လဲ။ အယံုအၾကည္မရွိေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုက္ေဆာက္ ကားစီး ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဘာလုပ္ေနရလဲ။ စာေရးစားပြဲ တစ္လံုးမွာထိုင္ျပီးေတာ့ စာေတြဖတ္ေနရတယ္။ ဒီဘ၀ကို သူေက်နပ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ သမီးနဲ႕ သိပ္ခက္လြန္းတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားကို  မခ်စ္ခင္တဲ့အတြက္ ဘုရားက သူ႕ ကို ဒဏ္ခတ္ထားျခင္းပဲလုိ႕ ကၽြန္မယံုၾကည္ခဲ့တယ္။

          သူဟာ အထက္လူၾကီးေတြနဲ႕လဲ အဆင္ေျပေအာင္မေပါင္းသင္းဘူး။ ဆရာတန္သည္ ေခၚရမယ့္ေနရာ မွာ လူတစ္ေယာက္ကို `ဆရာ ´ လို႕ ေခၚလိုက္ရံုနဲ႕ သူ႕ဘ၀ ဘာမွ မနစ္နာသြားဘူး။ သူ႕အတြက္ ေကာင္းဖို႕ပဲ ရွိေကာင္းရွိနိုင္မယ္။ သူက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးကို သူ႕ကိုေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရံုးဟာ လစာေကာင္းတယ္။ အမႈမ်ားမ်ားနိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ေလေလ ကိုယ့္အတြက္ ၀င္ေငြေကာင္းေလေလ ပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ရံုးမွာ သူအလုပ္ရေအာင္ ကၽြန္မရံုးကို သူ႕ကိုေခၚသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အ ထက္လူၾကီးနဲ ႕ေတြ႕တဲ့အခါမွာ သူ႕ကို `ဆရာ´လို႕ ေခၚတတ္ေအာင္ ကၽြန္မ သင္တယ္။ သူမေခၚဘူး။ အလုပ္ နဲ႕ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ စကားေတြကို သူေျပာတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ` ကပ္ဖ္ကာကို သိသလား။ ´ လို႕ ဘာတုိ႕လို ေပါ့။ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းကို သူ႕ဘ၀အတြက္ အဓိပၸါယ္ေတြျပည့္၀လာမယ့္ေနရာမ်ိဳးမွာ သူ၀င္ ၀င္ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မသမီးရဲ႕ ဘ၀ကို သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး ထြန္းေတာက္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သမီးမွာ မိစၧာ၀ိဥာဥ္ကပ္တြယ္ေနခဲ့ျပီ။

သမီးကို ကၽြန္မ ဆံုးမဖို႕ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမ လိုက္ရင္ ရေပမယ္လို႕ ကၽြန္မ သူ႕ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေက်ာ္က ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ရိုက္ျပီးဆံုးမျပီးတဲ့ အခါ မွာ သူဘာမွ မေျပာဘဲ အိမ္ကေန သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ခု သူ႕ကို ရေအာင္ျပန္ေခၚထားရ တာမၾကာေသးဘူး။ အျပင္မွာ ေနခဲ့ေတာ့လည္း အျပင္က အေပ်ာ္ေတြပဲ မက္ျပီး အခုလိုျဖစ္လာတာထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္လိုမွကို ေျပာမရေတာ့ဘူး။ သမီးဟာ အျပင္မွာက်ေတာ့ မိုက္ရိုင္းဆုိးသြမ္းေနသလားဆုိေတာ့ အဲ့ဒီလိုလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အစကတည္းက သမီးကို ကၽြန္မ နားမလည္ခဲ့တဲ့အတြက္ အခုလည္း ကၽြန္မသူ႕ကို နားမလည္ နိုင္ျပန္ဘူး။ သားသမီးလက္ေဆာင္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘုရားဟာ ကၽြန္မကို မခ်စ္ခင္ခဲ့ဘူး။

          သမီးကို ကၽြန္မ တစ္ေခါက္ေျပာခဲ့တယ္။ ` နင္မိဘေနရာေရာက္မွ သိမယ္။ ´ လို႕ .. ။

          သူကျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒါကၽြန္မကို သူေျပာခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္းပဲ။ သူေျပာခဲ့တယ္။

` ကၽြန္မတို႕မွာ ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႕ လူငယ္ေတြက မိဘေနရာကို ေရာက္နို္င္ ေသးတဲ့အတြက္ ငါတို႕ သားသမီးေတြအလွည့္က်ရင္ ဘယ္လိုလမ္းညႊန္ရမယ္ဆုိတာကို သိနိုင္တယ္။ ဒါေပ မယ့္ လူၾကီးေတြအတြက္ကေတာ့ သားသမီးေနရာကိ ု ျပန္မေရာက္နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ သားသမီးေတြရဲ႕  ဘ၀ ခံယူခ်က္နဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို နားမလည္နိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ´ တဲ့ ။

          ကၽြန္မသမီးဟာ အဲဒီလိုကိုဆုိးတယ္။ ရွင္တို႕သာ ကၽြန္မေနရာမွာဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးကို ရွင္တို႕ ဘယ္လို ဆံုးမၾကမလဲ။ ဘယ္လုိ ထိန္းေက်ာငး္ၾကမလဲ။ ဘုရားဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မကို လမ ္းမညႊန္ျပသ ခဲ့ဘူး။         ။

12th June,2013