ဒီမုိေမာ္ဖုိးစစ္

သိပ္မၾကာေသးခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံ နိုင္ငံေရးေပၚလစီေခၚမလား ေျပာင္းလိုက္တယ္။ နိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈလုပ္လို႕ နိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုပါ ျမွင့္တင္တဲ့အေနနဲ႕ နိုင္ငံတကာနဲ႕ ရင္ေပါင္တန္းနိုင္ေအာင္ ဒီလို ေျပာင္းလိုက္ရတာပါလို႕ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ က ေျပာၾကပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္ထဲကလူ ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ။ နိုင္ငံေရး ေပၚလစီေျပာင္းလဲလိုက္တယ္ဆိုတာကိုလည္းမသိဘူး။ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႕သတင္း စာေတြကေတာ့ ေျပာၾက ေရးၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုလူေတြက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးနဲ႕ လံုးပန္းလည္ ပတ္ေနရတဲ့ လူေတြမဟုတ္လား။ တျခားသူေတြျမင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘ၀ေတြကို အလံုပိတ္ထားတဲ့အခန္းၾကီးတစ္ခန္းထဲက ထု တက္ေနတဲ့ ဖုန္ထုၾကီးေတြလို ျမင္ၾကမလားေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဒီလိုဘ၀မွာပဲ (မေနခ်င္ၾကလည္းပဲ) ေနေပ်ာ္ေနၾက တာ ၾကာျပီ။

ဒုကၡဆိုတာဟာ နိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္္း ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေျပာနိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀ေတြကို ဒုကၡေရာက္ေန ၾကတဲ့ဘ၀ ေတြလို႕ ေျပာေနဆုိေနၾကတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္သိပ္မခံနိုင္ဘူး။ မခံနိုင္ဘူးဆိုတာထက္ သိပ္မခံခ်င္လွဘူးေပါ့ေလ။ ဒုကၡဆိုတဲ့ ပစၥည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ သာမန္ျပည္သူေတြအတြက္က် ဇိမ္ခံနိုင္ေလာက္တဲ့အဆင့္မေရာက္ရင္ေတာင္ပဲ နိစၥဓူ၀ ေတြ႕ၾကံဳေန ရတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါဆုိ သူရွိေနမွန္းေတာင္မသိရဘူး။ ဥပမာနဲ႕ ေျပာရေၾကးဆုိရင္ ရႊ႕ံမေပဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ရႊံ႕ကိုေၾကာက္လို႕ မနင္းနဲ႕လို႕ ေျပာသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ရႊံ႕အိုင္ထဲ ေရာက္ေန တဲ့လူတစ္ ေယာက္ကို “ခင္ဗ်ား ဒုကၡေရာက္ေနတာလား” လို႕ ေမးရင္ “ဟင့္အင္း မဟုတ္ပါဘူး။” လို႕ပဲ ျပန္ေျဖဖို႕က မ်ားတာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။

နိုင္ငံေရးကို ေျပာင္းလဲလိုက္လို႕လည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘ၀ေတြသိပ္ထူးထူးျခားျခားမရွိလွဘူး။ မရွိလွဘူးဆုိတာက စကား ကိုလွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္က ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။ အင္း .. တတ္သိတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာတယ္။ သိပ္မ ထူးျခားနိုင္ ေသးဘူးတဲ့။ ဒါက ေျပာင္းလဲမႈကာလေလ။ သူတို႕ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္မယ္။ ျပန္လာရင္ ဟင္းခ်က္ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ္။ အိမ္ေလး နည္းနည္းသန္႕ရွင္းမယ္။ ျပီးေတာ့ တီဗီြေလး ၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီေလးေသာက္ရင္း တစ္ေနကုန္ ေမာပန္းလာသမွ်ကို အပန္းေျဖမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးက ကၽြန္ ေတာ္နဲ႕ အေ၀းၾကီးမွာ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဖုန္းေျပာမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာစုျပီး အရက္ေသာက္ခ်င္ ေသာက္မယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လစာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီတိုင္းပံုမွန္လည္ပတ္သြားေနတာပဲ ၾကာလွရွိျပီ။ ဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီထက္ပိုသာတဲ့ဘ၀ကို သြားေနမလားလို႕ လာေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဟင့္အင္းလုိ႕ ေျဖမိ မလားပဲ။ တကယ္မသြားခ်င္လို႕ ဟင့္အငး္လုိ႕ ေျပာမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ပိုသာတဲ့ဘ၀ဆုိတာ ဘာကိုေျပာတာမွန္းမသိလို႕ ဟင့္ အင္းလို႕ ေျပာမွာလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူးေပါ့။

မၾကာေသးခင္က အလုပ္မွာ  ျပႆနာတစ္ခုရွိလာတယ္။ အဲဒီမနက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ပံုမွန္ပဲလည္ပတ္ေနတာပဲ။ မနက္ငါးနာ ရီခဲြအိပ္ယာက ထတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးအ၀တ္လဲျပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘတ္စကားက်ပ္ေတာက္ေတာက္ေတြ ထဲက အေခ်ာင္ဆံုးလို႕ထင္ရမယ့္ဘတ္စကားကို ေရြးစီးမယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘတ္စကားေခ်ာင္တယ္ က်ပ္တယ္ဆုိတာက သိပ္ျပ ႆနာေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘတ္စကားေပၚမွာ ေနရာဘယ္ေလာက္လိုအပ္နိုင္မလဲ။ ဖင္တစ္ခ်စာ ဒါမွမဟုတ္ ေျခဖ်ားတစ္ဖက္ တင္လို႕ရတယ္ဆုိ ျပီးေနတာပဲ။ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ကားစီးျပီးရင္ အလုပ္ကိုေရာက္ျပီ။ ညေနငါးခြဲအလုပ္ဆင္း၊ ညခုနစ္ နာရီခြဲေလာက္ အလုပ္ကျပန္ေရာက္။ အိမ္ကိစၥေလး ဘာေလးနည္းနည္းပါးပါးလုပ္။ ျပီးရင္ အိပ္။

အလုပ္ထဲက ျပႆနာဆုိတာက နိုင္ငံေရးေပၚလစီေျပာင္းလဲလိုက္တဲ့အေပၚမွာလည္း မူတည္သလို ကၽြန္ေတာ္ေန႕စဥ္လည္ပတ္ေနတဲ့ ပံု မွန္ဘ၀ကိုလည္း ေရွ႕ဘယ္လိုဆက္ေတြးရမယ္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္လာေစတယ္။ အဲဒီမနက္မွာ အရင္မနက္ေတြလိုပဲ ကၽြန္ ေတာ္အိမ္ကထြက္လာေတာ့ ေကာင္းကင္ဟာ ျပာလဲ့ျပီး ေနေရာင္ေၾကာင့္ ၾကည္စင္ေတာက္ပ ပူျပင္းေနတယ္။ ငွက္ေတြဟာ ေကာင္း ကင္မွာဟုိသည္ ပ်ံျပီး သူတို႕အလုပ္သူတို႕လုပ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕အလုပ္သူတို႕လုပ္ေနတဲ့ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ ေတာ့္အလုပ္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာၾကီးကို မဂၤလာနံနက္ပါဆရာလို႕ ႏႈတ္ဆက္၊ ျပီး ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ေနရာ ကုိယ္သြားမယ္အလုပ္ မန္ေနဂ်ာၾကီးက ေအာင္ျမင္ခန္႕ညားတဲ့အသံၾကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လွမ္းေအာ္ပါ ေတာ့တယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ။ ငါနုိ႕တစ္အသစ္ထုတ္ထားတယ္။ ဘုတ္မွာကပ္ထားတယ္။ အလုပ္မလုပ္ခင္ မင္းတို႕အရင္ဖတ္ၾကည့္ၾက။”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘုတ္ၾကီးေရွ႕ကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဘုတ္မွာ မန္ေနဂ်ာလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ စာရြက္ျဖဴတစ္ရြက္ကပ္ထားတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္စာရြက္ကို ဖတ္ျပီးမ်က္စိေတြျပာသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘုတ္ကစာရြက္က ေသးေသးေလးဆုိေပမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ ဘတ္တစ္ခုလံုးကို ပါးစပ္ကေန အန္ထုတ္လိုက္ရေတာ့မယ့္အတိုင္း ပါးစပ္က အက်ယ္ၾကီး(လို႕ထင္ရေလာက္ေအာင္) ပြင့္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံမွာ ရံုးသံုးကို မိခင္ဘာသာစကားအစား အဂၤလိပ္စာကို ေျပာင္းလဲအသံုးျပဳမယ္တဲ့။ အဂၤလိပ္လိုသာ ေျပာဆုိဆက္ဆံရ မယ္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာ မတတ္တဲ့သူမ်ား အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာ သင္တန္းတက္နိုင္တယ္တဲ့။ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေျမာက္ သူမ်ားအား အလုပ္မွထုတ္ပယ္မယ္တဲ့။ …

အိုးထိန္းစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုအေနအထားအရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ “အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို႕ခ်ာခ်ာလည္သြား” သည္ေပါ့။ တစ္သက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးနဲ႕ေတာင္ ျမင္ေယာင္မၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ အရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ဘုရားသခင္ျဖစ္တဲ့ ဒီအလုပ္ရဲ႕ဘုတ္ျပားမွာ စကၠဴအျဖစ္ လာကပ္သြားေလရဲ႕။

အဲဒီ တစ္ေနကုန္လံုး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြစြတ္လုပ္တယ္။ စကားလည္း ဘယ္သူနဲ႕မွ မေျပာျဖစ္ဘူး။ ေန႕လယ္စာေတာင္ စားမိရဲ႕လား ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေနကုန္လံုးမွာ ေတြးမိေနတာက တစ္ခုတည္းပဲ။ ဒီအလုပ္ကထြက္လိုက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အလုုပ္မွာ ထပ္ေျပာင္းလုပ္နိုင္မလဲ။ အလုပ္ အေျပာင္းအလဲကို ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီအလုပ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကၽြးေနတယ္။ ခုဟာၾကီးက တစ္နိုင္ငံလံုးၾကီး တျပိဳင္တည္းၾကီး ရံုးသံုးကိုအဂၤလိပ္စာ သံုးမယ္လို႔ေၾကျငာလိုက္ တာ။ ဒါကလည္း ျဗဳန္းစားၾကီး။ ဒီအလုပ္မွာ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္လို႕ အလုပ္ထြက္လိုက္ရျပီဆုိပါစို႕။ ေနာက္တစ္လုပ္ေျပာင္းမယ္ ၾကံ ေတာ့ေရာ အဲဒီေနာက္တစ္လုပ္ကလည္း အဂၤလိပ္စာတတ္မယ့္လူပဲ ခန္႕ထားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ စိတ္ညစ္ျခင္းမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္လို႕ေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာေတာ့မတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းအေတြ႕အ ၾကံဳရင့္က်က္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဆိုရင္ေရာ ဒီအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္ထားနိုင္ဦးမလား။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မန္ေန ဂ်ာၾကီးကို သြားေမးၾကည့္ရမယ္။

စိတ္ကူးနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထိုင္ခံုကေန ထျပီး မန္ေနဂ်ာၾကီးရံုးခန္းကို တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။ အထဲက မန္ေနဂ်ာၾကီးက “ခဲန္းမင္” လို႕လွမ္းေအာ္လိုက္တာၾကားတယ္။ ရုတ္တရက္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဖို႕လုပ္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မန္ေန ဂ်ာၾကီးရဲ႕ တံခါးဘုသီးၾကားမွာ ရပ္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာၾကီးက အရမ္းစည္းကမ္းလိုက္နာတယ္။ (လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထင္တယ္။) ခုပဲၾကည့္။ ခုနကေလးကတင္ အဂၤ လိပ္လိုေျပာရမယ္လို႕ အမိန္႕ထုတ္လိုက္တယ္။ ေဟာ .. အဲဒီၤအမိန္႕ကို သူခုခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္နာေနျပီ။ သူေျပာလိုက္တဲ့ ခဲန္းမင္ အ ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ခဏေနမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္လာလို႕ရတယ္လို႕ ေျပာတာပဲျဖစ္ရမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေတြး ျပီးဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး သူ႕အခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္။

အထဲကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ မန္ေနဂ်ာၾကီးက သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းၾကီးနဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို .. သူေဌးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူ႕ကို ဖုန္းေျပာေနတာေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ျပတယ္။ ခဏေနပါဦးေပါ့ေလ။ အထက္လူၾကီး ဒါမွမဟုတ္ ရာထူးၾကီးၾကီး လူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ခဏ” ဆုိတဲ့ အေျပာကို ကၽြန္ေတာ္ခဏခဏခံရဖူးတယ္။ ရာထူးၾကီးသြားရင္ အဲဒီခဏ ဆုိတဲ့စကားလံုးကို သူတို႕တြင္ တြင္ၾကီး သံုးလာၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ့သူတို႕ရဲ႕ ခဏဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခဏထက္ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၾကာတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ (အေတြ႕အၾကံဳအရ) သိထားျပီးျပီ။ ရပါတယ္။ သူတို႕ စကားေျပာေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေပးနိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာ ၾကီး ထို္င္ေနတဲ့ စားပြဲခံုနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နားေလာက္မွာ လက္ေနာက္ပစ္ျပီး ခါးေလးကိုင္းျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ေစာင့္ေန တယ္ေပါ့ ။

အခ်ိန္မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ၾကာလာတဲ့အထိ မန္ေနဂ်ာၾကီးစကားေျပာတာ မျပီးေသးဘူး။ သူေျပာေနတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံေတြကို ကၽြန္ ေတာ္နားမလည္ေပမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၾကည့္ဖူးေနက် အဂၤလိပ္ကားေတြထဲက အသံမ်ိဳးနဲ႕ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႕ သာမန္စကားေျပာတာထက္ ပိုက်ယ္တဲ့အသံမ်ိဳးနဲ႕ အဂၤလိပ္လိုေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ဇာတ္လိုက္ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ျငီးေငြ႕လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာၾကီးကို “ေနာက္မွလာခဲ့ပါ့မယ္” ဆုိတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး နဲ႕ အမူအရာမ်ိဳး လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ မန္ေနဂ်ာၾကီးက ဖုန္းေျပာေနရင္းနဲ႕ လက္ကိုခါျပတယ္။ “သြားေတာ့”ေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရံုးခန္းက ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဇာတ္လိုက္ၾကီးကေတာ့ စကားေျပာေကာင္းဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေျပာ တဲ့စကားေတြထဲမွာ သူလႈိင္လႈိင္ၾကီးသံုးသြားတဲ့ “အန္”ရယ္၊ “အင္” ရယ္၊ “ဆိုး” ရယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ တ၀ဲံလည္လည္။ ေနာက္ သံုးလံုး သူုထပ္ေျပာပါေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ရွည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခဏခဏေျပာသြားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ နားနဲ႕အလြတ္ရသြားခဲ့ တယ္။ ဘာလဲ …. အဲ … ေအာ္ .. “ေဟာင္းတူေဆး ၊ ေဟာင္းတူေဆး”။ ဟုတ္တယ္ ။ ေဟာင္းတူေဆး။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အ လုပ္ထိုင္ခံုမွာပဲ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီညဘက္ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ လမ္းထဲက အရက္ဆိုင္ထဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာလည္း ဒီရံုးသံုးအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ ေရာင့္ရဲမႈေတြဟာ မနက္ကရံုးမတက္ခင္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ အတူတူ အိပ္စက္ေနခဲ့ၾကေသးတယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ အရက္ေသာက္ရသလား ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာေပမယ္လို႕ ခုကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေန တာမို႕ ဒီဆိုင္ထဲေရာက္လာခဲ့ျပီ။ မဆီမဆိုင္နဲ႕ မနက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ဇာတ္လိုက္ၾကီးရဲ႕ ဖုန္းေျပာသံၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားေနမိ တယ္။ ေဟာင္းတူေဆး တဲ့။

မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း အလုပ္လာတယ္။ အရင္ေန႕ေတြကထက္ ေနပိုပူတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ အိပ္ေရးလည္း မ၀ ဘူးလို႕ ခံစားရသလို ကားက်ပ္ေတာက္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တူတူပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကလည္း ေသာက္ခ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ မေျပဘူး လို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရျပန္တယ္။ ကားက်ပ္က်ပ္ေပၚပါလာရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အာရံုေတြေနာက္ျပီး ေခါင္းေတြမူးလာတယ္။ ရံုးေရာက္ရင္ ဘာေတြထပ္ျဖစ္ဦးမွာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ျပဳတ္လို႕မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံမွာ အလုပ္လက္မဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတဲ့ ရံုးေတြ လည္းမရွိဘူး။ နိုင္ငံျခားေတြမွာေတာ့ အဲဒီလိုေတြရွိတယ္လို႕ ေျပာတာၾကားဖူးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဒါကို မေတာင့္တခဲ့ဖူးဘူး။ မေန႕က မ နက္ကအထိဆိုပါေတာ့။

ရံုးေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေဟာင္းတူေဆးၾကီးက ေရာက္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ ေတာ့္ကို အဂၤလိပ္လို စကားအရွည္ၾကီးေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ မလည္ဘူးလို႕လည္း ျပန္မေျပာရဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အဂၤလိပ္ လိုမေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္က ထုတ္ပစ္လိုက္နိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ကေျပာမယ္လုပ္ျပီးေတာ့မွ ေခါင္းခါျပလိုက္ တယ္။ သူနားလည္သြားတဲ့ပံုပဲ။ ေခါင္းညိတ္ျပျပီး မေန႕ကလုိ လက္ခါျပတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေန႕ကလို ကၽြန္ေတာ့္ထိုင္ခံုေလး ဆီျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။

ေန႕လယ္ပိုင္း ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မိခင္ဘာသာစကားနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာ လာတယ္။

“မင္း အဂၤလိပ္စာ မသင္ေသးဘူးလား။” လို႕ေပါ့။ သူ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ ပခံုးႏွစ္ဖက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္ျပီး ျမင့္တက္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ တျပိဳင္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိ အားတက္သေရာျပန္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။

“အဂၤလိပ္စာက တစ္ရက္ေလာက္သင္ရံုနဲ႕ တတ္တာေပါ့ေနာ္ဆရာ။ ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ဒီညေနရံုးဆင္းရင္ ဆရာ့ဆီမွာ တပည့္ခံပါရေစလား ။”

သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးညိဳညိဳေတြနဲ႕ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္တဲ့အေမးေၾကာင့္ သူဒီလိုျဖစ္သြားရတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နား မလည္ဘူး။ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတဲ့ပံုမ်ိဳးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္လိုက္မိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ထိုင္ခံုေလးမွာသူ႕ ကိုယ္လံုးၾကီးကို ပစ္တင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသအခ်ာရွင္းျပရွာတယ္။

အဂၤလိပ္စာဟာ တစ္သက္လံုးသင္ယူရင္ေတာင္ မျပီးစီးနိုုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႕လို တတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ဆရာေတြဆီ မွာ အခ်ိန္ေပးျပီး သင္ယူရတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႕လို ဇြဲရွိျပီးပါရမီရွိတဲ့လူေတြေလာက္သာ မိခင္ဘာသာမဟုတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ေျမာက္နိုင္ေၾကာင္းနဲ႕ သူဆို ဘယ္တုန္းကတည္းက အဂၤလိပ္စာကို ၀ါသနာပါျပီး ေလ့လာလိုက္စားခဲ့တာ ခု ခ်ိန္ထိရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္အျဖစ္နဲ႕ ခုခ်ိန္မွာ လူခ်င္းတူတူ သူက တစ္ေခါင္းသာေနျပီလို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ထားတဲ့ ေရေႏြးခြက္ေလးကို ယူေသာက္ရင္း စကားအစာပိတ္လိုက္တယ္။ ေရေႏြးထပ္ယူဦးမလားလို႕ ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုေတာ့ သူကလက္ကာျပတယ္။

အဲဒီညေနမွာ ရံုးဆင္းဆင္းခ်င္း ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ေလာက္ေခၚမလား အဲဒီနားေတြက အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းထဲ ၀င္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အဂၤလိပ္စာသင္ခ်င္လို႕ ေရာက္ေနၾကတဲ့လူေတြက အမ်ားၾကီး။ ေကာင္တာစားပြဲေနာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့စာေရးမေလး ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတာကို ျမင္ရတယ္။ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူစုနဲ႕ ေကာင္တာေနာက္က စာေရးမေလးႏွစ္ေယာက္တို႕ဟာ ပါးစပ္အင္အားခ်င္းမမွ်ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ သူတို႕ ေတြ ေမာလာပံုရတယ္။ ခဏေနေတာ့ သင္တန္းခန္းမထဲက လူတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး သင္တန္းတက္ခ်င္လို႕ လာစံုစမ္းၾကတဲ့ ကၽြန္ ေတာ္တို႕ လူအုပ္ကုိ “တန္းစီၾကပါ။ တန္းစီၾကပါ။” လို႕ ေအာ္ျပီး သတိလိုက္ေပးေနတာေတြ႕ရတယ္။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သင္ တန္းခန္းမအျဖစ္ လုပ္ထားတဲ့ ဒီသင္တန္းေက်ာင္းေလးထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္အံုလို လူေတြကခဲထ လို႕။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာမယ့္ အလွည့္ကို မေရာက္ေသးဘူး။ သင္တန္းထဲက လူၾကီးက တန္းစီၾကပါလို႕ လိုက္ေျပာေနေပမယ္လို႕ တစ္ေယာက္မွ သူ႕စကားကို နားမ ေထာင္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ပထမေတာ့ သူ႕စကားကို နားေထာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာ တန္းစီလိုက္မယ္လို႕ ေတြး လိုက္မိေသး။ ဒါေပမယ့္ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူအုပ္ထဲက ဘယ္သူမွ သူ႕စကားကို နားေထာင္ ေနတာ မေတြ႕ရဘူး။ လူတိုင္း မလိုက္နာတဲ့ စည္းကမ္းတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက ေဖာက္ျပီး ဘာေၾကာင့္လိုက္နာရမွာလဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူေတြၾကားထဲကို အတင္း၀င္တိုးျပီး ေကာင္တာေနာက္က စာေရးမႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာလို့ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အတင္းၾကိဳးစားလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ညေျခာက္နာရီခြဲေက်ာ္ ခုနစ္နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။ အၾကာၾကီးတုိးေခြ႕ေနရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ပင္လဲ ပင္ပန္းေနျပီ။ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေညာင္းေတာင့္ျပီး အာေခါင္ေတြလည္း နာေနျပီ။ ကဲ .. ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္ျပီ။

“စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္။ တန္းခြဲေတြ အားလံုးျပည့္သြားပါျပီ။ ေနာက္သံုးလေလာက္ေနမွ လာထပ္စံုစမ္းနိုင္ပါတယ္။” ဆိုတဲ့ စာေရးမရဲ႕ စကားသံေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လူအုပ္ၾကီးဆီက “ဟာာာာ” ဆုိတဲ့ အသံအၾကီးၾကီးတစ္သံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတာ တစ္သံတည္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ လူအုပ္ၾကီးဆီက တျပိဳင္နက္တည္း စိတ္ပ်က္သြားလို႕ ျမည္တမ္းလိုက္တဲ့ အသံ။ အဲဒီ “ဟာ” ဆိုတဲ့ဟာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မိခင္ဘာသာမွာ စိတ္ပ်က္သြားတဲ့ အာေမဋိတ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မဟာနိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုင္ရိုက္ထားခံရသလို က်ဥ္စက္နဲ႕တို႕ခံထားရသလို သစ္ပင္္အျမင့္ၾကီးေပၚက ျပဳတ္က်လာရသ လို ခံစားမႈေတြနဲ႕ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။

ေလးရက္ေလာက္ အိပ္ေရးေတြပ်က္ရင္း ေခါင္းကိုက္သလို ေခါင္းမူးသလိုျဖစ္ရင္း ညတိုင္း အရက္ေသာက္ျဖစ္ရင္း အျမဲတမ္း ရံုးသံုး အဂၤ လိပ္စာအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႕ ရံုးဆင္းတဲ့ညေနတိုင္း သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို လိုက္စံုစမ္းလိုက္တာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေနရာေလး တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္လို႕ရျပီေပါ့။ ညေနေျခာက္နာရီကေန ရွစ္နာရီအထိ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္နဲ႕လြတ္မယ့္ အခ်ိန္ကိုေရြးခဲ့ တယ္။

သင္တန္းေၾကးက ကၽြန္ေတာ့္တစ္လစာရဲ႕ ထက္၀က္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေပမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ႏွေျမာေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မျပဳတ္ရေအာင္ ဒီသင္တန္းေတာ့တက္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုနဲ႕တစ္ခါတစ္ခါ လကုန္ခါနီးအခ်ိန္ေတြမွာ ပိုက္ဆံမေလာက္ေတာ့မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ညေနစာကို လက္လြတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြပါ ရွိလာတယ္။ သိပ္ေတာ့ျပႆနာမရွိလွပါဘူး။ အစကတည္းက စုမိေဆာင္းမိ ေလာက္ေအာင္ ရတဲ့လခလည္း မဟုတ္ေတာ့ တစ္လတစ္လ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ရည္စာ ေလာက္ငွေနတယ္ဆုိလည္း ျပီးေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လစာ အလ်င္မီနိုင္ေအာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေန႕စဥ္ဘတ္စကားစီးတာကေန ျမိဳ႕ပတ္ရထားကို ပတ္စီးျပီး ရံုးသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ သိပ္မကြာျခားလွ မထူးျခားလွေပမယ္လို႕ တစ္ပတ္ေလာက္ေနတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းသိသိသာသာ ထူးျခားလာတယ္။ ခရီးစရိတ္ နည္းနည္းပိုလွ်ံလာတယ္ေပါ့ေလ။ တစ္ခုပဲ။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္မနက္ ငါးနာရီခြဲထရတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕ရဲ႕ အေစာဆံုးျမိဳ႕ပတ္ရထားကို မီဖို႕အတြက္ ေန႕စဥ္မနက္ ေလးနာရီခြဲ ထလာရတယ္။ ညဘက္ဆုိရင္ေတာ့ ဆယ္နာရီ ၀န္း က်င္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းတက္ေနရင္း အလုပ္လုပ္ေနရင္း ညေနစာကို သံုးေလးရက္တစ္ခါ အလြတ္ခံေနရင္း အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ဒုကၡ ခံလိုက္တဲ့အခါမွာ  အဂၤလိပ္စာကို နကန္းတစ္လံုးမွ မသိတဲ့ေနရာကေန စာလံုးတစ္လံုး စကားစုတစ္စုျမင္ရင္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေလာက္ နား လည္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အပင္ပန္းခံခဲ့ရတာေတြဟာ အလႊားလိုက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းကြာက်သြားတယ္လို႕ ခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္ကသာ ဟန္က်ပန္က်ျဖစ္ေနတာ။ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး သင္တန္းလာစံုစမ္းတုန္းကပံုစံမ်ိဳး ညေနတိုင္း ညေနတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တက္ေနတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ အျမဲေတြ႕ေတြ႕ေနရတုန္း။ သင္တန္းတက္ခ်င္တဲ့လူေတြ တအားမ်ားလာရတဲ့အေၾကာင္းကို သင္တန္းခဏနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးက သင္တန္းတူမိတ္ေဆြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူက

“ရံုးသံုးေပါ့ဗ်ာ။ က်ဴပ္တို႕နိုင္ငံမွာ အလုပ္ဆုိရင္ ဘယ္အလုပ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုဆုိအဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့လူကိုမွ ေရြးေခၚၾကေတာ့တာ။ ဒါ က လည္းေျပာင္းလဲသြားတာျဗဳန္းစားၾကီးဗ်။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္စာေရေရလည္လည္ မသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့လူေတြအတြက္ ဒုကၡဆုိတာ အၾကီး အက်ယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္တို႕နိုင္ငံက ဆင္းရဲသားနိုင္ငံဗ်။ ခ်မ္းသာတဲ့လူက်ေတာ့လည္း မတရားၾကီးေတြကို ခ်မ္းသာ ၾက၊ လူတန္းစားတအားကြာလြန္းေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အဂၤလိပ္စာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာေမြးလာျပီး ေက်ာင္းေကာင္း ေကာင္းမွာ ဆရာေကာင္းေကာင္းနဲ႕တက္လာရတဲ့လူေတြအဖို႕မွာေတာ့ ခုကိစၥက လြယ္လြယ္ေလးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႕လို သူလိုငါလို လူသာမန္ေတြက နိုင္ငံမွာ မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ဆုိေတာ့ နဂိုကတည္းက ဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့ ေနရာမွာပိုပိုျပီး ဒုကၡေရာက္ ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းေတြက ဆရာဆရာမေတြဆိုတာကလည္း အဂၤလိပ္စာကို သူလိုငါလိုပဲ သင္ခဲ့ရတဲ့ လူ ေတြမဟုတ္လား။ သူတို႕ေလယူေလသိမ္းအတိုင္း က်ဳပ္တို႕ေတြက လိုက္ေျပာ။ လိုက္မွတ္။ ေျပာရရင္ သူတို႕ေတြလည္း စပယ္ရွယ္ လစ္ေတြမဟုတ္ေတာ့ တကယ့္တကယ္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္ေအာင္ ေျပာနိုင္တဲ့လူဆုိတာက ခပ္ရွားရွားရယ္ဗ်။ သာမန္ေက်ာင္းေတြမွာ ေျပာ တာေနာ္။ တကယ့္ဂရိတ္ေက်ာင္းၾကီးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလိုဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာေပါ့။အဓိကကေတာ့ ေအာက္ေျခမခိုင္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ေခြး ၾကီးမွ လက္ေပးသင္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္တို႕လည္း ခုအဲဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာဗ်။ ဆုိေတာ့ .. ”

သူေျပာတာေတြက အမ်ားၾကီးရယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕စကားကိုလိုက္ေခါင္းညိတ္ေနရင္း ၾကာေတာ့ဟုန္လာတယ္။ ဘာေတြေျပာေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူေျပာေနတာေတြကိုလည္း နားလည္တစ္ခ်က္ မလည္တစ္ခ်က္။ ေခါင္းေတြပါမူးလာတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္နဲ႕သင္တန္းတူတူတက္တဲ့ ဒီမိတ္ေဆြက စကားေတာ္ေတာ္ေျပာနိုင္တဲ့လူပဲ။ ဒီေလာက္စကားေတြအမ်ားၾကီး ေျပာနိုင္ဖို႕ဆို ဗဟုသု တေတြလည္း အမ်ားၾကီးလိုအပ္တာပဲေပါ့ေလ။ ေျပာရေၾကးဆုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဟာင္းတူေဆးၾကီးလိုေပ့ါ။

သံုးလေလာက္မွာေတာ့ သင္တန္းတက္ရအဆင္ေျပသား။ ေနာက္တစ္လမွာ သင္တန္းသားအားလံုးကို သင္တန္းပိုင္ရွင္ကေၾကျငာလာ တယ္။

“ဒီလကစျပီး လစဥ္သင္တန္းေၾကးေတြကို တိုးျမွင့္ေကာက္ခံလိုက္တယ္။” တဲ့ ..။

သူ႕ရဲ႕စကားသံအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ျငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ ျငိမ္သက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕သင္တန္းသားေတြ ကို သူကေလေအးေလးနဲ႕ ဆက္ရွင္းျပရွာတယ္။

“ဒီလိုခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နိုင္ငံမွာရံုးသံုးကို အဂၤလိပ္စာအျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြကို တက္ခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြက တအားကိုမ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း လက္ခံနိုင္သေလာက္ သင္တန္းသားေတြ လက္ခံေပးတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ နိုင္ငံတစ္၀ွမ္းကသင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းလိုပဲ သင္တန္းသားေတြက ျပည့္ႏွက္ေနတာ။ဒါ ေတာင္ သင္တန္းတက္ခ်င္တ့ဲလူေတြက မကုန္မခမ္းနိုင္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းေပါင္းစံု အစည္းအေ၀းကို က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ သင္တန္းသားေတြမ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္သင္တန္းေက်ာင္းအေနနဲ႕ ဒီလူေတြကို ဘယ္လိုစီစဥ္ၾကရင္ အဆင္ေျပမလဲေပါ့။ဆုိေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေျဖတစ္ခုထြက္လာတယ္။ အခုသင္တန္းတက္လက္စ သင္တန္းသားေတြ ကို သင္တန္းေၾကးတိုးျမွင့္ေကာက္ခံဖို႕ေပါ့။

ဒီလိုတုိးျမွင့္ေကာက္ခံလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သင္တန္းေၾကးကို ပံုမွန္မေပးသြင္းနုိင္တဲ့လူေတြရွိလာနိုင္မယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သင္တန္းဆက္မ တက္နိုင္ဘဲ ျဖစ္လာၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းဆက္မတက္နိုင္လည္းပဲ ခုသံုးလေလာက္အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာ ေတြသင္ၾကားေပးထားတာေတြနဲ႕ ဆက္ျပီး ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္ငန္းမွာ အဆင္ေျပလာနိုင္မွာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း အျပင္က လိုအပ္တဲ့စာ အုပ္ေတြ၀ယ္ျပီး ေလ့လာၾကေပါ့။ ဒီလိုလုပ္လိုက္တာ ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္ နစ္နာေစမွန္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ဘက္ ေလာကမွာ ခင္ဗ်ားတို႕ထက္ ပိုျပီးနစ္နာေနၾကတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတယ္ဆုိတာကို ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ခုဆုိ ခင္ဗ်ားတို႕ အဂၤလိပ္စာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေလ့လာတီးေခါက္မိၾကျပီ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ ခဏေလာက္ဖယ္ေပးၾကျပီး ေတာ့ အျပင္မွာရွိေနၾကဆဲျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုး၀မတတ္ေျမာက္ေသးတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆက္သင္ေပးဖို႕ ခြင့္ျပဳေပးၾကပါလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ”

သူေျပာလိုက္တာက ဟုတ္သလိုလို မဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လည္း သင္တန္းေၾကးဆက္မတတ္နိုင္ေတာ့တာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တျခားလူေတြကို ဦးစားေပးလိုက္ပါ့မယ္ေလဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ၀င္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ တူေတာ္ေမာင္ကို အထုပ္ေတြနဲ႕ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက ကၽြန္ ေတာ့္ကို သူတို႕ရဲ႕အလုပ္မွာ ရံုးသံုးအဂၤလိပ္စာသတ္မွတ္လိုက္တာေၾကာင့္ သင္တန္းေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းရွိနိုင္မယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာရတာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ဒီမွာပဲေနရင္း အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာငး္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပလာတယ္။ သိတတ္ နားလည္တဲ့အရြယ္လည္းျဖစ္ လူငယ္လည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခုထြက္လာတဲ့သင္တန္းကေန တတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ပညာေလး မေတာက္တေခါက္ကို တူေတာ္ေမာင္ကို သင္ေပးျပီး အိမ္မွာေခၚထားလိုက္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကျပန္လာရင္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးတယ္။ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ အေျပာေလ့က်င့္ၾကတယ္။ မ်ား မ်ားစားစားေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဆရာျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ သိပ္တတ္တာမွမဟုတ္တာ။ ဆိုေတာ့ တူေတာ္ေမာင္လည္း တ၀ဲလည္လည္ေပါ့ေလ။

သံုးေလးလၾကာတဲ့အထိ တူေတာ္ေမာင္က အလုပ္မရဘူးဗ်။ အင္တာဗ်ဴးေတြသြား ၊ သြားျပီးရင္ ျပန္လာရင္ တဟင္းဟင္းနဲ႕သက္ျပင္း ေတြခ်၊ သူ႕ဟာသူ ေဒါသေတြထြက္၊ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေစဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကို ေခၚသြားလိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သတင္းလာေနတာနဲ႕တိုးပါေရာ။ သတင္းမွာ နိုင္ငံရဲ႕ ေအာက္ေျခခိုင္မာေအာင္အ တြက္ ခုကတည္းက ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာကို ေက်ာင္းသံုးဘာသာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲအသံုးခ်ေနျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္ း၊ ဒါေၾကာင့္ အနာဂတ္လူငယ္ျဖစ္တဲ့ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြဟာ ေရရွည္မွာ နိုင္ငံတကာနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းနိုင္ျပီး တိုးတက္ဖြ႕ံျဖိဳးတဲ့ ပညာရည္အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုမိုရရွိလာနိုင္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးေတြျဖစ္လာနိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံဟာ သူမ်ားတကာနိုင္ငံေတြလို ဖြံ႕ျဖိဳးတုိးတက္ျပီးနုိင္ငံျဖစ္လာမွာ မလြဲဧကန္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း…

တူေတာ္ေမာင္က ဘာမေျပာဘာမဆိုနဲ႕ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕ တီဗီြကို ထေပါက္လိုက္တာ ကံေကာင္းလို႕ မေလ်ာ္လိုက္ရတယ္ ။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ တူေတာ္ေမာင္က

“နိုင္ငံက အနာဂတ္လူငယ္ေတြဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖုိ႕ေလာက္ပဲ အာရံုစိုက္ၾကေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ရွိလူငယ္ေတြက ဘာလုပ္ စားၾကရေတာ့မွာလဲ။ ဒီလုိရုတ္တရက္ၾကီး ေပၚလစီေျပာင္းလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အလုပ္မရဘဲ ငတ္ကုန္ၾကရင္ ဘယ္သူက လာေျဖ ရွင္းေပးမွာလဲ။” ဘာလဲ ညာလဲ ေပါ့ေလ။ သူေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလို။ ငါလဲမသိပါဘူးကြာ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းၾကီးထိုးျပီး ျပန္ၾကည့္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နိုင္ငံမွာ တစ္ေန႕တစ္ျခားေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းေတြ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း တိုးပြား လာတယ္။ သင္တန္းေၾကးေတြ အဆမတန္တိုးျမင့္လာတယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့လူေတြက သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို မေက်မနပ္ျဖစ္ၾက၊ဆူ ၾက ပူၾက။ အလုပ္ရွိျပီးသားလူေတြကလည္း အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ ေရးေျဖ ႏႈတ္ေျဖထပ္ေျဖၾကရ၊ ေအာင္မွတ္မရတဲ့ လူေတြ အလုပ္ျ႔ပဳတ္ၾက။ အဲဒီၤအလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က မိသားစုေတြ စီးပြားေရးမေျပလည္တာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မိသား စု ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟုတ္ခနဲ ယုတ္ေလ်ာ့လာၾက။ တစ္ခါမွ ရန္ျဖစ္သံမၾကားရဖူးတဲ့ လင္မယားေတြ မိဘနဲ႕ သားသမီးေတြ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံသံေတြ ၾကားလာရ။

ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေတြမွာ ရွိတဲ့ စက္ရံုအလုပ္ရံုက အလုပ္သမားေတြစုေပါင္းဆႏၵျပပြဲေတြ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ထပ္လာခဲ့တယ္။ မိခင္ဘာ သာနဲ႕ ေရးထိုးထားတဲ့ စာတန္းေတြ ဘုတ္ျပားေတြကိုင္ျပီး အလုပ္ထုတ္မပစ္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ေတြ႕လာရတယ္။ တျခားအလုပ္နယ္ပယ္ ေတြက အလုပ္ျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့ လူေတြဟာလည္း ျမိဳ႕ထဲမွာ ၊ သူတို႕အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ရံုးေတြရဲ႕အေရွ႕မွာ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ အစီအရီၤ။ ျပည္ပနိုင္ငံေတြမွာေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လူမ်ိဳးေတြဟာလည္း အဲဒီမွာရွိၾကတဲ့ နိုင္ငံ့သံရံုးေတြအေရွ႕မွာ အသီၤးအသီးအသက အသက ဆႏၵျပၾကသတဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ ျပည္သူေတြက်ပ္တည္းစြာေနထိုင္ရွင္သန္ရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ၾကားထဲမွာ အခုလို နိုင္ငံေရး ေပၚ လစီကို ဘုန္းဒိုင္းၾကီးေျပာင္းခ်လိုက္ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိေနတဲ့ျပည္သူေတြ အရင္ကထက္ ပိုမိုဆုိးရြားစြာ အက်ပ္အတည္းကို ရင္ဆိုင္ ေနၾကရတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေရးတစ္ရပ္အျဖစ္ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ျပီး သံရံုးေတြအေရွ႕မွာလ ာေရာက္ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ျပည္တြင္းမွာေနရတဲ့  ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ပဲ သူတို႕ကပိုျပီး မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ေနၾကသလိုပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ သူတို႕ပံုေတြကို နိုင္ငံတကာက သတင္းေတြမွာ ျပတယ္။ အဲဒီဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ၾကတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ရင္း တကယ္ခံစားေနၾကရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ထက္ေတာင္ သူတို႕ကပိုခံစားေနၾကရပံုပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေရာက္မိတယ္။

ႏွစ္ေတြနဲ႕ခ်ီၾကာလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္လည္း အလုပ္လက္မဲ့မ်ား ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုမွာ ဘုတ္ျပား၀င္ေထာင္ရင္း နိုင္ငံ ပုန္ ကန္မႈနဲ႕ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေထာင္ကို ေရာက္သြားသလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္သိပါ့မလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္တူ ေတာ္ေမာင္လို အက်ဥ္းခ်ခံရသူေတြမ်ားျပားလာတဲ့အခါမွာ ျပည္ပက နိုင္ငံေရးလုပ္(တယ္ဆို)တဲ့ လူမ်ားက နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ကြင္းလံုးကၽြတ္ လႊတ္ေပးဖို႕ တညီတညြတ္တည္းေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နိုင္ငံရဲ႕ သတင္းဌာနေတြမွာလည္း တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုပဲ သားသားနားနား၀တ္ဆင္ထားၾကတဲ့လူေတြ အုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ အစည္းအေ၀းေတြ ညီလာခံေတြ စံု စမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ဆုိတာေတြ ဖြဲ႕စည္းျပီး မျပီးနိုင္မစီးနိုင္ ေဆြးေႏြးၾက တိုင္ပင္ၾက။ ျပည္ပက အုပ္စုေတြကလည္း ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ် ဆႏၵျပေတာင္းဆိုၾက..။ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေပါ့။ အခုအခ်ိန္ထိ အလုပ္မရလို႕ ဆႏၵျပပြဲထဲ န ကန္းတစ္လံုးမွမသိဘဲ ဘုတ္၀င္ေထာင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္က ဘယ္တုန္းက နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္သြားရတာပါလိမ့္လို႕ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံမွာ နိုင္ငံနဲ႕အ၀ွမ္း ဆူပူမႈေတြ အၾကီးအက်ယ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ လူဆုိး သူခိုးေတြတအားေပါမ်ားလာတယ္။လမ္းတိုင္း မွာလည္း လူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံရဲ႕ သမၼတရုပ္ပံုေတြကို မီးနဲ႕ရႈိ႕ၾက၊ ဖေနာင့္ေတြနဲ႕ နင္းၾက၊ အက်ီေရာင္စံုေတြေပၚမွာ ရံုးသံုးအဂၤ လိပ္စာကို ကန္႕ကြက္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာတန္းေတြက အစီအရီ။ လမ္းတိုင္းမွာ လူေတြငတ္ျပီးေသၾက။ ဓားျပတိုက္ၾက။ သတ္ၾက ေသ ၾက။ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် အိမ္ေတြမီးေလာင္တာေတြ၊ လမ္းေတြမွာ မေက်မနပ္ ဆူပူဆႏၵျပသူေတြ မ်ားျပားလာတာေတြ၊ ငတ္ျပတ္ေနၾကသူ ေတြကို ျမင္ရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံအဖို႕ ရိုးအီေနတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုလို မၾကာခင္မွာပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဆႏၵျပသူေတြကို မီးခိုးဗံုးေတြ၊ ေသနတ္ေတြနဲ႕ လိုက္လံပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းေနတဲ့ အစ္ိုးရ တပ္ဖြဲ႕ေတြ၊ ျပီးေတာ့ေထာင္ေတြေရွ႕မွာ မတရားသျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ခံထားရသူမ်ား ကို လႊတ္ေပးဖို႕ ေတာင္းဆုိရာက ဆူပူမႈေတြျဖစ္ၾက။ ေထာင္ေဖာက္ရာက ေထာင္ထဲမွာ လူေသမႈေတြျဖစ္ၾက။ ဒီၾကားထဲမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ေတြက အရင္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရုတ္ခ်ည္းေျပးတက္လာၾက..

နည္းနည္းေတာ့ မဆုိးဘူးလို႕ဆုိလို႕ရတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းဆံုးေတာ့ အလုပ္မျပဳတ္ဘူး။ အလုပ္ထဲမွာတတ္နိုင္ သေလာက္ စကားနည္းေအာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတအားျမင့္တက္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထမင္းေတာင္ နပ္မမွန္ခ်င္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ဟာလည္း ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တျခားသူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အတိုင္း သူတို႕အတိုင္းအထြာနဲ႕ သူတို႕ဒုကၡေတြေရာက္လာၾကတယ္။ အဲ … ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့ နည္းနည္းမဆုိးပါဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္က ဘာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရပ္ကြက္ထဲကို ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက တစ္ပတ္ကို တစ္ခါႏႈန္းနဲ႕ လာလာျပီး ဆန္ ေတြလွဴတယ္။ ကေလးေတြကို အာဟာရျဖစ္ေစမယ့္ သားေရစာေတြ .. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းမတက္နိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို တစ္ပတ္ကို တစ္ ဦးႏႈန္းေလာက္ ေရြးခ်ယ္ျပီး ေရွ႕ႏွစ္မွာ ေက်ာငး္ဆက္ထားေပးဖို႕ သူတို႕စီစဥ္လာၾကတယ္။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လာလာ လွဴတိုင္းမွာ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ သို႕မဟုတ္ နွစ္ေယာက္ေလာက္က ကင္မရာေတြတဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို ဓါတ္ပံုေတြလာလာရိုက္ၾကတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စားတုန္း ေသာက္တုန္းအခ်ိန္ေတြမွာ ကင္မရာမီးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ နည္းနည္းေတာ့တမ်ိဳးျဖစ္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ္လို႕ အစိုးရကေတာင္ မတတ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ အဖြဲ႕အစည္ းတစ္ခုက ေကာင္းကင္ကက်လာသလို ေရာက္လာျပီး ဒီလိုေတြေထာက္ပံ့ေပးနုိင္ၾကတယ္ဆုိေတာ့ ဒီကင္မရာမီးအကူနဲ ့ ဝမ္းမီးျငိမ္းရတာ ေလာက္ေတာ့ ဘာအ ေရးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေက်းဇူးတင္လြန္း မကတင္ၾကတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နိုင္ငံမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ငတ္ေသတဲ့လူေတြ အလုပ္လက္မဲ့လူငယ္ေတြ လူၾကီးေတြေပါမ်ားလာတယ္။ လူဆုိး သူခိုး ဓားျပ ေတြေပါမ်ားလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာေတြနဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ သတင္းအမွန္ေတြေပ်ာက္ဆံုးလာတယ္။ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကတဲ့ သတင္းေတြအစားမွာ နိုင္ငံ့အၾကီးအကဲမ်ားက နိုင္ငံတိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြလုပ္ေဆာင္ေနၾကေၾကာင္း ဆုိ တာေတြ မ်ားျပားလာတယ္။ နိုင္ငံအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာရင္၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲေတြလုပ္ရင္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေသဒဏ္အထိ က်ခံ ရတာမ်ိဳးေတြ ေပါမ်ားလာတာေၾကာင့္ ေတာ္ရံုလူအမ်ားၾကီးက ဘယ္သူမွ ဆႏၵမေဖာ္ထုတ္ရဲၾက၊ မေကာင္းမေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး။ တျဖည္း ျဖည္းနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းပါမတက္နိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါမ်ားလာတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ မူလတန္းအခမဲ့ပညာ ေရးေတြ ျပဳလုပ္လာၾကေပမယ္လို႕ အပို၀င္ေငြရမွ အသက္ရွင္နိုင္ၾကမယ့္ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းခန္းေတြထဲမွာ ရနိုင္မယ့္ ေငြရ ေပါက္ ရလမ္းေတြကို တီထြင္အသံုးျပဳလာၾကတယ္။ အစိုးရက အလကားခ်ေပးတဲ့ ခဲတံေတြကို ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႕ မ၀ယ္မေနရဆိုျပီး ေရာင္း တာတို႕၊ အခန္းထဲမွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းပံုမွန္ေအာင္ခ်င္ရင္ ဆရာေတြကုိ လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြ ေပးအပ္ရတာတုိ႕ စတာ ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကေလးမရွိလို႕ ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ၾကားရတာေတာ့ အဲဒီအတိုင္းေတြပဲ။

အစိုးရကလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္ရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အငတ္သံသရာထဲ တလည္လည္နဲ႕ ရုန္းကန္ၾကရင္း၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ ယုတ္ ညံ့လာၾကရင္း၊ စိတ္ေတြ အျမဲညစ္ညဴးလာၾကရင္း ဒီလိုနဲ႕ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နိုင္ငံရဲ႕ သမၼတအနားယူသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ ထပ္ အသစ္တက္လာမယ့္ သမၼတဟာလည္း ဒီလိုပဲကိုယ့္အိတ္ထဲ ကိုယ္ျပည့္ေအာင္ထည့္ရင္း ျပန္ဆင္းသြားမွာပါလို႕ ျပည္ပမီဒီယာေတြ နဲ႕ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္ပက နိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက လူေတြက ေအာ္ၾက ေျပာၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာေတာ့ သူတို႕ ေျပာလိုက္တိုင္းမွာ ေၾကာက္လန္႕ေနရ။ ဘာမ်ားျဖစ္လာဦးမလဲလို႕ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ျပီး စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႕ေနၾကသူမ်ား အမ်ားအျပား။

ေနာက္တက္တဲ့ သမၼတက ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံရဲ႕သမၼတေတြအကုန္လံုးထဲမွာ အေတာ္ၾကီးကိုေကာင္းတဲ့ သမၼတလို႕ေျပာလို႕ရနိုင္တယ္။ သူတက္လာျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ျပည္ပကေန တဂဲဂဲေအာ္ျမည္ေနၾကတဲ့ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ခၽြင္းခ်က္မရွိျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေရး ၾကီးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပီး အားလံုးကိုလြတ္ျငိိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္လည္ဆံုစည္းခြင့္ ရခဲ့တယ္။ နိုင္ငံတကာမီဒီယာ အခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္တူေတာ္ေမာင္ကို နိုင္ငံျခားကို အေရးတယူေခၚယူလာၾကတယ္။ ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမးျမန္းစူးစမ္းလာၾက၊ တူေတာ္ေမာင္ကလည္း ေျပာျပ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တူေတာ္ေမာင္ေျပာသ ေလာက္သာ ၾကားဖူးထားေတာ့ သူေျပာသမွ် အမွန္လို႕ခ်ည္းထင္ရတာေပါ့ေလ။ နည္းနည္းပိုတာ လိုတာလည္းရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမိသားစု မဟုတ္တဲ့ တျခားလူေတြကေတာ့ အရင္ကအတိုင္းပဲ သိပ္ေတာ့မထူးျခားဘူးလားလို႕။ သနားကမား အက်င့္ပ်က္ ျခစားမ်ားလည္း အရင္အတိုင္း။

တူေတာ္ေမာင္ကို နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေနရာေတြေပးလာၾကတယ္။ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္လား အဲဒီအဖြဲ႕က တူ ေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္လာရိုက္ၾကေသးတယ္။ တူေတာ္ေမာင္က ညာသဗ်။ အံမယ္ .. ။ ဘာလို႕ ကၽြန္ေတာ္သိတုန္းဆို သူ႕ဘ၀က သူေျပာသေလာက္ ဇာတ္နာခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႕ ဇာတ္နာေလ ၀င္ေငြ ေကာင္းေလ ျဖစ္တဲ့ဇာတ္ကားေတြ အေၾကာင္းကို တူေတာ္ေမာင္ေျပာျပထားလို႕ ကၽြန္ေတာ္သိျပီးျပီဆုိေတာ့ သူတို႕ေျပာသမွ် ဟုတ္ပါ တယ္ပဲ လိုက္တာေပါ့ေလ။

တစ္ရက္ေတာ့ တူေတာ္ေမာင္အိမ္မွာရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။

“ငါတို႕ဘ၀ေတြကေတာ္ေသးတယ္ကြာ။ တျခားလူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္က်ပ္တည္းျပီး ဒုကၡေရာက္လိုက္ၾကမလဲ။ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ ေျမၾကီးေပၚမွာ လူေတြဘာလို႕ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာလဲ ငါေတာ့မေတြးတတ္ေအာင္ပဲ။”

တူေတာ္ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး ေျပာတယ္။

“ဘုရားသခင္က ကမၻာေလာကကို ခုနစ္ရက္တည္းနဲ႕ အျပီးတည္ေဆာက္ခဲ့လို႕ေပါ့ ဦးေလးရာ။” တဲ့ ..

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္မွာ။ သူေတြးတာ ယုတၱိေတာ့ တန္သား။ အဲဒီတုန္းက ဘုရားသခင္ ဘာေတြကိုမ်ားအလ်င္လိုေနလို႕ အလ်င္စလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ျပီး ခုနစ္ရက္တည္းနဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာပါလိမ့္။ အင္းေပါ့ေလ။ ဘုရားသခင္မွာလည္း သူ႕အခက္အခဲနဲ႕သူ ရွိမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူေတြေတာင္ ဒီေလာက္အခက္အခဲေတြမ်ားတာ။ လူသားတိုင္းကို ေမတၱာေတာ္ထားတဲ့ ဘုရားသခင္ဆုိ ပို ျပီးအခက္အခဲရွိရွာမွာေပါ့။

တူေတာ္ေမာင္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာ၀င္တယ္။ အိပ္ယာမ၀င္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ခ်စ္ျမတ္နုိးေတာ္မူေသာ ဘုရားသခင္ အတြက္ ဆုေတာင္းစာကိုကၽြန္ေတာ္ရြတ္တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အခက္အခဲေတြအျမန္ဆံုး ျပယ္လြင့္ျပီး ေနာက္တစ္ခါ ကမၻာၾကီးကို ထပ္ တည္ေဆာက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေကာင္းကင္နိုင္ငံက တတ္သိနားလည္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားေတြ ဗိသုကာပညာရွင္ေတြအားလံုးနဲ႕ ပူးေပါင္း ျပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေသအခ်ာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျပီးမွ အခ်ိန္ယူတည္ေဆာက္နိုင္ပါေစလို႕ပါ ထည့္သြင္းဆုေတာင္းလိုက္တယ္။

အဲဒီည အိပ္မက္ထဲကို ဘုရားသခင္အလည္လာတယ္။ အန္တိုနီေဂါင္ဒီၾကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕နိုင္ငံရဲ႕ နာမည္အၾကီးဆံုး နုိင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္ၾကီးတို႕က ဘုရားသခင္ရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာျပံဳးျပံဳးၾကီး ရပ္လို႕။ “ဘုရားသခင္ လား” လို႕ ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ဘုရားသခင္က “ရက္စ္ အိုင္အမ္။” လို႕ ျပန္ေျဖသြားတယ္။

13^th Oct,13 (Sunday) (6:17 PM)