ဒီမုိကရက္တစ္ အက်ဥ္းခန္းမ်ား - ၁

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေထာင္ကေန ျပန္လြတ္လာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေထာင္အေတြ႕ အၾကံဳကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ သူ႕စကားေတြ ကကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။

သစ္ပင္ေတြစာအုပ္စင္ ေတြနဲ႕ အိမ္ထဲမွာပဲေနေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီဆုိေတာ့ အျပင္ထြက္ဖုိ႕ မ၀့ံသလိုေတာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။အျပင္ထြက္ေကာ ထြက္ သင့္ရဲ႕လားလို႕ ေတြးမိေတာ့ မထြက္သင့္ဘူးလို႕ အေတြးေတြကေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ႏႈိက္ကေတာ ့အျပင္ကို ထြက္လိုက္ပါတယ္ ။

          အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မထြက္တဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္းအနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ လမ္းေတြက်ယ္လာတယ္။ ပုလိပ္ေတြ လမ္းေပၚမွာ ေတြ႕လာရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြျပန္ေတြ႕လာတယ္။ ပံုစံစံု ကားေတြလညး္ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားပံုစံေတြကေတာ့ ၾကည့္ရတာခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္ပါ။ တိုက္တာနဲ႕ လြင့္ထြက္သြားမယ့္ပံုမ်ိဳး။ အမႈိက္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္ပစ္တဲ့လူေတြလည္းသိပ္မရွိေတာ့ သေလာက္ပဲ။ ေနရွိန္ကေတာ့ တအားျပင္းလာတယ္။ အျပင္ထြက္တာနဲ႕ ေျမျပင္က တံလွ်ပ္ကမ်က္လံုးကုိ တလက္လက္ ေျပးေျပးထုိး တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာသိရဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ရဲ႕ နံမည္ၾကီးေထာင္တစ္ ခုေရွ႕ကို ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တယ္။

          ေထာင္ေရွ႕မွာ ယာယီတဲခပ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုး ထိုးထားတယ္။အဲဒီေရွ႕မွာ လူေတြ တအုပ္အုပ္နဲ႕ ။ ေဘးမွာလည္း လူတစ္ခ်ိဳ႕က ဖုန္းေတြနဲ႕ ဖိုင္တြဲေတြအက်ီအျဖဴေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာ အလုပ္ေတြရႈပ္လို႕။ သူတို႕ဟာ ေခၽြးေတြထြက္လို႕ စိုလက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြ ၾကားထဲကေန တစ္စံုတစ္ခုကို အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ပံုမ်ိဳးေတြျပေနၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္တစ္ေလကလြဲလို႕ တစ္ေယာက္မွ ထီးမေဆာင္းၾကဘူး။ တဲအထဲကို ၀င္ျပီးတန္းစီေနတဲ့လူေတြရွိတယ္။ တဲအျပင္မွာ ထြက္ျပီး တန္းစီေနၾကတဲ့လူတန္းၾကီး လည္းရွိတယ္။ တန္းစီရတာ ၾကာလို႕ ေဘးထြက္ျပီးေနပူထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနၾကတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ တဲနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာတရံုးရံုးေတြ႕ရတယ္။ လူေတြ သိပ္မ်ားျပီး ေနက တအားပူေနတာေၾကာင့္ စိတ္ေတြ တအားအူေန

တာေၾကာင့္သူတို႕တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားနိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေနရိပ္ထဲမွာရပ္ေန တဲ့ အက်ီအျဖဴ၀တ္ထားတဲ့ (ေပါက္ေရာက္တယ္ ထင္ရတဲ့) လူတစ္ေယာက္ဆီ သြားျပီးေမးလိုက္တယ္။

          “ဒါဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဗ်။ လူေတြ သိပ္မ်ားတာပဲ။”

အက်ီျဖဴနဲ႕လူက သူ႕လက္ထဲက ဖိုင္ကို ဟန္ပါပါလွန္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

          “ဘာေျပာလိုက္တာလဲဗ်။”

မၾကားဟန္နဲ႕သူျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

          “ ေထာင္ေရွ႕မွာ လူေတြ တအားမ်ားေနလို႕ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲလို႕သိခ်င္လို႕ပါ။ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႕ၾကတာလား။”

အက်ီျဖဴနဲ႕လူကကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းတစ္ခုခုကို ၾကည့္သလိုမိ်ဳး ၾကည့္တယ္။

          “ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕ဖို႕တန္းစီေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႕ တန္းစီေနၾကတာ။ ”

သူေျပာတာကိုကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ ေထာင္ဆုိတာ အင္မတန္ ေနခ်င္စရာ မေကာငး္တဲ့ေနရာပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့လူကုိဆုိအျပင္မွာ လူေတြက ေကာငး္ေကာငး္မဆက္ဆံခ်င္ၾကဘူး။ ေထာင္ထြက္ရဲ႕ သားသမီးေတြဆုိလည္း သူတို႕ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ မ်က္ ႏွာေကာင္း မရၾကဘူး။ သူတို႕ ဘာေၾကာင့္ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခ်င္ၾကတယ္ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။

တစ္ခ်က္ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငး္ ေထာင္ထြက္ ေျပာသြားတဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိရလာတယ္။

           “ငါကြာ .. ေထာင္ကေန လြတ္ေတာင္မလြတ္ခ်င္ဘူး ။ ေထာင္ေတြကအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး င့ါလူ။ ေထာင္၀င္စာဆုိလည္း အခ်ိန္မ ေရြးေတြ႕လို႕ရေနျပီ။ အရင္လိုပံုစံခြက္နဲ႕ေတာ ့ေကၽြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလွ်ံပယ္ေကၽြးတာ ဘူေဖး ထည့္စားေနရသလိုကိုေကၽြးတာ။စားဖိုမွဴးေတြဘာေတြနဲ႕ ။ ထမင္းဆုိလည္း ၾကိဳက္သေလာက္စားပဲ ။ ျပီးေတာ ့ကိုယ့္အခန္းနဲ႕ကိုယ္လံုလံုျခံဳျခံဳ။ အရင္လို ၾကမ္းပိုးေတြ ၾကြက္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ။ သန္႕တယ္။ ကုတင္ေတြဘာေတြနဲ႕ ခင္ဗ်။ ျပီးေတာ့ မနက္မိုးလင္းရင္ မ ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ အခန္းထဲမွာပဲ ေဘဇင္ တစ္လံုးရွိတယ္။ၾကည့္မွန္ရွိတယ္ ။ဘီး ၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး ၊ သြားပြတ္တံ နဲ႕။ အံမယ္ .. ဘုိထိုင္ပါပါေသးခင္ဗ်။ အခန္းထဲမွာပဲေနာ္ ။ ေရဆုိတာလည္း ေကာင္းမွေကာငး္။ အရင္လုိညစ္ပတ္ စုတ္ပဲ့ေနတာမဟုတ္ဘူး။ေထာင္ခန္းေတြက သန္႕ရွင္းေတာ ့ျခင္ေတာင္ သိပ္ ကိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ အ၀တ္ဆုိလည္း ေလွ်ာ္ေပးမယ့္ဒိုဘီနဲ႕ ။ အားကစားလုပ္ခ်ိန္က သက္သက္။ ဘက္စကက္ေဘာ ကစားမလား။ ေဘာလံုးကန္မလား။ စာဖတ္မလား။ တျခား ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာလည္း မလိုဘူး။ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြကလည္း ေအးေဆးပဲ ။ေၾကာက္ ေနဖို႕လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႕နဲ႕ သူငယ္ခ်ငး္ေျပာေတာင္ ေျပာလုိ႕ရတယ္။ စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႕ပဲ။ေရခ်ိဳးခ်ိန္က်ရင္လည္း ေရပန္း ေတြဘာေတြနဲ႕ ကိုယ့္အတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါက သီးသန္႕ ။ အရမ္းကိုေကာငး္တာကြာ။ အျပင္မွာေတာင္ အလုပ္လုပ္ရေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာမွကို လုပ္ဖို႕မလိုတာ ။ေကာငး္ေရာပဲ။ ”

          (အျပင္မွာေတာင္ အလုပ္လုပ္ရေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာဘာမွကို လုပ္ဖို႕မလိုတာ။)

          ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငး္ ေျပာသြားတဲ့စကားေတြကိုကၽြန္ေတာ္ အက်ီျဖဴနဲ႕လူကို ျပန္ေျပာျပလိုက္ျပီး “အဲဒါ တကယ္ဟုတ္သလား” လို႕ပါ ထပ္ေလာင္းေမးလိုက္တယ္။

          “ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲဗ်။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဆုိလည္းအျပည့္။ ေထာင္သားေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ခန္းထားတာ ။ အရင္လို စုထားတာ မဟုတ္ဘူး ။ကိုယ့္အခန္းနဲ႕ကိုယ္။ဒီလိုဆုိေတာ့ ေထာင္သားအခ်င္းခ်ငး္အနိုင္က်င့္တာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ေပါ့။ စာဖတ္တာ၀ါသနာပါတဲ့လူေတြအတြက္ စာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာထက္ေတာင္ ပိုျပီးဇိမ္က်ေသးတယ္။ ကိုယ ့္အိမ္မဟုတ္တာ တစ္ခုပဲ။”

ေနကာမ်က္မွန္ကိုပင့္တင္လိုက္ရင္း သူသတိရသြားသလို ဆက္ေျပာတယ္။

          “ အဲ.. ဟိုိတစ္ေန႕ကပဲ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ေအးေအးေဆးေဆး ပန္းခ်ိီဆြဲခ်င္လို႕ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လာတိုင္ပင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကအၾကံေပးလိုက္တယ္။ ေထာင္ထဲ၀င္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေပါ့။ အလြယ္ဆံုးနည္းက အနီးဆံုး စုူပါမားကက္ထဲ၀င္လိုက္၊အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အလစ္သုတ္လိုက္ ။ CCTV မွာ သူတို႕ျမင္သြားတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားကိုဖမ္းလိမ့္မယ္။ပစၥည္းရဲ႕ ဆယ္ဆ အေလ်ာ္ ေတာင္းတဲ့အခါမွာ ခင္ဗ်ားက မေလ်ာ္နိုင္ဘူးေျပာလိုက္။ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားေထာင္ထဲေရာက္ျပီလို႕။ သူအဲ့ဒီလုိ လိုက္လုပ္တယ္။ ခုသူ ေထာင္ ထဲမွာေလ။ ၂ ႏွစ္က်သြားတယ္။”

          သူက သူ႕ေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာ ေထာင္က်သြားတဲ့အေၾကာင္းကိုေရာမေခတ္က စစ္နိုင္ျပီးျပန္လာတဲ့ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္က ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားျပီး ေျပာသလို ဖိုင္တြဲၾကီးကိုခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ျပီး အားပါးတရ ေျပာျပတယ္။

          “ခင္ဗ်ားက ဒီမွာဘာလဲဗ်။”

          ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ သူက ဖိုင္တြဲၾကီးကိုခ်ိဳင္းကျပန္ထုတ္ျပီး ဟန္ပါပါၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။

          “ပြဲစား။ ပြဲစားေပါ့ ။ ေထာင္ပြဲစားေလ။”

          ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မထြက္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ေခတ္ေနာက္က်သြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ပထမဆံုးေတြးမိတယ္။ ေထာင္ပြဲစား ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာသာစကားမွာသာမက အဘိဓါန္ေတြထဲမွာေတာင္ မျမင္ဖူးသေလာက္ပဲ။ ရွိတာေတာ့ ရွိခ်င္ရွိနိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မျမင္ဖူးဘူး။

          “ဒီ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ဒီပန္းခ်ီဆရာ ေအးေအးေဆးေဆးပန္းခ်ီဆြဲေပေတာ့ပဲ ။ အျပင္မွာဆုိ သူ႕မိန္းမက ပန္းခ်ီပဲ အျမဲဆြဲေန လို႕ ခဏခဏ စကားမ်ားေနၾကရတာ။ခုေတာ့ ေအးသြားျပီေလ။ စားခ်ိန္တန္စားျပီး ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲေနေပေတာ့ပဲ။သူ႕မိန္းမအတြက္လည္း အမ်ားၾကီးပူဖို႕ မရွိပါဘူး။ ရံုးၾကီးတစ္ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ေလ။ဒီပန္းခ်ီဆရာက သူေထာင္ကထြက္လာရင္ ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုငွားျပီး ပန္းခ်ီျပပြဲတစ္ခု လုပ္မယ္လို႕ေတာင္ၾကိမ္း၀ါးထားေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာငး္ထားလဲ။”

          ဒီအၾကံကုိ ေတြးမိတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာဟာ ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္သြားတဲ့လူလို႕ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူ႕ဘ၀ အပူအပင္မရွိေတာ့ဘူး ေလ။ နားလည္း မပူေတာ့ဘူး။ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာသူ႕ရဲ႕ လက္ရာေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးထြက္လာေတာ့မယ္။ ျပန္ထြက္လာရင္ ပန္းခ်ီျပပြဲ လုပ္ျပီးပန္းခ်ီကားေတြ ျပန္ေရာင္းစားခ်င္ ေရာင္းေတာ့မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အလွသက္သက္ NFS ဆိုျပီး ျပခ်င္ျပမယ္။

          ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႕မလုိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္အပ္ခ်င္တဲ့ လူက အိမ္ကုိလာတယ္။သူတို႕ရဲ႕ နိုင္ငံျခား ၀တၳဳတိုေတြ ၀တၳဳရွည္ေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ေ၀ဖန္ေရးေတြ စတာ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုကၽြန္ ေတာ့္ကို ဘာသာျပန္ေပးဖို႕အလုပ္အပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘာသာျပန္သူရဲ႕ေနရာမွာသူတို႕နံမည္ေတြ တပ္ျပီး စာအုပ္ျပန္ထုတ္ ခ်င္ထုတ္ၾကမွာေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကေတာ့ လာအပ္တဲ့အလုပ္ကို သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ျပီးစီးေအာင္ လုပ္ဖို႕ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က အခ်ိန္မွန္မီးလာဖို႕နဲ႕ Laptop တစ္လံုးရွိေနဖို႕ပဲလုိတယ္။ မီးမလာရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပသနာၾကီးၾကီးမရွိပါဘူး။ ဖ ေယာင္းတိုင္နဲ႕ စာရြက္ေတြ ေဘာပင္ေတြရွိရင္ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့မီးက အခ်ိန္တိုင္းလိုလုိ မွန္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္က ပိုျမန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာကထဲမွာပဲ ေနျပီး ဒီအလုပ္ကို လုပ္ေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ မထြက္ခ်င္လို႕ မထြက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ လူေပါင္းစံုရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာေပါင္းစံုနဲ႕ အေတြးအေခၚေျဗာက္ ေသာက္ကို မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုတတ္နိုင္သေလာက္ ေရွာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ စာအုပ္ေတြ သစ္ပင္ေတြ ၾကား ေပ်ာ္ေမြ႕လာတာပဲ။သူတို႕ေတြဟာ သိပ္ျငိမ္းခ်မ္းတယ္။ အမူအရာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးမျပၾကတဲ့အျပင္ ကိုယ္တန္ဖိုးထားျပဳစုရင္ ျပဳစုသ ေလာက္ အသီၤးအပြင့္ေတြ ေပးၾကတယ္။ စိမ္းလန္းမႈေတြ ေပးၾကတယ္။ ေအးခ်မး္မႈကုိေပးၾကတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈေတြကို ေပးၾကတယ္။ ေနာက္ဘ၀ဆုိတာ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္လို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့သစ္ပင္စိုက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သစ္ပင္ေကာင္းတစ္ပင္ ျဖစ္ ခ်င္ေနမိတယ္။

          ကၽြန္ေတာ့္မွာ အပူဆိုလို႕ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ေအးခ်မ္းေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့ဘ၀အတြက္ အၾကီးမားဆံုး အပူထံုးၾကီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္မတန္ အသံုးအျဖဳန္းၾကီးတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕မိုင္ ၂၀၀ ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ျမိဳ႕မွာ သူေနတယ္။ အရင္က ကၽြန္ ေတာ္နဲ႕ အတူတူလာေနတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကမိန္းမေတြ ေယာက်ာ္းေတြ အားလ်ားေနတဲ့လူေတြကို ေခၚျပီး ေလာငး္ကစားလုပ္ၾက တယ္။ ပိုက္ဆံထပ္ျပီးဖဲကစားၾကတယ္။ အိမ္ေပၚလာျပီး အစုအေ၀းနဲ႕ အတင္းေတြေျပာၾကတယ္။ ဟီးဟီးဟားဟား လုပ္ၾကတယ္။သူရွိ ေနတုန္းက သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႕တိုင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ အိမ္သန္႕ရွင္းေရးေတြ လုပ္ေပးတယ္။ဒါေပမယ့္ သူလုပ္ေပးတာထက္ သူ လုပ္ေနတာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ခုစရာ အၾကီးၾကီးေတြ တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မခံနိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ နားမ ျငီးခ်င္ဘူး။ သူက အေစာၾကီးမဟုတ္တာေတာင္မနက္ ငါးနာရီခြဲေလာက္ဆုိ အိပ္ယာကထတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံုမွန္ မနက္ ၇နာရီမွာ ႏႈိး တယ္။ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အိပ္ျပီး နိုးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နုိးတယ္။ သူက အဲဒါကိုမၾကိဳက္ဘူး။ ပံုမွန္ နုိးထခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္က ဘာသာျပန္တဲ့ အလုပ္အျပင္ တစ္ခါတစ္ရံမွာကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးေလ့ရွိတယ္။ အာရံုလာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ အိပ္ယာထဲ ေရာက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီးတစ္ေရးနိုးလည္း စာေတြ ထေရးခ်င္ ေရးတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အာရံုစီးသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆုိရင္ကၽြန္ ေတာ္ မနက္အထ္ိ တစ္ေမွးမွ မေမွးဘဲ အလုပ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ မနက္က်မွ တံခါး၀မွာ လာထားသြားတဲ့နုိ႕ပုလင္းကိုယူျပီး မနက္စာ စားျပီး ျပန္အိပ္တတ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ သူက ဒါကို မၾကိဳက္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ပြစိပြစိ အျမဲေျပာ တတ္တယ္။အိမ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ ပြေနတာ အက်ီေတြ မီးပူမတိုက္ရေသး မေလွ်ာ္ရေသးတာေတြရွိရင္ သူအျမဲေအာ္တတ္ ဆူတတ္ တယ္။ အဲဒီလို ဆူေန ေအာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ နားျငီးလြန္းလို႕အ ိပ္လို႕မရေတာ့ဘူး။ တစ္ေနကုန္လည္း စိတ္မၾကည္ ေတာ့ဘူး ။အလုပ္လုပ္ရတာလည္း စိတ္မပါေတာ့ဘူး။

          ေန႕လယ္ေလာက္ဆုိ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြလာျပီ။တနဂၤေႏြေန႕ဆို ပိုဆုိးတယ္။ သူတို႕က ဘုရားေက်ာင္းသြားၾကတာ မဟုတ္ ဘူး။ အိမ္မွာတင္ ရွိခိုးၾကတယ္။သူတို႕ အေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာ သင္းအုပ္ဆရာတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သိပ္စကားမ်ားတဲ့လူေပါ့။ ေန႕လယ္ပိုင္းဆိုကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္အပ္တဲ့လူေတြနဲ႕ စကားေျပာခ်င္ ေျပာမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ စာေရးခ်င္ ေရးမယ္။ အလုပ္ လုပ္ခ်င္လုပ္မယ္။ အခုေတာ ့သူတို႕ရွိေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္လို႕မရဘူး။ သူတို႕ စကားသံေတြ ရယ္ေမာသံေတြ အတငး္ေျပာသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္အာရံုကုိ လာလာထိခိုက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားထဲမွာ နားၾကပ္တပ္ျပီး သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္းအလုပ္ကိုလုပ္ရတယ္။ အေရးထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းက ေအးေအးေဆးေဆး ေပါ့ပ္ သီခ်င္းမိ်ဳးေတြျဖစ္ေနရင္ သူတို႕ ရယ္ေမာ ေအာ္ဟစ္ေနသံေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေနသံေတြက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ျပန္၀င္လာျပန္ေရာ။ ေရာ့ခ္တုိ႕ မက္တယ္တို႕ နားေထာင္ျပန္ ေတာ့လည္း တအားနားျငီးျပန္ေတာ့ အလုပ္က လုပ္မရျပန္ဘူး။သူတို႕ရွိေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ ့အၾကီးအက်ယ္ အေႏွာင့္အ ယွက္ပဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိလူေတြ အမ်ားၾကီးေခၚျပီး မဆူညံပါနဲ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၾကည့္ဖူးတယ္။ သူက

          “ နင္က တစ္ေနကုန္ အိမ္မွာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲေနေနျပီးေတာ့ဒီေလာက္ေလးဆူညံတာကို ဘာအျပစ္ေျပာခ်င္ေနတာလဲ” တဲ့။

အနုပညာဟာအလုပ္တစ္ခုပါလို႕သူ႕ကိုေျပာရင္သူနားလည္မွာမဟုတ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ႏွစ္ေယာက္တည္းေနျပီး စကားေတြမ်ားေနရမယ့္ အျဖစ္မိ်ဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မလုိခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလုပ္ကေနသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားဖို႕ ပိုက္ဆံရေနတယ္ဆုိတာကိုေတာ ့သူေမ့ထားတယ္။ သူ႕အေျပာကေတာ့အျပင္က ရံုးေတြ Company ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရထားတဲ့ ဘဲြ႕ေတြနဲ႕ဆုိ လစာ ေကာင္းေကာင္းရနိုင္တယ္။တိုက္အသစ္၀ယ္နိုင္တယ္။ ကားအသစ္၀ယ္နိုင္တယ္တဲ့။သူမ်ားလက္ေအာက္ မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္အထ္ိစိတ္ဖိစီးစရာေတြမ်ားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေသခ်င္ေစာ္နံခ်င္စရာေကာငး္တယ္ဆုိတာကုိ သူ နားမလည္ဘူး။သူကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားလက္ေအာက္မွာ တစ္ခါမွ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးေလ။ တကယ့္တကယ္ အလုပ္လုပ္ရတာကနည္းနညး္။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေက်ာ္ခြ တိုက္ခိုက္ေနၾကတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သညး္မခံနိုင္ဘူး။ဒီၾကားထဲ သူေဌးက ပါ၀ါျပ တာနဲ႕၊ မန္ေနဂ်ာက သူ႕ကို ဆရာမေခၚလို႕ ႏွိမ္ရတာနဲ႕ ၊ အို ..ဘာေတြမွန္းကို မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကို သိပ္စိတ္ ပ်က္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀က အဲ့ဒီလိုေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမင္မၾကည္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာအခုအရြယ္အ ထိပဲ။

ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ပါးစပ္ေတြ တိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ညဘက္ျဖစ္ေစ ေန႕ခင္းေန႕လယ္ သူတို႕ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြျဖစ္ေစ အဲ့လိုအခ်ိန္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ အိပ္ေရးမ၀တာေတြ ၊ စိတ္မၾကည္တာေတြေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကို ေကာင္း ေကာငး္လုပ္လို႕မရဘူး ။ ဒီၾကားထဲ သူက မုန္႕ဖိုးခဏခဏေတာင္းတယ္။မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာမိရင္ “ငါ မငး္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းတုိ႕ ေတာင္းရင္ တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာမမဲ့ဖူးဘူး။မင္းအလွည့္က်ေတာ့ .. ”ဆုိျပီး တစ္ေနကုန္ ဓါတ္ျပားအစုတ္ၾကီးကို တဂီးဂီးလွည့္ေတာ့တာပဲ။ သူ အနီးနားမွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကုိ ပံုမွန္ စားရတယ္။ အခ်ိန္မွန္ အိပ္ယာထရတယ္။မနက္ မထနိုင္ရင္ နားျငိီးလြန္းလို႕ ည ေတြ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးခ်င္ရင္ေတာင္ မေရးေတာ့ဘဲ က်ိတ္မွိတ္အိပ္ရတယ္။သူအလုပ္မလုပ္ဘူးလို႕ေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ ေနပါတယ္ဆုိတာ သူသိရေအာင္ အလုပ္ေတြသူ႕ေရွ႕မွာ တမင္ၾကိဳးစားျပရတယ္။ ဒီလို ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ အမႈကုိ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျငီးေငြ႕ပင္ပန္းလာတယ္။ေနာက္ဆံုးတနဂၤေႏြ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အေၾကအလည္ ေဆြးေႏြးျပီး တစ္လကို သူ႕အတြက္ေငြအ လံုအေလာက္ပို႕ေပးပါမယ္ဆုိတဲ့ ကတိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိုင္ ၂၀၀ ေ၀းတဲ့ သူ႕ရပ္ရြာကိုျပန္ခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။

ဒီလိုကတိခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံကို ပိုရွာလာရတယ္။ အရင္က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနလာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ဟာ လကုန္ရင္ သူ႕ကို ပို႕ရေတာ့မယ့္ပိုက္ဆံအတြက္ ပူတတ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ပိုလုပ္ရတယ္။ တစ္လတစ္ခါ ပံုမွန္ပို႕ရတဲ့အ ျပင္ ၾကားထဲမွာ သူဖုန္းဆက္ရင္ ဆက္သလိုကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ ပို႕ပို႕ေပးရတယ္။ မပို႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာေနေတာ့မယ္လို႕ သူခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူျပန္မလာရင္ ျပီးေရာ သူေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံကို အ လ်င္မီေအာင္ကၽြန္ေတာ္ပို႕တယ္။ ပို႕နိုင္ ဖို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္လာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာမေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ စီးပြားေရးသ မားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ တူတူလာတယ္။ေလာဘထားတတ္လာတယ္။ ၾကာေတာ ့စိတ္ညစ္လာတယ္ ။စိတ္ပ်က္လာျပီး သူျဖစ္ေစ ကၽြန္ ေတာ္ျဖစ္ေစတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ ့မရွိေတာ့မွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့အထိကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလာတယ္။

“ခင္ဗ်ားေရာဘာအလုပ္လုပ္လဲဗ်။”

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကအက်ီျဖဴနဲ႕လူက ေမးတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ပါတယ္။”

“ေအာ္.. ဒါဆုိ အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းရမွာေပါ့။”

ဘာသာျပန္တယ္ဆုိတာအဂၤလိပ္စာ တစ္ခုတည္းက ျပန္တာမဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ေနတာက ဂ်ပန္ ဘာသာကေနျပန္ေနတာဆုိတာရယ္ကိုေတာ ့သူ႕ကိုျပန္မရွင္းျပမိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူကိုေတာ ့ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သာ ေထာင္က်ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခုရွိေနတဲ့ အပူေတြကိုကၽြန္ေတာ္ မခံစားရေတာ့ဘူး ။ အခုလက္ရွိဘ၀ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႕အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အတြက္ လူေပါင္းစံုကို မဆက္ဆံခ်င္လည္း ဆက္ဆံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးခ်င္ေနျပီ။ စိတ္ပ်က္စ ျပဳေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူကို ေမးလိုက္တယ္။

“တကယ္လို႕ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲ၀င္ခ်င္တယ္ဆုိ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လိုကူညီနိုင္မလဲ။”

အက်ီျဖဴနဲ႕လူကကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘးဘီၾကည့္ျပီး ယာယီတဲနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေကာ္ဖီဆို္င္ထဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္။သူ႕လိုမ်ဳိး ဖိုင္တြဲ ေတြနဲ႕ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ဗူး၀ အနီးနားေတြမွာေတြ႕ေနရတယ္။ ေထာင္ရဲ႕ အုတ္နံရံေတြမွာေတာ့ “ ပြဲစားမ်ား မ၀င္ရ” ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြကထင္းလို႕ေပါ့။

ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႕ဘာမွမမွာဘဲ အဲဒီ အငး္ .. ပြဲစားေပါ့ ။ အဲဒီပြဲစားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။

“ခင္ဗ်ားအရင္က ေထာင္က်ဖူးလား။”

“ဟင့္အင္း။ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ စ၀င္မွာ။ အထဲေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားေျပာသလို အားလံုး ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္။”

ပြဲစားကဟန္ပါပါျပန္ေျပာတယ္။

“မျဖစ္ရင္ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းမယ္။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား ဘာမႈနဲ႕ ၀င္ဖို႕ စိတ္ကူးထားလဲ။”

ကၽြန္ေတာ္ကဘာမွ မေတြးရေသးေၾကာင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မထြက္တာ ၾကာျပီလုိ႕ပါ ထည့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ပြဲစားရဲ႕ မ်က္လံုးက အေရာင္တစ္ခ်က္ထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္သလိုပဲ။ သူကေခါငး္ညိတ္ျပတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္နားလည္ျပီ။ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားက ခုမွ စ try မွာေပါ့ ။ ဆုိေတာ့ … ”

ေကာ္ဖီခံုကုိသူလက္ဆစ္နဲ႕ တေဒါက္ေဒါက္နဲ ႕ေခါက္ရင္း အံၾကိတ္ရင္း ေတြးေတြးဆဆဟန္နဲ႕ ေျပာတယ္။

“ဒီလိုလုပ္။ ခင္ဗ်ားက ဘာသာျပန္ဆရာဆုိေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္၀င္ျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္၀ယ္လိုက္။အဲဒီစာအုပ္ကို ပိုက္ ဆံမေပးဘဲ ေနလိုက္။ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားကို သူတို႕ဖမ္းၾကလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိခင္ဗ်ားေထာင္ထဲေရာက္ျပီ။”

“ပန္းခ်ီဆရာနဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္ပဲေပါ့။”

“ဟုတ္တယ္။”

သူေခါင္းညိတ္ျပတယ္။

“ဒါဆုိကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ ေနရမလဲ။”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးကိုသူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး ျပန္ေျဖတယ္။

“ပံုမွန္ကေတာ့သာမန္ ခုိးမႈေတြက တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္နဲ႕ ဒဏ္ေငြေလာက္ပဲရိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လုပ္မယ္ဆုိ ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ပန္းခ်ီဆရာလုိမ်ိဳး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလို႕ရေအာင္ လု ပ္ေပးမယ္ေလ။”

၂ႏွစ္ ။ အင္း .. ဒါေလာက္ဆုိ မဆု္ိးလွဘူး။ ၂ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးျပီးနိုင္တယ္။အနည္းဆံုး ေတာ့ နားေအးပါးေအးရွိမယ္။ ဘာတာ၀န္မွ ယူဖို႕မလိုေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံ အမ်ားၾကီးမရလည္းကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနနိုင္ သြားျပီ။ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္နိုင္မယ္ ။ေရးခ်င္တဲ့စာကိုေရးနိုင္မယ္။ ၀ါသနာပါရာ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ လုပ္ နိုင္သြားေတာ့မယ္။

ပဲြစားနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းညွိတယ္။ သူေတာင္းတဲ့ေစ်းက  ေတာ္ေတာ္ေျမာက္ေပမယ့္၂ ႏွစ္ဆုိတဲ့ မက္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမွဴ ဆြယ္ေနျပီဆုိေတာ ့ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားၾကီ းမျငင္းလိုက္ဘူး။သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုေတြ ဘယ္သူမွ ေထာင္၀င္စာ လာမ ေတြ႕နိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႕ပါဆုိတယ္။

“ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာခင္ဗ်ားလိုပဲ အေၾကာငး္အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေထာင္ထဲ၀င္ခ်င္ေနၾကတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဗ်။အထူးသျဖင့္က ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေအးေအးေနရေတာ့ အျပင္မွာ ေနပူေက်ာပူ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြေပါ့။ သူတို႕လုပ္ ထားတဲ့အမႈေတြကို ရံုးတင္ရဦးမွာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ ့ခင္ဗ်ားေစာင့္ရမယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရမလဲဆုိတဲ့ အေမးကိုသူက ..

“ေသခ်ာေတာ့မေျပာနိုင္ဘူး။ တစ္ႏွစ္လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ခုခ်ိန္ကအျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မေန ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာဆုိ မိသားစု အေရးေတြ တျခားတျခား အေရးေတြနဲ႕စိတ္ရႈပ္ ေခါင္းပူၾကရေတာ့ ေအးေအးေနရတဲ့ ဒီလမ္းကိုပဲ ေရြးခ်င္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ား ေစာင့္ရလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားလိုလူ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းေတာ ့မဟုတ္ဘူး။”

ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ထ္ိ မေစာင့္နိုင္ဘူး။ ဒီေလာက္မေစာင့္နုိင္ဘူးလို႕ပါ ပြဲစားကိုေျပာျပလိုက္တယ္။ ပြဲစားက သူ႕ခြင္ထဲေရာက္ လာတဲ့ အမဲလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပတယ္။ သူ႕ထံုးစံလားမသိတဲ့လက္၀ါးၾကီးႏွစ္ဖက္ကို တဂ်ိဂ်ိ ပြတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။

“ဒါဆုိရင္ေတာ ့ခင္ဗ်ား  အမႈကို အရင္ဆံုး ရံုးတင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးလို႕ရတယ္။ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္လူေတြခ်ည့္ပဲ ။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္တရားသူၾကီးနဲ႕ အမႈစစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႕ရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။”

သူေတာင္းတဲ့ေစ်းကို ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းဘူး။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းညွိျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ ေတာ့္ အေကာင္အထည္ကုိ နက္ျဖန္ ေဖာ္ဖို႕နဲ႕ အဲဒီစာအုပ္ဆိုင္မွာသူပါရွိေနမယ့္အေၾကာင္း သူေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနတယ္။ တစ္ညလုံးလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သလို ျဖစ္ေနမိတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြေရးမယ္ ။ စာေတြဖတ္မယ္။ ဘာသာျပန္တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္မယ္ ။ အားကစားလုပ္မယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းနဲ႕ေထာင္ထဲမွာ ဘ၀သစ္ျပန္စဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးရတယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီစာအုပ္ဆိုင္ကိုသြားတယ္။ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ အဲဒီစာအုပ္ဆိုင္ကစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခိုးယူလိုက္တယ္။ အားလံုးဟာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ကြက္တိ၀င္သြားျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ပြဲစားဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ခိုးတာကုိ ျမင္လိုက္ရတဲ့ သက္ေသအျဖစ္ တရားရံုးမွာအတူတူတြဲတင္ခံလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အမႈဟာ တစ္ပတ္ ေတာင္ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ပြဲစားေျပာလိုက္သလိုပဲကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ ႏွစ္ႏွစ္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ေနေနတဲ့ျမိဳ႕နဲ႕ ႏွစ္ ျမိဳ႕ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ေထာင္ကို ပို႕လိုက္ၾကတယ္။

ေထာင္ဟာကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေထာင္ထြက္ ေျပာလုိက္တဲ့အတိုင္းပဲ။ အားလံုးျပည့္စံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က စာအုပ္ေတြ ထဲဖတ္ခဲ့ဖူးသလို ေထာင္ထဲမွာ ဆူညံ နံေစာ္ေနမယ္ဆုိတာေတြ တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုေရာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထိပ္ ခတ္ျပီးေခၚသြားေပမယ့္ အခန္းထဲေရာက္တဲ့အခါမွာသူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးျပီး လိုက္ပို႕တဲ့ အရာရွိက သူ႕နံမည္နဲ႕ သူ႕ ရာထူးကိုမိတ္ဆက္ျပီး သူဟာ ဒီေထာင္မွာ တာ၀န္က်ေနသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုိအပ္သမွ် သူလုပ္နိုင္တာဆုိလုပ္ေပးပါ့မယ္ဆုိတဲ့အ ေၾကာင္းေျပာတယ္။

ေထာင္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္ စာေရးတယ္။ စာဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လာအပ္တဲ့လူေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေထာင္၀င္စာ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕နိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနတဲ့အတြက္အလုပ္လည္းမပ်က္ဘူး။ laptop သံုးလို႕ မရ ေပမယ္လို႕ စာအုပ္နဲ႕ ေဘာပင္ကေတာ ့ေဖာေဖာသီသီရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀တၳဳတုိ ရွည္ေတြနဲ႕ ေဆာင္းပါး ေတြကို ဘာသာျပန္ရာမွာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထ္ိနံမည္ရျပီး ျဖစ္တာရယ္ .. စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္ မဟုတ္တာရယ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာအလုပ္ အပ္ခ်င္တဲ့လူေတြ ေပါမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနတယ္ဆုိတာရယ္ .. လက္ရွိေနတဲ့ျမိဳ႕နဲ႕ႏွစ္ျမိဳ႕ေက်ာ္ ေ၀းတဲ့ ခရီးရယ္ ဆုိတာေတြဟာ အလုပ္တကယ္အပ္ခ်င္သူေတြအတြက္ အခက္အခဲ မဟုတ္လွဘူး။

ႏွစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္ဟာေဖ်ာ ခနဲ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲက မထြက္ခ်င္ဘူး။ မထြက္ခ်င္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေလာကအပူကို မနင္းခ်င္ဘူး။ ေထာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေအးခ်မး္တယ္။ ေဖာ္ေရြတယ္။ တိတ္ဆိတ္တယ္။ေထာင္ထဲမွာေနရတာ ဟာ အျပင္မွာလို ေနပူလည္းမခံရဘူး ။ အေမ့အတြက္ဆုိျပီး တစ္လနဲ႕ တစ္လ ပိုက္ဆံကုိကုတ္ျခစ္ေနဖုိ႕လည္း မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။  ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေထာင္သက္က ေစ့သြားျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ေထာင္က ထြက္လာေတာ့ ေထာင္တံခါးက ထြက္ထြက္ခ်င္း ထိလိုက္ရတဲ့ေလဟာ တအားကုိ ပူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကထြက္လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္သူကမွလာမၾကိဳၾကသလို ဘယ္ခိုအုပ္မွလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္မပ်ံၾကဘူး။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕ရတာကို ပိုၾကိဳက္တယ္။

..........................................................